ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΙ ΟΧΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ

Είπαν ότι αν ψηφίσετε ΟΧΙ, θα χάσετε το ευρό και θα σας κουρέψουν τις καταθέσεις από τις 8000 και πάνω.

Είπαν ότι αυτό που βλέπετε τώρα με τις κλειστές Τράπεζες, είναι το τρέιλερ του θρίλερ με την Δραχμή.

Είπαν ότι θα πέσει πείνα, ανεργία και δεν θα υπάρχουν φάρμακα και βενζίνη.

Επί μία βδομάδα, 24 ώρες το 24ωρο, ακόμα και το Σάββατο, από ΟΛΑ τα κανάλια, πέρασε κάθε βολεμένος φιλελές, μοστράροντας σπουδές στο Λονδίνο, να αναλύσει κάθε πιθανό και απίθανο σενάριο τρόμου που θα συνέβαινε την επαύριο του ΟΧΙ.

Αντάμα με κάθε καραγκιόζη Ρουβά θαμώνα των μεσημεριανάδικων.

Μέχρι και κάτι ξοφλημένους Ευρωκομουνιστές!!!!!!!!! ξέθαψαν, για να πουν ότι η Αριστερά της Ευθύνης, ψηφίζει ΝΑΙ.

Για άλλη μια φορά, οι δημοσκόποι ξεφτιλίστηκαν προβλέποντας ντέρμπι, μόνο και μόνο για να δώσουν πρόσχημα, σε κάτι και καλά νηφάλιους και ουδέτερους, να μιλήσουν για διχασμό και εμφύλιο.

Και αντί να τρομάξουν τον κόσμο, τρόμαξαν οι ίδιοι, όταν είδαν την συγκέντρωση της Παρασκευής. Και λούφαξαν όταν άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα αποτελέσματα.

Τραγικοί με τραγικότερο όλων τoν ΓΓ του κόμματος της εργατιάς, του γνήσιου Αριστερού που άρχισε να ψελλίζει, ρήξη μέσα στο ευρό. Η Επανάσταση άργησε μία αιωνιότητα και μία ημέρα μια και δεν ήταν συντεταγμένη, είπε και συνέχισε να μετράει τα άκυρα του κόμματος, μαζί με αυτά, του κάθε χαβαλέ.

62% είπε ΟΧΙ στη λιτότητα και στην οποιαδήποτε συμφωνία, θα διαιώνιζε αυτή την κατάσταση. Και το έκανε με πλήρη συνείδηση των συνεπειών, μια και είχαν φροντίσει γι' αυτό, όλοι αυτοί που περιγράφω παραπάνω.

Αυτό το 62% απάντησε ταξικά (δείτε πως ψήφισαν οι γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά), ΟΧΙ, ξέροντας ότι αυτοί θα είναι που θα πληρώσουν το μεγαλύτερο τίμημα, μόνο και μόνο για να σταματήσουν τον φαύλο κύκλο των νέων δανείων, για να εξοφληθούν παλιά δάνεια.
Και πίστεψε ότι αυτή τη φορά θα δικαιωθεί. Γιατί πίστεψε ότι αυτοί που είναι στη κυβέρνηση είναι άλλοι, όχι μία από τα ίδια.

Και προδόθηκε το ίδιο βράδυ ενώ χόρευε στο Σύνταγμα. Πήραν την Αλήθεια του και του την έκαναν λιώμα.
Μαζί προδόθηκαν και όλοι οι Ευρωπαίοι που πίστεψαν ότι κάτι θα αλλάξει στο κοινό (sic) σπίτι (sic) και βγήκαν στους δρόμους να συμπαρασταθούν.

Κάποιοι λένε ότι ηττηθήκαμε και πρέπει να καταθέσουμε τα όπλα. Αυτό το παραμύθι θα τελειώσει όταν πέσει το πρώτο δακρυγόνο και εμφανιστούν πάλι τα κάγκελα στη Βουλή που θα ψηφίσει το πρώτο εφαρμοστικό νόμο. Καλά θα κάνουν όσοι έχουν αμφιβολίες να αποφασίσουν τώρα με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΙΟΥΛΙΟΣ 2016

Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥνασπισμόςΜΥΡωδιάςΑριστεράς, Αλεξης Τσίπρας σε διάγγελμά του αναγγέλλει ότι η Ανάπτυξη ήρθε, όπου να 'ναι. Η χώρα μετά από θυσίες που έκανε ο Λαός θα βγει περήφανα στις Αγορές, μετά την αξιολόγηση της Τρόικας που είναι σίγουρος ότι θα είναι θετική. Για να συμβεί αυτό πρέπει να ψηφιστεί ο 35621 εφαρμοστικός νόμος, έτσι ώστε να διαφυλαχτεί η συμφωνία που υπογράφτηκε τον Ιούλιο του 20125 και έσωσε την πατρίδα από το χάος. Ζητάει δε από τον υπουργό Δημοσίας Τάξεως Μάκη Βορίδη, να εφαρμόσει το ίδιο επιχειρησιακό σχέδιο, έτσι ώστε να η ψηφοφορία να διεξαχθεί με την ίδια Τάξη, όπως την προηγούμενη φορά.

Ο Β΄ Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σταύρος Θεοδωράκης απαντά στην οξύτατη κριτική του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Παναγιώτη Λαφαζάνη λέγοντας

 "Απο σπου κιοσπου νομίζει ο κύριος Λαφαζάνης ότι μπορεί να σύρει την πατρίδα μας στη Δραχμή. Αυτή είναι μια πράξη προδοσίας. Και επιτέλους το ΠΟΤΑΜΙ θα σβήσει μια και καλή τον ΣΠΙΝΘΗΡΑ".

Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Α΄Αντιπρόεδρος και προσωρινός πρόεδρος της ΝΔ Βαγγέλης Μεϊμαράκης καταγγέλλει το λόμπυ της Δραχμής, στη κοινοβουλευτική ομάδα.
Υπόσχεται δε ότι το συνέδριο της ΝΔ θα γίνει αμέσως μετά την ομαλοποίηση της κατάστασης, με σκοπό την εκλογή του διαδόχου του Αντώνη Σαμαρά, του πρώην πρωθυπουργού που κράτησε την χώρα όρθια και μέσα στο ευρό.

Ο ΓΓ του ΚΚΕ, σε συγκέντρωση του ΠΑΜΕ κατά της λιτότητας, εξαπέλυσε μύδρους κατά της συγκυβέρνησης ΣΥΜΥΡΑ ΠΟΤΑΜΙ ΝΔ  αλλά και κατά του ΣΠΙΝΘΗΡΑ, υπογραμμίζοντας ότι μόνο το ΚΚΕ εγγυάται ΡΗΞΗ μέσα στο ευρό.

Η Φώφη χτενίζεται και δεν μπόρεσε να κάνει δηλώσεις.

Οι φήμες για πρόωρες εκλογές έχουν φουντώσει, παρά τις διαψεύσεις του κυβ. εκπροσώπου Αδωνη Γεωργιάδη. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι νικητής των πιθανόν εκλογών με πιθανότητες αυτοδυναμίας θα είναι...

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ

Το πιο τετριμμένο κι από το "πόσο Μπογδάνος είσαι", είναι το "ζούμε Ιστορικές στιγμές", αυτό το καιρό. Ομως είναι αυτό ακριβώς που ζούμε κι όσο να σπάω το κεφάλι μου, δεν βρίσκω πως αλλιώς να το εκφράσω.

Από την ημέρα που ο ΓΑΠ αποφάσισε να αναδείξει τις ομορφιές του ακριτικού Καστελόριζου, λες και περάσαμε σε ένα χωρόχρονο όπου τα γεγονότα συμπιέζονται απίστευτα. Κάτι ανάλογο που είχε συμβεί το Νοέμβρη του 73. Κι αν αυτό ήταν το πρώιμο ορόσημο της Μεταπολίτευσης, η χθεσινή ημέρα σίγουρα πια αποτελεί το τελευταίο.

Προηγήθηκε η εβδομάδα των "Θαυμάτων", όπου παρέλασαν οι πρωταγωνιστές αυτής της εποχής, παρέα με τις σκιές που σέρνουν πάντα μαζί τους. Ο Σημίτης παρέα με τον Παπαντωνίου (ο Ακης δεν ήταν εύκαιρος δυστυχώς). Ο Λαλιώτης με τον Κοσκωτά και τον Σαλιαρέλη κι ο Μητσοτάκης με τον Χάρο. Μόνο ο Καραμανλής βγήκε μόνος του, μια που στο football manager δεν χρειάζεσαι παρτενέρ.
Ολοι αυτοί μίλησαν για το καλό μας. Πίστευαν ότι θα τους ακούσουμε από τις ουρές των ΑΤΜ των κλειστών Τραπεζών. Μόνο που πριν από αυτές τις ουρές υπήρχαν αυτές των συσσιτίων και του ΟΑΕΔ, για τις οποίες μόνος υπεύθυνος ήταν φυσικά ο Φούφουτος.

Αρωγός στην όλη προσπάθεια, τα ιδιωτικά κανάλια που μετά από φιλότιμες ομολογουμένως προσπάθειες κατάφεραν να πείσουν την πλειοψηφία ότι η μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά την τηλεόραση, είναι το κουμπί που την κλείνει.

Το μήνυμα της χθεσινής ημέρας είναι ένα και απλό. Το 61,3 δεν δέχεται ότι σαν κοινωνία πρέπει να θυσιάσουμε το 1/3 μήπως και επιβιώσουν οι υπόλοιποι. Ολοι και με όσο μας αναλογεί και στα εύκολα και στα δύσκολα.

Το 38,6 απλώς κοιτάει την πάρτι του.

...ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΝΙΚΑΝΕ ΟΙ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ

Κάποιοι, αν όχι το ξέραμε, τουλάχιστον το ψυλλιαζόμαστε. Στο τέλος νικάνε οι νοικοκυραίοι. Αυτό που δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ήταν, ότι το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είχε αλωθεί από τους νοικοκυραίους πολύ πριν τις εκλογές. Ισως από τότε που εκτινάχθηκε στα πρόθυρα της εξουσίας.

Τότε που κάποιοι άρχισαν να προβάρουν κουστούμια διαχειριστών της κρίσης. Γιατί είναι φανερό πλέον ότι μέχρι εκεί έφταναν οι φιλοδοξίες τους.
 Εναρμονισμένες με αυτές των ψηφοφόρων που τους έδωσαν την κυβέρνηση. Την κυβέρνηση και όχι την εξουσία. Την δεύτερη, δεν τόλμησαν καν να την διεκδικήσουν,  από την στιγμή που αποφάσισαν να παίξουν το παιχνίδι, με τους υπάρχοντες κανόνες, αντί να τους αλλάξουν. Γιατί έτσι τους βόλευε.


Ετσι κάπως φτάσαμε στο παραπέντε μιας, τηρουμένων των αναλογιών, νέας Βαρκιζας. Γιατί έπρεπε να το ξέρουν από την πρώτη στιγμή ότι σε τέτοιου είδους συγκρούσεις ο νικητής τα παίρνει όλα και δεν δείχνει έλεος. Και ο ηττημένος γίνεται έρμαιο της χλεύης του κάθε τελειωμένου πασόκου.

Απ' ότι φαίνεται το Σαββατοκύριακο είναι η ημέρα της Κρίσης. Η ημέρα που κάποιοι πρέπει να αποφασίσουν με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν.
Οσοι έχουν αποφασίσει ότι ο ταιριάζουν τα χνώτα τους με την Φώφη και το Σταύρο στο καλό και να μας γράφουν.

Οι υπόλοιποι αν υπάρχουν, ας μας δώσουν πίσω το κόμμα.

ZAPPING

                                                                                                                      Του Count Miden


Τον τελευταίο καιρό βλέπω ελάχιστη τηλεόραση, κανά ντοκιμαντέρ, καμιά ταινία, σπάνια ειδήσεις. Κάνοντας το γνωστό ζάπινγκ το μεσημέρι το πιο ενδιαφέρον είναι το κανάλι της βουλής με την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της βουλής.
Για να βλέπεις πλέον επικαιρότητα πρέπει να έχεις αναπτύξει φίλτρα και άμυνες, να διακωμωδείς αυτά που ακούς αντί να τρομάζεις, να σκέφτεσαι γιατί λέει αυτό που λέει αυτός που το λέει.

Στην εν λόγω επιτροπή λοιπόν το μεσημέρι έφτασε το θέμα στην κλήση του Στουρνάρα για να εξηγήσει τον λόγω που εκπρόθεσμα υπέγραψε τον νόμο για τη Siemens, αφού δεν τον είχαν υπογράψει 2 προκάτοχοι του και δεν είχε κυρωθεί από την βουλή σε 45 μέρες και άρα είναι άκυρος.
Μετά από το κολοσσιαίο επιχείρημα του Μειμαράκη ότι "αφού είναι στην τράπεζα της Ελλάδος και άρα έχει ρόλο στο ΔΝΤ και στην διαπραγμάτευση δεν θα ήταν σωστό να τον καθυστερούμε σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή". Βάλαμε δηλαδή τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα και να μην τον ενοχλήσουμε που πάει να ξεκοκαλίσει τα τελευταία. Ο άνθρωπος που έβαλε την υπογραφή του σε νόμο-σύμβαση άκυρο κατά των συμφερόντων του Ελληνικού δημοσίου είναι απαραίτητος στην διαπραγμάτευση μας. Έλεος μια εργασία δεν μπορείς να δημοσιεύσεις αν υπάρχει υποψία σύγκρουσης συμφερόντων και εδώ που υπάρχουν ενδείξεις να μην τον καλέσουν ούτε στην επιτροπή γιατί ο χρόνος του είναι πολύτιμος για την σωτηρία της πατρίδος, έλεος; ηλεος ηλεος ζαβαρακατρανεμια.

Πρέπει να κλαις ή να γελάς; Ευτυχώς που μετά μιλούσε η Μακρή, με λόγο καθαρά νομικό με άρθρα νόμους και κανονισμούς που τεκμηρίωναν τη θέση της, συνεχείς διακοπές. Η Κωνσταντοπούλου κάνει παρατηρήσεις "Κυριε Μειμαράκη σταματήστε να μιλάτε, κύριε Τραγάκη γυρίστε μπροστά σας"

Τραγάκης: "δεν θα μου ξανακάνετε εμένα παρατήρηση είμαι 40 χρόνια εδώ μέσα εσύ που είσαι 2"

Κωνσταντοπούλου: "επειδή είσασταν 40 χρόνια και είχατε μάθει να κάνετε έτσι, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε να τα κάνουμε σωστά τώρα"

Ανεκτίμητο, μια μικρή δόση ανταπόδοσης χρόνων χλευασμού.

Του Βενιζέλου που έλεγε "εμείς λέμε την αλήθεια, τις λεπτομέρειες θα τις πούμε στα απομνημονεύματα μας" θεωρώντας τον εαυτό του άτρωτο, αλλά προχτές στη βουλή κούναγε το δάχτυλο στον Βαρουφάκη σε μια ομιλία που από κάποιους θεωρήθηκε η κορυφαία του. Ξανά έλεος τόσο χαμηλά έχει πέσει ο πήχης;

Του Πάγκαλου που έλεγε "ε τώρα με τον ένφια θα πρέπει να πουλήσω κανα σπίτι γιατί έχω 70 και δεν μπορώ να ανταπεξέλθω" τι λες ρε παχύδερμο που σε βλέπει ο άλλος με τα μάτια μαυρισμένα από την πείνα και το ψυγείο άδειο, με τα παιδιά του να κλαίνε;

και το κορυφαίο, Στουρνάρας "ξέρω πως είναι να παίρνεις 500 ευρώ και η μάνα μου τόσα παίρνει"

Τα πρωινά βάζω λίγο τα παπαγαλάκια του Μέγκα να γελάσω.
Δήμαρχος Ιεράπετρας "το νοσοκομείο μας έχει κλείσει, δεν έχουμε γυναικολογικό, μικροβιολογικό, παιδίατρο, είμαστε μια πόλη 50 χιλιάδων"
Καμπουράκης "ε εντάξει τώρα να τελειώνουμε με τα πρωτεύοντα, διαπραγμάτευση, και μετά να δούμε τα δευτερεύοντα"
Το να μείνουν 50 χιλιάδες χωρίς βασική δομή υγείας είναι δευτερεύον, να γελάσω ή να κλάψω
Οικονομέας "τι θα γίνει με την διαπραγμάτευση; με έχει πιάσει πανικός, αγχώνομαι"
Γελάω,

---

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΤΣΕΡΟΚΙ

-Πατέρα θα μου δώσεις το Τσερόκι σου να πάω για σέρφινγκ;
-Οχι να πάρεις δικό σου
-Πατέρα τρελάθηκες;
-Εγώ; Εσύ θα τρελαθείς με τις νέες προσφορές της Τζιπ

Αυτή η ραδιοφωνική διαφήμιση παίζει πριν ή μετά από τα κοινωνικά μηνύματα που σε παροτρύνουν να αφήσεις μια σακούλα τρόφιμα σε μεγάλο σούπερ μάρκετ που παρεμπιπτόντως έχει τρομερές προσφορές στις μπατονέτες  και στο φιλέτο σολομού που παρεμπιπτόντως παραμένουν στο χαμηλό ΦΠΑ, σαν είδος πρώτης ανάγκης. Γιατί όλοι μαζί με το Σκάι μπορούμε.

Και λες καλά πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ο διαφημιστής.

Αν το σκεφτείς όμως καλύτερα οφείλεις να του βγάλεις το καπέλο του επαγγελματία γιατί "είδε" κάτι που οι περισσότεροι δεν φαντάζονται. Οτι υπάρχει ένα target group που είναι πρόθυμο να αγοράσει ένα δεύτερο Τσερόκι, ένα σκάφος ίσως, οτιδήποτε τέλος πάντων θυμίζει την "γλυκιά ζωή" πριν καταλήξουμε εδώ. 
 
Είναι αυτοί που η κρίση τους άγγιξε όπως η βροχή το αδιάβροχο.

Είναι αυτοί που φωνάζουν μέσω Πορτοσάλτε κι άλλων πολύχρωμων παπαγάλων Ευρώ πάση θυσία ακόμα κι αν πεινάει ο κόσμος. Την ίδια στιγμή που προφητεύουν την συντέλεια του κόσμου κάθε τρις και λίγο, τρομοκρατώντας.

Είναι αυτοί που παίρνουν τηλέφωνο οι διευθυντές Τραπεζών και τους λένε να στείλουν τα λεφτά στη Γερμανία.

Οι ίδιοι που θίγονται όταν κάποιος τολμήσει να τους αποκαλέσει  Γερμανοτσολιάδες και λένε μπράβο στο Ποταμίσιο Κασιδιάρη που τραμπουκίζει, επικαλούμενος σαν άλλοθι τον θείο του που ήταν Αντιστασιακός, λερώνοντας την μνήμη του

Αυτοί που δεν ντρέπονται να έχουν σαν επιχείρημα "το μαζί τα φάγαμε" για να καλύψουν τις λαμογιές τους.

Την επόμενη φορά που θα ακούσετε λοιπόν ας κόψουμε/μειώσουμε/αναμορφώσουμε το ΕΚΑΣ, ας κάνουμε βιώσιμο το Ασφαλιστικό Σύστημα, ας απολύσουμε τους περιττούς, ας αυξήσουμε το ΦΠΑ στα τρόφιμα και στο ηλεκτρικό ρεύμα, ας κάνουμε επιτέλους μεταρυθμήσεις, το καλεί το Εθνικό Συμφέρον, ΠΑΠΑΡΙΑ. Απλώς ήρθε η ώρα ο κανακάρης κάποιου να αποκτήσει το δικό του Τσερόκι σε συμφέρουσα τιμή.

ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΕΚΘΕΣΕΩΝ

Αυτό το κείμενο με βασανίζει από τότε που είχα μια συζήτηση με τον Νίκο, ένα νέο που γνώρισα σε ένα χαζοπαίχνιδο και ειρωνεία της τύχης, είναι γιος εκπαιδευτικού που δίδαξε στο Ζάννειο, το εξατάξιο πρότυπο γυμνάσιο, από όπου αποφοίτησα, το μακρινό '79.
 Ηταν η αρχή της κρίσης και η κουβέντα είχε φουντώσει, για τις αιτίες που μας έφτασαν σ΄αυτή. Και φτάσαμε στους Δημόσιους. Τεμπελχανάδες, διορισμένοι με ρουσφέτι, ανίκανοι και ευθυνόφοβοι, λαδοπόντικες, λαμόγια του κερατά, υποστήριζα εγώ, καλά παθαίνουν ότι παθαίνουν και λίγα είναι.
Σκέψου, μου είπε τότε αυτός, με αυτό το καταπληκτικό ήρεμο τρόπο του που θαυμάζω, είναι όλοι οι Δημόσιοι έτσι; Δεν είχες κάποιον δάσκαλο, κάποιο καθηγητή που όχι απλά έκανε σωστά την δουλειά του αλλά σου έδωσε κάτι παραπάνω; Γιατί τους τσουβαλιάζεις όλους;

Ντράπηκα. Και φυσικά είχα. Πως το είχα ξεχάσει; Ισως γιατί θεωρούσαν πάντα μέσα μου ότι  δεν ήταν απλώς μια καθηγήτρια.

Στο Ζάννειο πήγα από την δεύτερη, δευτέρα την λέγαμε τότε, τάξη. Λίγο μετά την μεταπολίτευση. Μια εποχή δύσκολη που το μετεμφυλιακό κράτος σιγά σιγά έσβηνε, για να δώσει την θέση του σε μια Νέα, γενναία, Εποχή. Η Γενιά του Πολυτεχνείου, η γενιά του δικού μας καθυστερημένου Μάη, ετοιμαζόταν να πάρει την εξουσία.
Ο Λόγος μας μπασταρδεμένος , παιδί της καθαρεύουσας που σαν κοκότα προσπαθούσε να μιμηθεί την Αρχαία και της πλέριας Δημοτικιάς που άρθρωναν οι γιοι των νικημένων τσαγκάρηδων.
Το ίδιο και οι μουσικές μας. Τα ξεχασμένα ρεμπέτικα των χασικλήδων της Σμύρνης και μετά του Πειραιά, παρέα με τα τραγούδια του Αγώνα και τα ελαφρολαϊκά του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Τότε που ανακαλύψουμε τις παραμάνες που "σώζουν την Βασίλισσα".
Και στην οθόνη "τα κουρέλια τραγουδούσαν ακόμα" παρέα με τον Αγγελόπουλο λίγο πριν φτιάξουν την "γλυκιά συμμορία"

Είχα την τύχη να είμαι στο τμήμα της κυρίας Βαρβατσούλη. Ενα τμήμα με λιγότερα από τριάντα αγόρια, για το οποίο ήταν υπεύθυνη και τα έξη χρόνια, κάτι που δεν θα έκανε ποτέ ξανά, όπως μας είχε εξομολογηθεί, μια και το συναισθηματικό φορτίο ήταν μεγάλο, από αυτή την σχέση. Μάλιστα είχε αρνηθεί θέση λυκειάρχη, μόνο και μόνο για να μείνει με τα παιδιά της, όπως μας αποκαλούσε. Και το εννοούσε όταν  έλεγε ότι μας αισθάνεται παιδιά της, μια και δεν μπόρεσε να αποκτήσει δικά της.
Θυμάμαι τότε που κάναμε ομαδική κοπάνα, για να πιούμε καφέ στην ταράτσα του Μινιόν, το λιγότερο που την ένοιαζε ήταν αυτό. Ανησύχησε, όπως θα έκανε κάθε γονιός σε ανάλογη περίπτωση.

 Και είμαι σίγουρος ότι ένιωσε περήφανη για την πρώτη επίσημη "εκδήλωση" που στήσαμε μαζί, για να τιμήσουμε την ημέρα του Πολυτεχνείου στο τελευταίο όροφο του σχολείου. Τότε που είχε παρουσιαστεί με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο.

Ή τότε που κρεμάσαμε ένα πανό στα κάγκελα που ύψωσαν στην μεσοτοιχία με το ορφανοτροφείο, μη τυχόν και δραπετεύσουμε την ώρα του διαλείμματος.

Για την κυρία Βαρβατσούλη το πρόγραμμα ήταν μια αφορμή, δεν ήταν ο σκοπός. Ηταν η αφορμή για να συζητήσουμε για πράγματα "περίεργα".
Για να μας διδάξει ότι η Αντιγόνη δεν ήταν ένα ακόμα αρχαίο κείμενο αλλά το πρώτο κείμενο που έθετε διλήμματα για τα όρια της εξουσίας, την νομιμότητα, την υπακοή σ' αυτή και την αμφισβήτησή της.
Για να μας γνωρίσει τον Εγγονόπουλο, τον Σεφέρη και τον Ρίτσο.
Για να τολμήσει να μας μιλήσει για τα "απαγορευμένα" του Καβάφη, δείχνοντας κατανόηση στα χασκογελάκια των αδαών εφήβων.

Λίγο καιρό μετά την κουβέντα με τον Νίκο, με κάποιο μαγικό τρόπο, ψάχνοντας στην αποθήκη, ανάμεσα σε παλιά σχολικά βιβλία και τετράδια του γυιού μου, βρήκα ένα μπλε τετράδιο. Το τετράδιο εκθέσεων του '79. Την χρονιά της αποφοίτησης που οι ώρες της έκθεσης, είχαν γίνει πια μόνιμα, ώρες συζήτησης. Ηταν οι ώρες που απολάμβανα.
Σε μια από αυτές, το θέμα ήταν αν θα μέναμε στην Ελλάδα ή θα προσπαθούσαμε να φύγουμε στο εξωτερικό. Ισως γιατί δεν πρόλαβα να μιλήσω, ίσως γιατί δεν ήθελα να τα πω δημόσια, με το θράσος του δεκαοχτάχρονου, κάτω από την έκθεση της ημέρας, της είχα γράψει γιατί ανυπομονούσα να φύγω.

Δεν ήθελα να πολεμήσω, έγραψα, για την χώρα του μπάτσου και του παπά. Του κάθε Καραμήτρου που θεωρεί ότι η κάθε μικρή εξουσία που του παραχωρείτε είναι μέσο επιβολής. Για την χώρα της αναξιοκρατίας που τρώει τα παιδιά της. Δεν είναι αυτή η πατρίδα μου.

Περίμενα την αντίδρασή της για το κείμενο που ακόμα και τότε ήξερα ότι ήταν υπερβολικό και προβοκατόρικο.  Και μου απάντησε γράφοντας με εκείνο το αιώνιο κόκκινο στυλό, κάτω από το κείμενό μου.
Στέφανε εύχομαι να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου. Ομως όπου και να πας να έχεις πάντα στο μυαλό σου ότι σε αυτή την χώρα, εκτός από αυτούς που περιγράφεις, ζουν απλοί άνθρωποι σαν τους γονείς σου. Και για αυτούς αξίζει να πολεμήσεις, από όπου κι αν βρίσκεσαι.
Στο εξωτερικό δεν έφυγα και φυσικά δεν ήταν η αιτία αυτά που μου έγραψε. Ομως τα θυμάμαι πάντα και κατάλαβα για πολλοστή φορά πως η Κυρία Βαρβατσούλη, εκτός όλων των άλλων, αυτό που έδινε απλόχερα ήταν Αγάπη.
Γιαυτό έχει τον απόλυτο σεβασμό μου. Και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος που σκέπτεται έτσι, από την Τάξη του ΄79

Στα μέσα του 90 είχα την τύχη να συμμετέχω στην πρώτη επίσημη συνάντηση των αποφοίτων του Ζαννείου. Η κυρία Βαρβατσούλη ήταν εκεί. Δεν με θυμόταν. Δεν θυμόνταν ούτε το περιστατικό με το τετράδιο εκθέσεων. Φυσικό κι επόμενο ήταν. Από τότε εκατοντάδες παιδιά θα δίδαξε. Εκατοντάδες δικά της παιδιά.
Την είδα ξανά πριν μερικές εβδομάδες 35 χρόνια μετά. Ηταν το ίδιο ακμαία και με την ίδια λάμψη στα μάτια. Και για μια ακόμα φορά σκέφτηκα πόσο δίκιο είχε ο Νίκος.