ΠΙΚΡΟΣ ΦΡΑΠΕ 'Η ΓΚΑΟΥΛΑΙΤΕΡ?

Τα ψέμματα τελείωσαν. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Το πανό που αναρτήθηκε στο ΟΑΚΑ που ψευδέστατα αποκαλούσε τους πολιτικούς λαμόγια, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι φιλότιμες προσπάθειες του διαιτητή να κατέβει το πανό, διακόπτοντας το παιχνίδι, έπεσαν στο κενό. Ακόμα και ότι κρατήθηκαν τα στοιχεία του κατόχου, για να μπορέσουν οι θιγέντες πολιτικοί να υποβάλουν μήνυση, ήταν παρηγοριά στον άρρωστο. Το τέλειο θα ήταν, να κρατηθούν τα στοιχεία όλων αυτών που βρέθηκαν στο γήπεδο, εκείνο το Σάββατο.
Ομως πότε το κράτος ήταν αποτελεσματικό για να είναι και τώρα που θίγεται η τιμή και η υπόληψη των Πατέρων του Εθνους?

Ηταν ολοφάνερο πια ότι οποιαδήποτε “χημικό” επιχείρημα, δεν μπορούσε να πείσει τους ξεροκέφαλους να δεχτούν την σωτηρία τους, χωρίς πολλά, πολλά. Χρειαζόταν λοιπόν, το απόλυτο όπλο που θα έπειθε τους πάντες για την αναγκαιότητα τον μεσοπρόθεσμων και όποιων άλλων επιμηκυνμένων  μέτρων, θα ακολουθήσουν την εν χρω κουρά που θα υποβληθούμε από την Φράου.
Τον ρόλο του Enola Gay  δέχτηκε να τον παίξει ο Ρόβλιας. Την βόμβα την εξαπέλυσε, Δευτέρα στον Χατζηνικολάου. Αν χρεοκοπήσουμε δεν θα έχετε ζάχαρη να βάλετε στον φραπέ.
Ο χειρότερος εφιάλτης άρχισε να πλανιέται πάνω από την χώρα. Πικρό φραπέ θα πίνει ο Ελληνας αν διανοηθεί να ακολουθήσει την πρόταση - ανάλυση του οικονομολόγου Δημήτρη Καζάκη, για επιστροφή στην δραχμή άρνηση πληρωμής του χρέους, επειδή είναι απεχθές και στραγγαλίζει τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα του λαού και ανάπτυξη των εγχώριων μέσων ώστε να μπορέσουμε να είμαστε αυτάρκης και ανεξάρτητοι.

Ανεξάρτητοι. Σημαντική κουβέντα. Η Φράου το είπε σήμερα όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται. Το κούρεμα εν χρω δεν αφορά μόνο το χρέος. Αφορά και την Εθνική μας ανεξαρτησία. Τίποτα δεν δίνεται χωρίς κόστος. Ξεχάστε την τριμηνιαία επίσκεψη της τρόικας για καφεδάκι και τράβηγμα των αυτιών. Οι γκαουλαιτερ θα εγκατασταθούν μόνιμα. Τέρμα οι πονηριές του στυλ ανοίγουμε επαγγέλματα, κρατώντας τα κλειστά. Οι αποφάσεις, των και καλά υπουργών, θα περνούν καθημερινά από την έγκρισή τους.

Να το λοιπόν, πρέπει να διαλέξουμε πικρό φραπέ ή γκαουλάιτερ. Ακόμα κι αν βρούμε την άκρη και ξανανοίξουμε τα τρία εργοστάσια ζάχαρης που είχαμε και τα κλείσαμε με οδηγία της ΕΕ, ώστε να απολαμβάνουμε γλυκιά και ανεξάρτητη φραπεδιά, η κυβέρνηση μπορεί να το πάει στο επόμενο επίπεδο. Ο φραπέ είναι εισαγόμενος άρα...

Ε τότε μια είναι η λύση. Τσάβες αδελφέ, σώσε μας

ΝΑ ΚΑΕΙ ?

Το σύνθημα πιασιάρικο. Συμπυκνώνει την οργή του κόσμου. Οργή για τα δεινά εκπορεύονται από τα μεσοπρόθεσμα και τα πολυνομοσχέδια που ψηφίζονται. Οργή και για αυτούς που μπήκαν στην βουλή και βγήκαν κατά πολύ πλουσιότεροι. Εύκολα λοιπόν κάποιος μπορεί να απαντήσει καταφατικά. Να καεί.
Αμέσως μετά όμως μπαίνουν δύο ερωτήματα.

Ποιος δικαιούται να την κάψει?

Και τι θα έλθει στη θέση της?

Στο πρώτο ερώτημα μη βιαστείτε να απαντήσετε ο κυρίαρχος Λαός, γιατί δημιούργημα του κυρίαρχου Λαού είναι αυτό το αποκρουστικό που ζητάμε να καεί. Κανείς εκεί μέσα δεν βρίσκεται μόνο γιατί εξαπάτησε, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια. Σίγουρο είναι ότι πολλοί ήθελαν να “εξαπατηθούν” και όχι φυσικά για λόγους παραμυθίας. Χρειάζονται πάντα δύο παρτενέρ για το ταγκό κι ας μην είναι ισότιμοι.
Ξεχνάμε συνέχεια ότι από την μεταπολίτευση και μετά, ΝΔ ΠΑΣΟΚ ψηφίζονται σε ποσοστό 80%. Στις τελευταίες εκλογές 3 εκατομμύρια συμπολίτες μας  ψήφισαν ΠΑΣΟΚ.  Χλωμό το βλέπω, ο κυρίαρχος Λαός να θέλει να καεί. Και καμιά ομαδούλα των 200 300 άντε χιλίων ατόμων, δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει ΚΑΙ να να μιλήσει εξ όνατός του.
Μέχρι λοιπόν να αποδειχτεί το αντίθετο και ασφαλέστερος τρόπος , τι ειρωνεία, είναι η κάλπη, οποιοδήποτε ντου στη Βουλή, μόνο σαν χουλιγκάνικη πράξη μπορεί να θεωρηθεί και φυσικά μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει.
Ακριβώς όπως κακό προκαλεί, το συνηθισμένο και προγραμματισμένο μπάχαλο ειδικά τώρα που διαφαίνεται μια ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου. Αν λοιπόν κάποιος πρέπει να προστατεύσει το δικαίωμα του κυρίαρχου Λαού να διαδηλώνει και να διαμαρτύρεται, χωρίς να τρομοκρατείται και να πνίγεται από τα χημικά και τα γκλομπς, με “κόστος” την προστασία του κοινοβουλίου, ας το κάνει.
Κι αν αυτός ο κάποιος δεν διαθέτει ταυτότητα που γράφει ξεκάθαρα ότι πιστεύει στον κοινοβουλευτισμό, ελπίζω να το θυμηθεί την επόμενη φορά που οι συνθήκες θα είναι πραγματικά ώριμες για μια επέλαση στα χειμερινά ανάκτορα του Οθωνα.

Και μέχρι τότε θα έχει απαντηθεί και η δεύτερη ερώτηση.

Και τότε ναι. Να καεί...

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ - ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ;

Ο Ζάρκο ήταν δάσκαλος στην μετακουμμουνιστική Βουλγαρία. Μια Βουλγαρία που πέρασε από το καθεστώς του κρατισμού στην ελεύθερη αγορά, για να δει υποτίθεται ένα καλύτερο μέλλον. Το παλιό καθεστώς διεφθαρμένο και ανήμπορο να διαχειριστεί την εξουσία, κατέρρευσε “βελούδινα”, μαζί με όλα τα ανάλογα καθεστώτα της Ευρώπης.
Μερικά χρόνια μετά, ο Ζάρκο ξύπνησε ένα πρωί και ο μισθός του έφτανε για ένα καφέ και τρία χύμα τσιγάρα. Ο Ζάρκο ήρθε στην Ελλάδα, βρήκε δουλειά σαν εργάτης σε μια μικρή βιοτεχνία, ανασφάλιστος στην αρχή, με μισθό  κάτω από τον βασικό. Οι οικογένειά του πίσω στην Βουλγαρία - γονείς, αδελφή - ζούσε με τα λιγοστά που τους έστελνε. Σαν τον Ζάρκο υπάρχουν πολλοί. Γυναίκες που καθαρίζουν σπίτια και φροντίζουν ηλικιωμένους, δουλεύουν στα χωράφια και γενικά κάνουν δουλειές που σνομπάρουν οι Ελληνες.

Την ίδια στιγμή η Βουλγαρία που εδώ και λίγα χρόνια είναι στο προθάλαμο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Δημοκρατία δυναμώνει. Πρωθυπουργός είναι ένας πρώην (:) μαφιόζος, άνθρωπος της νύχτας. Η μαφία ελέγχει κάθε οικονομική δραστηριότητα στην χώρα, οι μισθοί είναι γύρω στα 130 ευρώ, για να προσελκύσουν επενδύσεις, το Λέβα ανταλλάσσεται με ισοτιμία δύο προς ένα και τα χρήματα από την ΕΕ πηγαίνουν σε τρύπες στο κέντρο της Σόφιας που τα βαφτίζουν Μετρό (σας θυμίζει κάτι αυτό:).
Το κέντρο της Σόφιας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το κέντρο κάθε άλλης Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Στα πάμπολλα mall υπάρχουν όλες οι μεγάλες πολυεθνικές φίρμες. Τα κτίρια είναι σύγχρονα και ανακαινισμένα και οι βίλες στην πλαγιά της Βίτοσα φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, στις πολυόροφες πανομοιότυπες κομμουνιστικές πολυκατοικίες, ζει ένας άλλος κόσμος, ο περισσότερος Ανεργοι ή απασχολούμενοι στο μικροεμπόριο ρούχων και ειδών οικιακής χρήσης, ζώντας στην πραγματικότητα από τα εμβάσματα των μεταναστών, σαν τον Ζάρκο.
Το περίεργο είναι ότι οι Βούλγαροι που είναι καλύτερα ενημερωμένοι για το τι συμβαίνει στις άλλες χώρες απ’ ότι στην δική τους, ίσως γιατί τα βάσανα του γείτονα απαλύνουν τα δικά τους, δεν αντιδρούν. Οχι μόνο δεν αντιδρούν αλλά απορούν με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις που βλέπουν στην τηλεόρασή τους. Είναι καλά “εκπαιδευμένοι” φαίνεται, από το προηγούμενο καθεστώς, για το οποίο δεν θέλουν να θυμούνται. Οι μόνες διαδηλώσεις στη Σόφια είναι των Εθνικιστών, ειρωνεία μεγάλη, εναντίον των Βουλγάρων Roma, Μουσουλμάνων Τούρκων και μαρτύρων του Ιεχωβά.

Ο Ζάρκο λοιπόν μου εξομολογήθηκε ότι αυτά που συμβαίνουν τώρα στην Ελλάδα, έχει την εντύπωση ότι κατ’ αναλογία, τα έχει ξαναζήσει. Εχει την εντύπωση ότι απ΄ότι καταλαβαίνει, καταφέραμε και στήσαμε ένα ανάλογο καθεστώς με αυτό που υπήρχε στην κομμουνιστική Βουλγαρία που τώρα πνέει τα λοίσθια. Και αν θέλουμε να δούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, καλά θα κάνουμε να δούμε τι συμβαίνει τώρα στη Βουλγαρία.

Εχω την εντύπωση ότι δεν απέχει αυτό από την αλήθεια. Και καλά ο Ζάρκο ήταν τυχερός και ήταν κοντά του η Ελλάδα, η Αυστραλία γαμώτο πέφτει πολύ μακρυά.

ΚΟΥΡΕΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΙΛΗ

Μια ζωή το Ελληνικό κράτος ζούσε με δανεικά. Δανειζόταν για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, να διατηρεί ένα υποτυπώδες κράτος πρόνοιας, να εξοπλίζεται σαν αστακός, αγοράζοντας όπλα απ΄τους συμμάχους, για να προστατευθεί από μια σύμμαχο χώρα, ακόμα και για να διοργανώνει Ολυμπιακούς αγώνες, για την δόξα και την μίζα.
Το πάρτι καλά κρατούσε όσο βρίσκονταν πρόθυμοι να δανείζουν. Μετά έσκασε η φούσκα των ακινήτων στην Αμερική, η Lehman χρεοκόπησε και οι κώλοι σφίξανε. Δεν υπάρχουν πια πρόθυμοι να δανείσουν και απαιτούν την επιστροφή των δανεικών. Ξέρουν ότι πιέζοντας πειστικά τον Ευρωπαϊκό Νότο και κυρίως τον πιο αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα, στην ουσία, απαιτούν τα δανεικά από τον πλούσιο Βορρά, κυρίως από την Γερμανία. Το ντόμινο λοιπόν στήθηκε και το πρώτο κομμάτι ήταν η Ελλάδα.

Στην αρχή της κρίσης λοιπόν κάποιοι ζητούσαν να μην πληρώσουμε το σύνολο των δανεικών και κυρίως τα πανωτόκια που είχαν συσσωρευθεί. Το ζητούσαν αυτό, χωρίς να σκέφτονται ότι ακόμα και το μισό χρέος να χαριζόταν πάλι έπρεπε να πληρωθεί το άλλο μισό. Και αυτό θα έπρεπε να πληρωθεί από τους Ελληνες και κυρίως από τους συνήθεις υπόπτους, τους μισθωτούς και συνταξιούχους.

Αυτό τώρα συμβαίνει. Αποφασίζεται κούρεμα του Ελληνικού χρέους πάνω από το 50%. Και όσοι είχαν κάνει αυτή την πρόταση δεν βλέπω να πανηγυρίζουν . Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό το κούρεμα σημαίνει:
Πρώτον ότι το υπόλοιπο του χρέους πρέπει να το πληρώσουμε και δεύτερον όταν και άμα γίνει αυτό, από εκεί και πέρα πρέπει να ζήσουμε χωρίς δανεικά. Για να συμβούν λοιπόν αυτά, κυρίως το πρώτο, πρέπει να συμβεί πρώτα μια εσωτερική βίαιη υποτίμηση. Υποτίμηση των μισθών και των συντάξεων. Υποτίμηση μιας κοινωνίας που ήδη μετρά 400.000 απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και τους ανέργους να ζυγώνουν το ένα εκατομμύριο. Η κοινωνία των δύο τρίτων  ίσως είναι πια ουτοπία.
Και όλα αυτά με ένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα βαθιά διαπλεκόμενο, χρεοκοπημένο και υπεύθυνο, για όλη αυτή την κατάσταση άρα αδύνατον όχι μόνο να δώσει λύσεις, αλλά ούτε καν να διαχειριστεί την κρίση.
Και κατά την γνώμη μου, αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Γιατί αυτό αφαιρεί κάθε ελπίδα. Γιατί η προοπτική ενός σαρώματος των πάντων σαν αφετηρία μιας νέας αρχής, εκτός από φοβερά επώδυνη, μπορεί να αποδειχτεί και αναποτελεσματική. Γιατί τα νέα υλικά με τα οποία θα κτίσουμε, δεν είναι ακόμα ορατά κι αν υπάρχουν σίγουρα είναι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό.
 
Τελικά όμως ίσως αυτό να συμβεί είτε το θέλουμε είτε όχι. Ας έχουμε το νου μας τουλάχιστον να μη ξανακάνουμε τα ίδια λάθη.