ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ ΜΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ

Τελικά φαίνεται είναι κανόνας. Κάθε επαναστατημένη γενιά, κάποια στιγμή, μεταμορφώνεται σ’ αυτό που κάποτε πολέμησε. 
Οι hippies του καλοκαιριού της αγάπης, μεγάλωσαν και όσοι δεν έκαψαν τότε τον εγκέφαλό τους, έγιναν yuppies, στελέχη επιχειρήσεων που φόραγαν μεν τζινς αλλά έκαναν την ίδια δουλειά με τους κουστουμάτους που κάποτε χλεύαζαν. 

Τα παιδιά του Μάη του ‘68, μπορεί να μην έφεραν την φαντασία στην εξουσία, κάποιοι, κάποια στιγμή, έγιναν εξουσία. Και μιας μάλιστα που το Παρίσι ήταν πάντα αγαπημένος προορισμός των βλασταριών των εγχώριων μεγαλοαστικών οικογενειών, έχουμε σαν αντιπρόεδρο σήμερα, έναν εκπρόσωπο αυτής της γενιάς.

Στην Ελλάδα που πάντα λειτουργούμε με διαφορά φάσης, τον δικό μας Μάη, τον ζήσαμε μερικά χρόνια μετά το ‘68, μήνα Νοέμβρη.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου με την θυσία της, έριξε μια χούντα. Κατάφερε, 30 και χρόνια μετά την ήττα της Αριστεράς στον εμφύλιο, να πάρει μια ρεβάνς. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης  που ακολούθησαν, η ακροδεξιά σταδιακά περιθωριοποιήθηκε. Ακροδεξιός, Εθνικιστής, αυτές οι  λέξεις ηχούσαν σαν βρισιές. 
Η Γενιά του Πολυτεχνείου ήρθε στην εξουσία. Κουβαλώντας την αίγλη εκείνης της εξέγερσης, γέννησε ελπίδες ότι κάτι θα αλλάξει. Κοντά σαράντα χρόνια μετά, παραμονές της επετείου, κάποιοι επιφανείς εκπρόσωποι της που νωρίς εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους εκείνες τις ημέρες, βρίσκονται στα υπουργικά έδρανα παρέα με τον Μπουμπουκο και την παρέα του. Σ΄ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να σωθεί από την ολική κατάρρευση, η συμμετοχή της Ακροδεξιάς σαν ισότιμου παίκτη, μοιάζει σαν το τελευταίο σωσίβιο. 
Και έτσι, μοιάζει σαν μια τεράστια φάρσα που μόνο η Ιστορία μπορεί να στήσει, αυτές τις μέρες να είναι εξουσία και να συνεργάζονται, αυτοί που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, με αυτούς που ήταν απ’ έξω. Οι χθεσινοί εχθροί σημερινοί φίλοι, με μοναδική συγκολλητική ουσία, την Καρέκλα. 
Και ποια προσχήματα μπορεί να σώσει ο Καστανίδης και ο κάθε Καστανίδης, όταν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης με αστερίσκο? Ολίγον έγκυος ποτέ δεν υπήρξε.

Ετσι λοιπόν και για να μην αδικηθούν όλοι αυτοί που ήταν εκεί τότε, αλλά ποτέ δεν το έπαιξαν με το ζόρι “σωτήρες” του Εθνους, εξαργυρώνοντας επιταγές,  δικαιώνεται για άλλη μια φορά ο Neil Young που τραγούδησε κάποτε
It’s better to burn out  
than to fade away

ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΧΟΝΤΡΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΟΛΟΤΟΥΜΠΕΣ

Το ότι στην πολιτική ακούγονται πάντα μισές αλήθειες, χοντρά ψέμματα και γίνονται κολοτούμπες, είναι γνωστό. Τις τελευταίες ημέρες όμως αυτά, έχουν γίνει μόνιμή κατάσταση στην πολιτική μας σκηνή. Μια πολιτική σκηνή υπό κατάρρευση και ακριβώς γιαυτό το λόγο, έχει ενταθεί το φαινόμενο.
Η αρχή στο γαϊτανάκι των τελευταίων ημερών, άρχισε με την την αναχώρηση της τρόικας από την Αθήνα μετά από την μπλόφα Βενιζέλου. Την ίδια στιγμή διαισθανόμενοι ότι έγινε πατάτα, είπαν το πρώτο χοντρό ψέμα. Η αναχώρηση ήταν προγραμματισμένη, είπαν.
Στριμωγμένοι από παντού, είχαν την δεύτερη φαεινή ιδέα. Δημοψήφισμα για την νέα δανειακή σύμβαση. Δημοψήφισμα που δεν έγινε ούτε όταν μπήκαμε στην τότε ΕΟΚ, ούτε όταν η δραχμή έγινε ευρώ, ούτε καν αν θέλαμε το πρώτο μνημόνιο. Ακολούθησε η ξεφτίλα στις Κάννες και το δημοψήφισμα  εξαφανίστηκε. Κανείς δεν μπήκε στο κόπο να εξηγήσει γιατί και πως. Μισόλογα. Και όπως πάντα κανείς δεν ήταν υπεύθυνος.  
Ο πρωθυπουργός παραιτείται για χάρη της συναίνεσης και όχι γιατί έφταιξε σε κάτι. Μάλιστα ποτέ δεν λέει την λέξη παραιτούμαι, ούτε καν την στιγμή που αναχωρεί για το προεδρικό Μέγαρο, όπου θα υποδείκνυε τον αντικαταστάτη του.
Την ίδια στιγμή ο Σαμαράς έχει υποστείλει την αντιμνημονιακή σημαία, δικαιώνοντας αυτούς που πίστευαν ότι αυτή ήταν απλώς μια σημαία ευκαιρίας. Συναινεί να ψηφίσει τα πάντα όλα,  αρκεί να είναι οποιοσδήποτε άλλος πρωθυπουργός, ακόμα κι ο Πετσάλνικος, ένας από τους εμπνευστές του δημοψηφίσματος  και κάποια στιγμή ενώ τα πάντα θα έχουν αποφασιστεί και δρομολογηθεί, να γίνουν εκλογές, να γίνει κι αυτός επιτέλους πρωθυπουργός
Εβδομήντα δύο ώρες τώρα ζήσαμε ένα ρεσιτάλ ίντριγκας. Το τι ψέμα υπόθεικε σαν διαρροές από το επιτελείο του πρώην πια πρωθυπουργού δεν λέγεται. Ο Παπαδήμος δεν θέλει τον Βενιζέλο, θέλει δικό του επιτελείο, θέλει παραπάνω χρόνο. Προφανώς για να καεί σαν υποψήφιος.
Και στο τέλος και καλά, νίκησε πάλι ο κυρίαρχος Λαός. Εχουμε τον πρωθυπουργό που απαιτούσε, όπως φρόντισαν να παπαγαλίσουν όλα τα μέσα. Τα ίδια που παπαγάλισαν ότι ο Λαός απαιτούσε κυβέρνηση συνεργασίας και συναίνεση. Λες και τον ρώτησαν.
Οι ίδιοι που επαναλάμβαναν κουραστικά τι άξιος και καλός και πόσο σεβασμό τρέφουν οι Αγορές για τον νέο πρωθυπουργό. Ενα μόνο ξέχασαν οι περισσότεροι να αναφέρουν από το βιογραφικό του. Οτι ήταν το δεξί χέρι του Σημίτη και ο κύριος εκφραστής της δημιουργικής λογιστικής που μας έβαλε στο Ευρώ.  Αυτό και το ότι είναι τραπεζίτης και δεν είναι εκλεγμένος από τον κυρίαρχό Λαό που όμως δέχτηκε με ανακούφιση την απόφαση να αναλάβει, με την ίδια ανακούφιση που τον δέχτηκαν οι Αγορές και οι Ευρωπαίοι ηγέτες και μπλα μπλα μπλα.

Τώρα πόσο κυρίαρχος είναι αυτός ο Λαός μέσα σ’ αυτό το σύννεφο ψεμμάτων και εκβιασμών δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι είναι σίγουρα οργισμένος. Και σε έξη ημέρες το ημερολόγιο θα δείχνει 17 Νοεμβρίου.

Ο ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ

Πάντα ήθελε να βγει να το πει ανοιχτά. Ηξερε όμως ότι είχε μια αποστολή να εκτελέσει. Τότε εκείνο το κρύο βράδυ στο Dada, είχε χαϊδέψει την πυκνή γενειάδα του και είχε δώσει μια υπόσχεση στους συντρόφους. Κάποια ημέρα είχε πει, θα ανατρέψω το πολιτικό σύστημα, θα υψώσω την κοκκινόμαυρη σημαία στην βουλή. Το συγκαταβατικό βλέμμα που είδε στα μάτια τους, τον είχε πληγώσει αλλά και πεισμώσει.
Από τότε είχε τάξει τον εαυτό του σ’ αυτό το σκοπό. Είχε απαρνηθεί την μέχρι τότε ζωή του. Τις βόλτες στους δρόμους γύρω από την Πλατεία. Τα σουβλάκια στον  Κάβουρα, τις  “επισκέψεις” στο βιβλιοπωλείο του Αδωνι, όχι για να αγοράσουν βιβλία, τα ποτά τα τσιγάρα και τις συζητήσεις στην Ιντριγκα και τα άλλα στέκια.

Αρχησε σιγά σιγά να αλλάζει ζωή. Απαρνήθηκε το αμπέχονο, έκρυψε τις αφίσες του Τσε και τα βιβλία του Μπακούνιν. Υιοθέτησε ένα πιο συμβατικό στυλ και κάποια στιγμή τα κατάφερε. Βοήθησε σίγουρα η οικογενειακή επιχείρηση που ξεκίνησε ο παππούς που είχε το όνομά του. Και βέβαια η μητέρα του, η μόνη που ήξερε και πίστευε σ’ αυτόν. Αυτή που εκμεταλλευόταν κάθε μπαγαποντιά του μακαρίτη για να σπρώξει το υιό λίγο πιο πάνω στην ιεραρχία. Γιατί αν περίμεναν απ’ αυτόν...

Και κάποια στιγμή τα κατάφερε. Σ΄αντίθεση με ότι πίστευαν σχεδόν όλοι τα κατάφερε. Εφτασε στο ύπατο αξίωμα. Τώρα θα μπορούσε να εκπληρώσει την υπόσχεση προς τους συντρόφους. Να διαλύσει το σύστημα από τα μέσα. Η εξαγγελία του δημοψηφίσματος ήταν το πρώτο κτύπημα.
Δεν άντεξε όμως. Αρχησε να ακούει ότι πρέπει να παραιτηθεί γιατί τα έκανε μπάχαλο. Στις Κάννες μπορεί να στάθηκε όρθιος από το ‘ξύλο” που έφαγε από τους εκπρόσωπους της παγκόσμιας πλουτοκρατίας, αλλά στο εσωτερικό έπρεπε όλοι να έχουν καταλάβει και να τον στηρίξουν. Το “είσαι γαντζωμένος στην καρέκλα” που έλεγαν πολλοί ήταν η σταγόνα.

Δεν άντεξε λοιπόν και το ξεστόμισε στην Βουλή. “Είμαι ένας Αντιεξουσιαστής στη Εξουσία και θα συνεχίσω να είμαι. Μπορεί πια να αποκαλύφθηκε, μπορεί να τίναξε το σχέδιο στον αέρα, ένιωθε μια ανακούφιση και μια λύτρωση.

Δεν έβλεπε την ώρα να ξανασυναντήσει τους παλιούς συντρόφους στην Πλατεία. Που είχε βάλει η Αντα το παλιό αμπέχονο?

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ Η΄ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ

Παρακολουθώ τις εξελίξεις από την στιγμή που ο Πρωθυπουργός εξήγγειλε το δημοψήφισμα για την έγκριση της ταμειακής σύμβασης από τον Λαό.
Μέχρι αυτή την στιγμή αργά το βράδυ τις Πέμπτης έχω την εντύπωση πως αν όλα αυτά δεν ήταν μια τραγική πραγματικότητα θα μπορούσε άνετα να είναι ένα σατυρικό εγγλέζικο σίριαλ. Το Μάλιστα κύριε Υπουργέ, ας πούμε. Εκεί που ο αξιότιμος κύριος υπουργός μαζί με τους δύο δυο συμβούλους του τον αφελή και καλών προθέσεων και τον έτερο μηχανορράφο αριβίστα, πολιτεύονται με ένα και μόνο στόχο Κάνοντας πάντα το μίνιμουμ να διατηρήσει την θέση του στην κυβέρνηση. Μέσα από σουρεαλιστικές καταστάσεις πάντα καταφέρνει όχι μόνο να μένει πάντα στον αφρό αλλά να γίνει και κάποια στιγμή Πρωθυπουργός.
Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του ΓΑΠ, το σενάριο επαναλαμβάνεται, τόσο πανομοιότυπα συχνά που αν υπήρχε σεναριογράφος θα είχε απολυθεί προ πολλού, λόγω έλλειψης έμπνευσης. Από εκείνη την βραδιά που είπε ότι παραιτείται από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, κάνοντας τον Βενιζέλο να τρέχει να δηλώνει έτοιμος να αναλάβει στα σκαλιά του Ζαππείου και λίγο μετά να λέει ότι παρραιτήθεικε άλλα όχι εντελώς, η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται.
Κάτι ανάλογο έγινε τπο περασμένο καλοκαίρι. Τηλεφωνεί στον Σαμαρά, του λέει ότι είναι πρόθυμος να παραιτηθεί και πριν περάσουν μερικές ώρες εμφανίζεται να λέει άλλα αντ΄άλλων.
Σήμερα μια από τα ίδια εις διπλούν. Μετά το ξύλο που τρώει στις Κάνες από τους G20 και το κακό συναπάντημα, στο υπουργικό συμβούλιο δέχεται την πρόταση Σαμαρά για μεταβατική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τρίτο πρόσωπο κοινής αποδοχής, στην ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα κάνει την πάπια και δεν αναφέρει τίποτα και το μισοθυμάται ξανά στην ομιλία του στην βουλή. Οι δημοσιογράφοι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Τι να γράψουν και τι να πουν? Παραιτήθηκε ή όχι? Κατάλαβε κανείς? Το σίγουρο είναι ότι ακόμα κι αν τον δούμε όλοι να υποβάλει την παραίτησή του στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα έχουμε αμφιβολίες, αν τελικά είναι αλήθεια.

Το σίγουρο είναι ότι κάτι συμβαίνει στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο φάσεις τις παραίτησης και της μη παραίτησης. Οικογενειακός δάκτυλος λένε κάποιοι κακοήθεις. Κάτι τον ποτίζουν λένε άλλοι. Οτι και να είναι πάντως, σίγουρα είναι δραστικότατο.  Οπως και σίγουρο είναι πως για να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε όλοι εμείς αυτό το σίριαλ ήδη χρειαζόμαστε ενέσεις.

ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ?

Αποδείχτηκε περίτρανα είμαστε αχάριστος λαός. Δεν μας αξίζουν ηγέτες σαν τον ΓΑΠ.  
Χθες, σαν γνήσιος Λαϊκός ηγέτης ταγμένος στο Σοσιαλιστικό όραμα έκανε μια μεγαλοφυή κίνηση. Από την μια αφουγκραζόμενος το λαϊκό αίσθημα και σαν βαθιά δημοκράτης εξαγγέλλει δημοψήφισμα. Και από την άλλη, προκαλεί σεισμό στις μητροπόλεις του καπιταλισμού .

Το ερώτημα που θα τεθεί, το έκανε λιανά ο αντιπρόεδρος. Σ’ αυτό το δημοψήφισμα αποφασίζει ο κυρίαρχος Λαός, αν θέλει Ευρό ή Δραχμή, το χρέος στο 120% του ΑΕΠ ή στο 220, αν χρεοκοπήσουμε ή όχι, αν μείνουμε στην Ε.Ε. ή όχι. Πείτε ρε πότε σας δόθηκε η ευκαιρία να δώσετε μια απάντηση σε τόσα πολλά και καίρια ερωτήματα, με μία και μοναδική ψήφο?

Κι αντί να δοξάζεται την μεγαλοψυχία και την διορατικότητα, εσείς αντιδράτε και ζητάτε εκλογές.
Αχάριστοι. Πειθήνια όργανα των Τραπεζών και των επιχειρηματικών συμφερόντων που παρέα με τα Μέσα Μαζικής Τύφλωσης, βυσσοδομούν κατά της Σοσιαλιστικής κυβέρνησης και της προσπάθειας που κάνει για την Σοσιαλιστική ολοκλήρωση και το όραμα. 
Γιατί τι άλλο παρά ένα αποφασιστικό κτύπημα στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος, είναι αυτή η κίνηση? 
Είδατε την βουτιά στα Ευρωπαϊκά χρηματιστήρια? 
Οι Γαλλικές τράπεζες στα πρόθυρα να βάλουν λουκέτο. Ο Σαρκοζί τραβάει τα μαλλιά του. 
Ο Μπερλουσκόνι ματαίωσε προγραμματισμένο όργιο στη βίλα του, για να αντιμετωπίσει την κρίση. 
Ο Σόιμπλερ μελετάει το Κεφάλαιο από το πρωτότυπο μήπως και προβλέψει που θα κτυπήσει μετά ο Μεγάλος Τιμονιέρης.

Στο εσωτερικό η Αριστερά είναι σε σύγχυση. 
Η ΓΓ του ΚΚΕ σκέπτεται μήπως πρέπει να ετοιμάζει την ομαλή διαδοχή της μαζί με την αυτοκριτική της. 
Ο Τσίπρας, φήμες λένε ότι επισκέφθηκε την Τ.Ο ΠΑΣΟΚ της περιοχής του και έκανε αίτηση, ελπίζοντας πως θα γίνει μέλος σύντομα, έτσι ώστε να μην χάσει την ευκαιρία να είναι παρών στις ιστορικές αυτές στιγμές.  
Στα Εξάρχεια αναψε η συζήτηση, αν πρέπει να στηρίξουν δυναμικά τον βαλόμενο από το εσωτερικό του κόμματός του, Ηγέτη.

Ενα είναι σίγουρο. Μετά από αυτή την εξέλιξη, η Σοσιαλιστική Ευρώπη των Λαών είναι πιο κοντά παρά παρά ποτέ. Η κατάρρευση του καπιταλισμού είναι θέμα χρόνου. Το όνειρο γενεών, επιτέλους, βρίσκει εκφραστή. Η πτώση της Βαστίλης είναι κοντά. Με μπροστάρη τον Μεγάλο Ηγέτη η νίκη είναι δεδομένη. Κανείς δεν πρέπει να λείψει από αυτό το προσκλητήριο.
,
Την ίδια στιγμή η Πανάθα παίζει μπάλα και φιλοδωρεί τρία τεμάχια τον ΜΠΑΟΚ.

Πες μου λοιπόν Γιατρέ μου μήπως τρελαίνομαι?