Από
τον Ιούλιο που ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο, ζούμε το θέατρο του
παραλόγου. Από την μια έχουμε μια κυβέρνηση και ένα κόμμα που προσπαθεί
να διαχειριστεί μια κρίση, τρομοκρατώντας αλλεπάλληλα την κοινωνία. Κάθε
τρεις και λίγο, σαν τον βοσκόπουλο που φώναζε Λύκος στο μαντρί,
προκαλεί πανικό, επισείοντας τον κίνδυνο της χρεωκοπίας. Για κάθε δόση
που πλησιάζει να εισπράξουμε, η κινδυνολογική ρητορική κλιμακώνεται, με
σκοπό να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο φόβο στο κόσμο. Από την χρεωκοπία
στην επιστροφή στην δραχμή και από το εξορία από την Ευρωζώνη στην
Αργεντινοποίηση της χώρας, ο μπαμπούλας όλο και γίνεται πιο φοβερός, με
σκοπό αυτός ο φόβος να αδρανοποιήσει τα αντανακλαστικά της κοινωνίας.
Την ίδια στιγμή που οι υπουργοί σχεδόν κλαίγοντας, παραπονιούνται ότι μάχονται για την σωτηρία μας, μόνοι. Και κάθε τόσο μας σώζουν με νέα μέτρα, πιο επώδυνα από τα προηγούμενα, σε σημείο που μια χώρα να ικετεύει: Oχι άλλο σώσιμο λυπηθείτε μας.
Το παράλογο δε, φτάνει σε ακραία κατάσταση, αν αναλογιστείτε ότι κανείς δεν εξηγεί πως γίνεται μετά την ψήφηση των μέτρων, να σωζόμαστε μόνο μέχρι την επόμενη δόση. Με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ τα βάζουν με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ τα βγάζουν τι έχουν τα έρμα και ψοφούν?
Και από την άλλη μια κοινωνία εξουθενωμένη και σε κατάσταση πανικού, αδύναμη να αντιδράσει. Μια κοινωνία που μια ζωή χωρισμένη σε ομάδες, συντεχνίες, κλειστά προστατευμένα επαγγέλματα, με υπέρτατο όνειρο κάθε οικογένειας ένα διορισμό στο δημόσιο, εξέθρεψε αυτό το κράτος. Ενα κράτος υπερτροφικό που για να δικαιολογήσει το μέγεθος του είναι και γραφειοκρατικό. Και σαν τέτοιο δυναστεύει και τον ιδιωτικό τομέα κάνοντας το λάδωμα κανόνα. Ενα ιδιωτικό τομέα που φυσικά και έχει αφεθεί ασύδοτος να αισχροκερδεί, τώρα πια και με την πρόφαση της επιβίωσής του.
Μια κοινωνία που η μόνη λύση που θα δεχόταν θα ήταν μια μηχανή του χρόνου που θα μας γύριζε με ένα μαγικό τρόπο κάπου στις αρχές της χιλιετίας, ώστε να κάνει τα ίδια.
Και τώρα πια τι?
Εναντίον ποιών να στραφούν όλοι αυτοί ?
Οι ίδιοι δεν είναι που τους εξέθρεψαν? Αυτούς που κυβερνούν και τους άλλους που υποτίθεται ότι αποτελούν την εναλλακτική?
Η αλήθεια είναι μία. Η κυβέρνηση δεν θέλει και δεν μπορεί να μπει στο πυρήνα του προβλήματος. Γιατί αν το κάνει, θα πρέπει να θίξει αυτούς που την στηρίζουν. Τρανή απόδειξη, ακόμα και φέτος, ακόμα και τώρα 24000 νέες προσλήψεις γίνανε. Ακόμα και σήμερα, εξαγγέλλουν νέους οργανισμούς που θα προέρχονται από την συγχώνευση καμιά δεκαριά άλλων και θα απασχολούν πολλαπλάσιους υπαλλήλους, από το σύνολο των απασχολουμένων, στους υπό συγχώνευση οργανισμoυς. Αν αυτό δεν είναι θαύμα, ανάλογο αυτού που χόρτασαν χιλιάδες, με πέντε ψάρια και τρία ψωμιά, τότε ποιο είναι?
Και επειδή κανείς σοβαρός δεν πιστεύει σε εκλογές που θα αλλάξουν τα πράγματα ή σε κυβερνήσεις σωτηρίας, οικουμενικές ή όπως αλλιώς θέλουν να τις ονομάζουν, για όλους εμάς που που δεν είμαστε και δεν νιώθουμε υπεύθυνοι για την κατάσταση (ούτε καν για την ψήφο που ρίξαμε), η ελπίδα σβήνει και κυρίως η οργή μεγαλώνει. Και το μείγμα αυτό, πολλές φορές είναι εκρηκτικό.
Την ίδια στιγμή που οι υπουργοί σχεδόν κλαίγοντας, παραπονιούνται ότι μάχονται για την σωτηρία μας, μόνοι. Και κάθε τόσο μας σώζουν με νέα μέτρα, πιο επώδυνα από τα προηγούμενα, σε σημείο που μια χώρα να ικετεύει: Oχι άλλο σώσιμο λυπηθείτε μας.
Το παράλογο δε, φτάνει σε ακραία κατάσταση, αν αναλογιστείτε ότι κανείς δεν εξηγεί πως γίνεται μετά την ψήφηση των μέτρων, να σωζόμαστε μόνο μέχρι την επόμενη δόση. Με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ τα βάζουν με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ τα βγάζουν τι έχουν τα έρμα και ψοφούν?
Και από την άλλη μια κοινωνία εξουθενωμένη και σε κατάσταση πανικού, αδύναμη να αντιδράσει. Μια κοινωνία που μια ζωή χωρισμένη σε ομάδες, συντεχνίες, κλειστά προστατευμένα επαγγέλματα, με υπέρτατο όνειρο κάθε οικογένειας ένα διορισμό στο δημόσιο, εξέθρεψε αυτό το κράτος. Ενα κράτος υπερτροφικό που για να δικαιολογήσει το μέγεθος του είναι και γραφειοκρατικό. Και σαν τέτοιο δυναστεύει και τον ιδιωτικό τομέα κάνοντας το λάδωμα κανόνα. Ενα ιδιωτικό τομέα που φυσικά και έχει αφεθεί ασύδοτος να αισχροκερδεί, τώρα πια και με την πρόφαση της επιβίωσής του.
Μια κοινωνία που η μόνη λύση που θα δεχόταν θα ήταν μια μηχανή του χρόνου που θα μας γύριζε με ένα μαγικό τρόπο κάπου στις αρχές της χιλιετίας, ώστε να κάνει τα ίδια.
Και τώρα πια τι?
Εναντίον ποιών να στραφούν όλοι αυτοί ?
Οι ίδιοι δεν είναι που τους εξέθρεψαν? Αυτούς που κυβερνούν και τους άλλους που υποτίθεται ότι αποτελούν την εναλλακτική?
Η αλήθεια είναι μία. Η κυβέρνηση δεν θέλει και δεν μπορεί να μπει στο πυρήνα του προβλήματος. Γιατί αν το κάνει, θα πρέπει να θίξει αυτούς που την στηρίζουν. Τρανή απόδειξη, ακόμα και φέτος, ακόμα και τώρα 24000 νέες προσλήψεις γίνανε. Ακόμα και σήμερα, εξαγγέλλουν νέους οργανισμούς που θα προέρχονται από την συγχώνευση καμιά δεκαριά άλλων και θα απασχολούν πολλαπλάσιους υπαλλήλους, από το σύνολο των απασχολουμένων, στους υπό συγχώνευση οργανισμoυς. Αν αυτό δεν είναι θαύμα, ανάλογο αυτού που χόρτασαν χιλιάδες, με πέντε ψάρια και τρία ψωμιά, τότε ποιο είναι?
Και επειδή κανείς σοβαρός δεν πιστεύει σε εκλογές που θα αλλάξουν τα πράγματα ή σε κυβερνήσεις σωτηρίας, οικουμενικές ή όπως αλλιώς θέλουν να τις ονομάζουν, για όλους εμάς που που δεν είμαστε και δεν νιώθουμε υπεύθυνοι για την κατάσταση (ούτε καν για την ψήφο που ρίξαμε), η ελπίδα σβήνει και κυρίως η οργή μεγαλώνει. Και το μείγμα αυτό, πολλές φορές είναι εκρηκτικό.
