Η
νουβέλα “Τι ωραίο πλιάτσικο” κυκλοφόρησε στην Αγγλία το 1994 και στην
Ελλάδα, το 1997 με σχετική επιτυχία. Ο συγγραφέας Jonathan Coe, μέσα από
τις ιστορίες των πολυπληθών μελών μιας αριστοκρατικής οικογένειας, μας
δίνει ανάγλυφη την εικόνα της Βρετανίας της Θάτσερ, της δεκαετίας του
ογδόντα.
Μέλη της οικογένειας είναι, μια υποκρίτρια δημοσιογράφος, σε σκανδαλοθηρικό ταμπλόιντ, ένας αδίστακτος πολιτικός, ένας επενδυτής, μία κάτοχος μονάδας εκτροφής πουλερικών και χοίρων, ένας έμπορος έργων τέχνης και ένας έμπορος όπλων. Με χιουμοριστικό τρόπο, αναδεικνύει τα αιτία των κοινωνικών εξεγέρσεων, εκείνης της δεκαετίας που συμβαίνουν, κυρίως στο Νότιο Λονδίνο. Από το διατροφικό σκάνδαλο των τρελών αγελάδων, τον ρόλο των μέσων μαζικής πληροφόρησης στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης, μέχρι τις μπίζνες εμπόρων και επενδυτών, στον πόλεμο του Κόλπου.
Περιγράφει δηλαδή, πως η αστική τάξη λεηλάτησε τα πάντα, ξηλώνοντας το κοινωνικό κράτος, ξεπουλώντας κάθε κρατική επιχείρηση, κάνοντας πλιάτσικο στο κρατικό ταμείο. Περιττό να γράψω ότι οι ήρωες του βιβλίου αλλά και στην πραγματικότητα, δεν υφίστανται καμιά “τιμωρία”, πότε και για τίποτα. Ασε που, η Θεία Δίκη είναι για τους αφελής.
Δύο δεκαετίες μετά, το Νότιο Λονδίνο καίγεται πάλι. Και η ειρωνεία είναι ότι οι ομοιότητες, δεν είναι μόνο στις αιτίες, αλλά και στην αφορμή. Ο σημερινός πρωθυπουργός Κάμερον, ελάχιστα διαφέρει από την Θάτσερ. Θα έλεγα ότι είναι η αρσενική, μοντέρνα εκδοχή της, αλλά για κανένα από τα δύο δεν είμαι βέβαιος. Η ίδια άγρια φιλελεύθερη πολιτική, προσπαθεί να κατεβάσει την κοινωνία των δύο τρίτων σε μεγαλύτερο κλάσμα.
Σε ποιον φαίνεται αφύσικο λοιπόν, το ξέσπασμα όλων αυτών που σπρώχνονται ακόμα περισσότερο στο περιθώριο?
Και πόσο υποκριτικά ακούγονται τα μοιρολόγια για τα καμμένα αυτοκίνητα, τις σπασμένες βιτρίνες και τα κατεστραμμένα περιπολικά?
Τις κατεστραμμένες ζωές ποιος και πότε θα τις θρηνήσει?
Το πλιάτσικο που έγινε στα καταστήματα, όλοι και σωστά, το καταδικάζουν. Και φυσικά οι συλληφθέντες θα τιμωρηθούν και μάλιστα κάποιοι, παραδειγματικά
Το πλιάτσικο στο κράτος, πότε θα το καταδικάσουν ?
Kαι πότε οι υπεύθυνοι θα τιμωρηθούν?.
Μέχρι τότε το δίλημμα που έβαλε ο Simonon, γέννημα θρέμμα του Brixton, παραμένει:
When they kick out your front door
How you gonna come?
With your hands on your head
Or on the trigger of your gun
Guns of Brixton The Clash
Και μη πεταχθεί κανείς και πει ότι όλα αυτά δεν μας αφορούν, επειδή συμβαίνουν σε μια παρηκμασμένη μακρινή αυτοκρατορία, γιατί οι ομοιότητες είναι παραπάνω από φανερές. Κι αν δεν υπάρχει σύγκριση με τα δικά μας Δεκεμβριανά, σίγουρα δεν θέλει πολύ να βρεθεί μια αφορμή, μια σπίθα. Ζούμε σε εύφλεκτες εποχές.
Μέλη της οικογένειας είναι, μια υποκρίτρια δημοσιογράφος, σε σκανδαλοθηρικό ταμπλόιντ, ένας αδίστακτος πολιτικός, ένας επενδυτής, μία κάτοχος μονάδας εκτροφής πουλερικών και χοίρων, ένας έμπορος έργων τέχνης και ένας έμπορος όπλων. Με χιουμοριστικό τρόπο, αναδεικνύει τα αιτία των κοινωνικών εξεγέρσεων, εκείνης της δεκαετίας που συμβαίνουν, κυρίως στο Νότιο Λονδίνο. Από το διατροφικό σκάνδαλο των τρελών αγελάδων, τον ρόλο των μέσων μαζικής πληροφόρησης στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης, μέχρι τις μπίζνες εμπόρων και επενδυτών, στον πόλεμο του Κόλπου.
Περιγράφει δηλαδή, πως η αστική τάξη λεηλάτησε τα πάντα, ξηλώνοντας το κοινωνικό κράτος, ξεπουλώντας κάθε κρατική επιχείρηση, κάνοντας πλιάτσικο στο κρατικό ταμείο. Περιττό να γράψω ότι οι ήρωες του βιβλίου αλλά και στην πραγματικότητα, δεν υφίστανται καμιά “τιμωρία”, πότε και για τίποτα. Ασε που, η Θεία Δίκη είναι για τους αφελής.
Δύο δεκαετίες μετά, το Νότιο Λονδίνο καίγεται πάλι. Και η ειρωνεία είναι ότι οι ομοιότητες, δεν είναι μόνο στις αιτίες, αλλά και στην αφορμή. Ο σημερινός πρωθυπουργός Κάμερον, ελάχιστα διαφέρει από την Θάτσερ. Θα έλεγα ότι είναι η αρσενική, μοντέρνα εκδοχή της, αλλά για κανένα από τα δύο δεν είμαι βέβαιος. Η ίδια άγρια φιλελεύθερη πολιτική, προσπαθεί να κατεβάσει την κοινωνία των δύο τρίτων σε μεγαλύτερο κλάσμα.
Σε ποιον φαίνεται αφύσικο λοιπόν, το ξέσπασμα όλων αυτών που σπρώχνονται ακόμα περισσότερο στο περιθώριο?
Και πόσο υποκριτικά ακούγονται τα μοιρολόγια για τα καμμένα αυτοκίνητα, τις σπασμένες βιτρίνες και τα κατεστραμμένα περιπολικά?
Τις κατεστραμμένες ζωές ποιος και πότε θα τις θρηνήσει?
Το πλιάτσικο που έγινε στα καταστήματα, όλοι και σωστά, το καταδικάζουν. Και φυσικά οι συλληφθέντες θα τιμωρηθούν και μάλιστα κάποιοι, παραδειγματικά
Το πλιάτσικο στο κράτος, πότε θα το καταδικάσουν ?
Kαι πότε οι υπεύθυνοι θα τιμωρηθούν?.
Μέχρι τότε το δίλημμα που έβαλε ο Simonon, γέννημα θρέμμα του Brixton, παραμένει:
When they kick out your front door
How you gonna come?
With your hands on your head
Or on the trigger of your gun
Guns of Brixton The Clash
Και μη πεταχθεί κανείς και πει ότι όλα αυτά δεν μας αφορούν, επειδή συμβαίνουν σε μια παρηκμασμένη μακρινή αυτοκρατορία, γιατί οι ομοιότητες είναι παραπάνω από φανερές. Κι αν δεν υπάρχει σύγκριση με τα δικά μας Δεκεμβριανά, σίγουρα δεν θέλει πολύ να βρεθεί μια αφορμή, μια σπίθα. Ζούμε σε εύφλεκτες εποχές.
