Τις
γιορτινές αυτές ημέρες παρακολουθήσαμε ένα κρεσέντο προπαγάνδας ενάντια
σε αυτό που κάποιοι λένε ότι είναι “η άλλη λύση”. Οι Κυριακάτικες
εφημερίδες μαζί με τις ταινίες θρίλερ που μοίρασαν, κούνησαν μέσα από
τις σελίδες το μπαμπούλα της φρίκης, της εξόδου από το Ευρό. Από δίπλα
τα “Μεγάλα κανάλια” της ενημέρωσης, μαζί με το θρήνο για τα μισά μαγαζιά
που παρέμειναν κλειστά, αντί να προσφέρουν ρεβεγιόν στους πελάτες τους,
μας έδειξαν με έντονα χρώματα, το “Μαύρο μέλλον” που μας περιμένει, αν
τολμήσουμε, να ξεφύγουμε από την ασφυκτική και “στοργική” αγκάλη, της
Ευροζώνης. Ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας την Πρωτοχρονιά μπροστά
στις κάμερες,ανέλαβε να βάλει στην θέση τους όλους αυτούς που ζητάνε την
επιστροφή της χώρας σε Εθνικό νόμισμα.
Το γελοίο του πράγματος είναι ότι μέχρι πριν από λίγο, λέγανε ότι δεν υπήρχε άλλη λύση, ενώ το παραμύθι άλλαξε και απέκτησε δράκο, μόλις αυτό, αποδείχτηκε μπαρούφα.
Γιατί εναλλακτική πρόταση υπάρχει. Πάντοτε υπήρχε. Ομως φρόντιζαν να την θάβουν, συνήθως, κάτω από ψέματα. Μιλήσανε για μια πρωτόγνωρη κατάσταση που όμοια της δεν υπάρχει, ξεχνώντας φυσικά την Αργεντινή.
Η Αργεντινή είναι μια πλούσια χώρα. Το πολιτικό της σκηνικό, πάνω από δέκα χρόνια πριν, προσομοίαζε με το δικό μας. Διαφθορά, σκάνδαλα, κατευθυνόμενα ΜΜΕ, δικαιοσύνη gtp.
Η αρχή έγινε το 1991. Ο υπουργός Οικονομικών Ντομίγκο Καβάγιο, με υπερεξουσίες που του είχε δώσει η Βουλή, “δένει” το πέσος με το δολάριο. Στην ουσία η Αργεντινή αποκτά νέο νόμισμα, το δολάριο. Για τα επόμενα χρόνια, η άρχουσα τάξη και οι ξένες πολυεθνικές, άρχισαν να αγοράζουν τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας.
Γρήγορα το δημόσιο χρέος διογκώθηκε και η φυγή των κεφαλαίων από την χώρα, έγινε ανεξέλεγκτη. Η ώρα του ΔΝΤ συμανε. Η συνταγή γνωστή. Μέτρα λιτότητας, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και “κούρεμα” του χρέους.
Στις 29 Νοεμβρίου οι καταθέτες έτρεξαν στο γκισέ των Τραπεζών να σηκώσουν τις καταθέσεις τους, σπρωγμένοι από τις φήμες ότι το Αργεντίνικο PSI, απέτυχε. Ο Καβάγιο ουσιαστικά διατάζει την απαγόρευση των αναλήψεων.
Αρχίζουν οι λεηλασίες σε Σούπερ μάρκετ και οι επιθέσεις σε δημόσια κτίρια και τράπεζες.Την ίδια στιγμή, ο Πρόεδρος κηρύσσει την χώρα σε κατάσταση πολιορκίας και διατάζει αστυνομία, συνοριοφύλακες, ακόμα και λιμενικούς να διαλύσουν τα πλήθη. Οταν πια ούτε αυτοί δεν στηρίζουν το καθεστώς, ο πρόεδρος της χώρας Φερνάντο ντε λα Ρουά, αποδρά με πολεμικό ελικόπτερο από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου.
Ηταν 20 Δεκεμβρίου του 2001 και η μεγάλη φυγή μεταδίδεται ζωντανά. Μαζί του, μετά από λίγο, σαρώνονται όλοι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί.
Τα επόμενα χρόνια ήταν άγρια για την χώρα. Το ποσοστό των ανθρώπων που ζούσαν στα όρια της απόλυτης φτώχειας, πλησίασε το 30%. Το πέσος ξεκλείδωσε από το δολάριο και υποτιμήθηκε μέχρι 50%, Βασικά καταναλωτικά είδη γίνονται πανάκριβα ή απλώς δεν υπάρχουν. Το κράτος πρόνοιας καταρρέει, αλλά αντικαθιστάτε από τις λαϊκές συνελεύσεις αλληλεγγύης των γειτονιών που φτιάχνονται με σκοπό, το μοίρασμα συσσιτίων και την παροχή ιατρικών υπηρεσιών.
Το υποτιμημένο πέσος άλλαξε σχετικά γρήγορα το σκηνικό. Η Κίνα βοήθησε την Αργεντινή να βγει από την απομόνωση αγοράζοντας σε καλή τιμή την σόγια, το βασικό εξαγωγικό προϊόν της Αργεντινής. Η χώρα επέστρεψε σε ρυθμούς ανάπτυξης.
Σήμερα υπάρχει ακόμα ανεργία και η καθημερινή ζωή του πολίτη είναι δύσκολη. Ομως το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν στην απόλυτη φτώχεια έχει περιοριστεί στο 4,5%
Η Αργεντινή φαίνεται να τα καταφέρνει. Εμείς μπορούμε καλύτερα, κάτω από κάποιες προϋποθέσεις.
Επιστροφή σε Εθνικό νόμισμα, για να μπορεί να γίνει αυτό που αρνείται να κάνει η Γερμανία, θεωρώντας το Ευρό εθνικό της νόμισμα και δικαιώνοντας αυτούς που υποστηρίζουν, πως η κρίση δεν είναι Εθνική μόνο, αλλά του Ευρώ. Να κοπεί δηλαδή νέο χρήμα.
Αρνηση πληρωμής του χρέους και εκδίωξη του ΔΝΤ από την χώρα, για να χαραχθεί μια πολιτική υπέρ του Λαού και όχι υπέρ των δανειστών. Αλλωστε οι περίφημες “δόσεις” ποτέ δεν πήγαν για την ανάπτυξη αλλά για για την εξόφληση, ούτε καν των κεφαλαίων που κάποιοι δανείστηκαν στο όνομα του Λαού, αλλά των τόκων και των τόκων πάνω στους τόκους.
Ταυτόχρονη Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και του τομέα της ενέργειας, σαν εργαλεία για το σπάσιμο του οικονομικού εμπάργκο που θα επιβάλουν οι δανειστές μας.
Αξιοποίηση προς όφελος του Λαού του Εθνικού πλούτου της χώρας. Εμφαση στο Τουρισμό την Ναυτιλία την Γεωργία και στην Ενέργεια, πράσινη και μη, για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απεξάρτηση της χώρας, από τις εισαγωγές.
Ικανή αλλά και αναγκαία συνθήκη για να πετύχει το εγχείρημα, η θέληση μιας αρκετά μεγάλης και κρίσιμης μάζας του Λαού που θα ενταχθεί συνειδητά και θα δουλέψει προς αυτή την κατεύθυνση, βάζοντας τους πιο ικανούς από εμάς μπροστά, όχι σαν σωτήρες και Μεσσίες, αλλά σαν πρωτεργάτες. Ο αγώνας παραμένει ταξικός, αλλά αυτές οι συνθήκες πλήττουν τους πάντες και κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του. Αλληλεγγύη είναι η λέξη κλειδί.
Η προσπάθεια αυτή έχει ήδη ξεκινήσει. Είναι πανεύκολο να μάθεις τι συμβαίνει και που. Πιθανόν να είναι και δίπλα σου, στη γειτονιά σου, στην πόλη σου.
ΥΓ Είναι κατανοητό πως δεν διεκδικώ την πατρότητα των προτάσεων. Το κείμενο είναι προϊόν ενημέρωσης πέρα και πίσω από αυτό που προσφέρουν τα συμβατικά και πολλές φορές κατευθυνόμενα Μέσα και απλώς φιλοδοξεί να είναι ένα ερέθισμα που θα κάνει ακόμα περισσότερους να σκεφτούν, “έξω από το κουτί”.
Το γελοίο του πράγματος είναι ότι μέχρι πριν από λίγο, λέγανε ότι δεν υπήρχε άλλη λύση, ενώ το παραμύθι άλλαξε και απέκτησε δράκο, μόλις αυτό, αποδείχτηκε μπαρούφα.
Γιατί εναλλακτική πρόταση υπάρχει. Πάντοτε υπήρχε. Ομως φρόντιζαν να την θάβουν, συνήθως, κάτω από ψέματα. Μιλήσανε για μια πρωτόγνωρη κατάσταση που όμοια της δεν υπάρχει, ξεχνώντας φυσικά την Αργεντινή.
Η Αργεντινή είναι μια πλούσια χώρα. Το πολιτικό της σκηνικό, πάνω από δέκα χρόνια πριν, προσομοίαζε με το δικό μας. Διαφθορά, σκάνδαλα, κατευθυνόμενα ΜΜΕ, δικαιοσύνη gtp.
Η αρχή έγινε το 1991. Ο υπουργός Οικονομικών Ντομίγκο Καβάγιο, με υπερεξουσίες που του είχε δώσει η Βουλή, “δένει” το πέσος με το δολάριο. Στην ουσία η Αργεντινή αποκτά νέο νόμισμα, το δολάριο. Για τα επόμενα χρόνια, η άρχουσα τάξη και οι ξένες πολυεθνικές, άρχισαν να αγοράζουν τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας.
Γρήγορα το δημόσιο χρέος διογκώθηκε και η φυγή των κεφαλαίων από την χώρα, έγινε ανεξέλεγκτη. Η ώρα του ΔΝΤ συμανε. Η συνταγή γνωστή. Μέτρα λιτότητας, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και “κούρεμα” του χρέους.
Στις 29 Νοεμβρίου οι καταθέτες έτρεξαν στο γκισέ των Τραπεζών να σηκώσουν τις καταθέσεις τους, σπρωγμένοι από τις φήμες ότι το Αργεντίνικο PSI, απέτυχε. Ο Καβάγιο ουσιαστικά διατάζει την απαγόρευση των αναλήψεων.
Αρχίζουν οι λεηλασίες σε Σούπερ μάρκετ και οι επιθέσεις σε δημόσια κτίρια και τράπεζες.Την ίδια στιγμή, ο Πρόεδρος κηρύσσει την χώρα σε κατάσταση πολιορκίας και διατάζει αστυνομία, συνοριοφύλακες, ακόμα και λιμενικούς να διαλύσουν τα πλήθη. Οταν πια ούτε αυτοί δεν στηρίζουν το καθεστώς, ο πρόεδρος της χώρας Φερνάντο ντε λα Ρουά, αποδρά με πολεμικό ελικόπτερο από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου.
Ηταν 20 Δεκεμβρίου του 2001 και η μεγάλη φυγή μεταδίδεται ζωντανά. Μαζί του, μετά από λίγο, σαρώνονται όλοι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί.
Τα επόμενα χρόνια ήταν άγρια για την χώρα. Το ποσοστό των ανθρώπων που ζούσαν στα όρια της απόλυτης φτώχειας, πλησίασε το 30%. Το πέσος ξεκλείδωσε από το δολάριο και υποτιμήθηκε μέχρι 50%, Βασικά καταναλωτικά είδη γίνονται πανάκριβα ή απλώς δεν υπάρχουν. Το κράτος πρόνοιας καταρρέει, αλλά αντικαθιστάτε από τις λαϊκές συνελεύσεις αλληλεγγύης των γειτονιών που φτιάχνονται με σκοπό, το μοίρασμα συσσιτίων και την παροχή ιατρικών υπηρεσιών.
Το υποτιμημένο πέσος άλλαξε σχετικά γρήγορα το σκηνικό. Η Κίνα βοήθησε την Αργεντινή να βγει από την απομόνωση αγοράζοντας σε καλή τιμή την σόγια, το βασικό εξαγωγικό προϊόν της Αργεντινής. Η χώρα επέστρεψε σε ρυθμούς ανάπτυξης.
Σήμερα υπάρχει ακόμα ανεργία και η καθημερινή ζωή του πολίτη είναι δύσκολη. Ομως το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν στην απόλυτη φτώχεια έχει περιοριστεί στο 4,5%
Η Αργεντινή φαίνεται να τα καταφέρνει. Εμείς μπορούμε καλύτερα, κάτω από κάποιες προϋποθέσεις.
Επιστροφή σε Εθνικό νόμισμα, για να μπορεί να γίνει αυτό που αρνείται να κάνει η Γερμανία, θεωρώντας το Ευρό εθνικό της νόμισμα και δικαιώνοντας αυτούς που υποστηρίζουν, πως η κρίση δεν είναι Εθνική μόνο, αλλά του Ευρώ. Να κοπεί δηλαδή νέο χρήμα.
Αρνηση πληρωμής του χρέους και εκδίωξη του ΔΝΤ από την χώρα, για να χαραχθεί μια πολιτική υπέρ του Λαού και όχι υπέρ των δανειστών. Αλλωστε οι περίφημες “δόσεις” ποτέ δεν πήγαν για την ανάπτυξη αλλά για για την εξόφληση, ούτε καν των κεφαλαίων που κάποιοι δανείστηκαν στο όνομα του Λαού, αλλά των τόκων και των τόκων πάνω στους τόκους.
Ταυτόχρονη Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και του τομέα της ενέργειας, σαν εργαλεία για το σπάσιμο του οικονομικού εμπάργκο που θα επιβάλουν οι δανειστές μας.
Αξιοποίηση προς όφελος του Λαού του Εθνικού πλούτου της χώρας. Εμφαση στο Τουρισμό την Ναυτιλία την Γεωργία και στην Ενέργεια, πράσινη και μη, για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απεξάρτηση της χώρας, από τις εισαγωγές.
Ικανή αλλά και αναγκαία συνθήκη για να πετύχει το εγχείρημα, η θέληση μιας αρκετά μεγάλης και κρίσιμης μάζας του Λαού που θα ενταχθεί συνειδητά και θα δουλέψει προς αυτή την κατεύθυνση, βάζοντας τους πιο ικανούς από εμάς μπροστά, όχι σαν σωτήρες και Μεσσίες, αλλά σαν πρωτεργάτες. Ο αγώνας παραμένει ταξικός, αλλά αυτές οι συνθήκες πλήττουν τους πάντες και κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του. Αλληλεγγύη είναι η λέξη κλειδί.
Η προσπάθεια αυτή έχει ήδη ξεκινήσει. Είναι πανεύκολο να μάθεις τι συμβαίνει και που. Πιθανόν να είναι και δίπλα σου, στη γειτονιά σου, στην πόλη σου.
ΥΓ Είναι κατανοητό πως δεν διεκδικώ την πατρότητα των προτάσεων. Το κείμενο είναι προϊόν ενημέρωσης πέρα και πίσω από αυτό που προσφέρουν τα συμβατικά και πολλές φορές κατευθυνόμενα Μέσα και απλώς φιλοδοξεί να είναι ένα ερέθισμα που θα κάνει ακόμα περισσότερους να σκεφτούν, “έξω από το κουτί”.
