ΟΙ ΝΥΚΟΚΥΡΑΙΟΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΝΙΚΗΣΑΝ

Τον όρο νοικοκυραίοι τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο συχωρεμένος ο Αβέρωφ. Ειχε πει στις ευρωεκλογές του 84 ότι οι εμάς μας ψηφίζουν οι νοικοκυραίοι. Αυτούς που εννοούσε ο Αβέρωφ έκτοτε, τα κόμματα εξουσίας και αυτά που φιλοδοξούσαν και φιλοδοξούν να γίνουν τέτοια, φρόντιζαν να τους χαϊδεύουν. Γιατί ήξεραν ότι αυτοί δίνουν εξουσία. Και από την άλλη, κάθε φορά που το σύστημα βρισκόταν σε απειλή, οι νοικοκυραίοι φρόντιζαν να  επαναφέρουν τις ισορροπίες, συνήθως με την ψήφο τους στις εκλογές. Αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία έφτασε μέχρι το 2004 νικήτρια, τροπαιούχα και καναπεδάτη. Το απόγειο όλου αυτού που ονομάζουμε πελατειακό Κράτος. Την αποθέωση της ρεμούλας και της λαμογιάς.

Λίγους μήνες μετά τους Ολυμπιακούς, το μπαλόνι  άρχισε να ξεφουσκώνει. Το πάρτι άρχισε να χαλάει. Οι νοικοκυραίοι, εκπαιδευμένοι άριστα, έκλειναν τα αυτιά  στα καμπανάκια. Ακόμα και όταν αυτά έγιναν καμπάνες εκκωφαντικές, αυτοί άκουγαν, μόνο αυτά που τους ήταν αρεστά.
Την μέγιστη μπαρούφα, "Λεφτά υπάρχουν", κατά βάθος κανείς δεν την πίστευε. Κι όμως, πες από συνήθεια, πες από μαζοχισμό, πες από ωχαδερφισμό, πες από εξάρτηση στο παραμύθι, το τυράκι έκανε την δουλεία του.

Και μετά λες και ξύπνησαν από ένα τεράστιο hangover. Αρχισαν να καταλαβαίνουν ότι κάτι συμβαίνει εδώ, μα ακόμα δεν ξέρουν τι ακριβώς (Do you Mister Jones?).
Σηκώθηκαν παραζαλισμένοι λοιπόν, από τον καναπέ και έκανα την διαδρομή μέχρι την Πλατεία. Από την πλατεία απέκλεισαν τα κόμματα, όλα τα κόμματα, μην τυχόν και κακοκαρδίσουν κανέναν. Και μαζί την ιδεολογία. Κομματικές σημαίες και ταυτότητες δεν έφεραν μαζί τους. Φυσικό είναι. Ολοι νιώθανε προδομένοι και κοψοχέρηδες.
Ξέχασαν όμως να αφήσουν και τα παλιά μυαλά σπίτι τους γιατί η ψυχή βγαίνει, μα το το χούι όχι.
Ετσι λοιπόν, όταν τα πράγματα έφτασαν στο αμήν και έπρεπε να αποφασίσουν τι ακριβώς ήθελαν, χρειάστηκαν μια μικρή βοήθεια.

Ο καράφλας στο Σκάι, όπως και κάθε τέτοιος από μέσα και απ' έξω που υπάρχει σε κάθε κανάλι, ανέβασε στροφές. Ξέρετε κύριοι τι ακριβώς σημαίνει χρεοκοπία? Ξέρετε τι θέλετε? Μαλλον όχι. Γιαυτό σκάστε και αφήστε μας ήσυχους. Εχουμε μια πατρίδα να σώσουμε.

Ο Πάγκαλος το πήγε ένα επίπεδο πιο πάνω. Τα τανκς και τα κανόνια στην υπηρεσία του τραπεζικού συστήματος. Γιατί εκπλήσσεστε, έτσι δεν ήταν πάντα?

Αντε δώσανε κι ένα χεράκι οι πιστωτές εξωτερικού που ήθελαν να διασφαλίσουν την επένδυσή τους. 

Το χαρούμενο event έλαβε τέλος. Οι περισσότεροι έφυγαν ανακουφισμένοι με τα πρώτα χημικά που έπεσαν. Κάποιους τους άκουσα να ψιθυρίζουν: Ευτυχώς πέρασε. Οι περισσότεροι δεν μπήκαν στον κόπο να πάνε ούτε στην πορεία, αυτή την συντεταγμένη και αποδεκτή. Αρκετά είχαν εκτονωθεί όλες αυτές τις ημέρες, καιρός να μπούνε στους παλιούς ρυθμούς, η ζωή συνεχίζεται.

Ακούγομαι πικρόχολος? Είμαι
Ακούγομαι απογοητευμένος? Είμαι

Εχω βαρεθεί μια ζωή να βλέπω του νοικοκυραίους να νικάνε. Και αυτή την φορά να έχουν πάρει και τα εύσημα του μαχητή παρά λίγο, επαναστάτη.

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΚΡΑΧ

Οσο πλησιάζει η ημέρα για να ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο, τόσο έχω την αίσθηση ότι κάποιοι μας βάζουν με το ζόρι, σε μια μηχανή του χρόνου και προσπαθούν να εκτοξεύσουν στο παρελθόν. Φαντάζομαι  ότι προορισμός είναι το 1984. Την χρονιά που ο περίεργος Orwell πίστευε ότι οι λέξεις θα έχουν αντίστροφη έννοια, η τηλεόραση θα μας παρακολουθεί και όχι θα την παρακολουθούμε και το ακατάπαυστο μπλα μπλα και οι ατελείωτες παπαριές, θα λοβοτομούν τους πολίτες.
Εχουν ένα σχέδιο που συνεχώς κλιμακώνεται. Πρώτα μας είπαν πως λεφτά υπάρχουν και μας εξαπάτησαν. Μετά άρχισαν να μας εκβιάζουν. Θα έρθει πίσω η δραχμή, θα χρεοκοπήσουμε, δεν θα έχετε βενζίνη να βάλετε, χαρτί τουαλέτας, ούτε γάλα, ούτε ψωμί να κάνετε παπάρες.
Τελευταία εφεδρεία ο Πάγκαλος. Αφού πρώτα κάποιος ανθύπατος θυμήθηκε τα Ιουλιανά, είναι φυσικό να ακολουθήσουν τα τανκς.
Τώρα,  για να προστατεύσουν τις Τράπεζες?  Την Δημοκρατία? Δεν θυμάμαι.
Μάλλον δεν έχει σημασία. Στο μυαλό του, οι έννοιες πιθανόν να είναι ταυτόσημες.

Και ο κόσμος παραζαλισμένος από την ατελείωτη φάπα που έπεφτε, αντέδρασε. Στην αρχή με τα κλασσικά. Απεργίες κάθε εκάστην με ολίγη από πορεία και μια τζούρα χημικά για επιδόρπιο.
Οταν κατάλαβαν ότι αυτές οι συνταγές είναι ξεπερασμένες, αποφάσισαν οι πιο ριζοσπάστες, να κάνουν invite την παλιοπαρέα, για υπαίθριο camping στο Σύνταγμα.
Το event στην αρχή είχε επιτυχία. Κατάφερε να ανακυκλώσει μια Κυβέρνηση και να αναγκάσει τον Γιωργάκη να ανεβάσει ξανά την παράσταση "Παραιτούμαι Μένοντας" που είχε πρωτοπαρουσιάσει πριν χρόνια. Απαγορεύσανε και τους Λιανοφλωρίδηδες σε ήρωες της παραίτησης και για λίγες ώρες μπόρεσαν να πανηγυρίσουν.

Νικήσαμε(?)

Κάποιοι νόμισαν μάλιστα ότι είδαν το ελικόπτερο που θα φυγάδευε τον Γιωργάκη και τους υπόλοιπους και άνοιξαν σαμπάνιες.

Είναι φανερό ότι όλα αυτά είναι αναποτελεσματικά. Πρέπει πια να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Να απαντήσουμε με φαντασία στις προκλήσεις της Κυβέρνησης. Να πάμε ακόμα πιο πίσω στο χρόνο και να βάλουμε επιτέλους την φαντασία στην εξουσία.

Προτείνω λοιπόν για αρχή την ίδρυση ενός νέου κινήματος.
Το Κοινωνικό Ρεύμα για την Αναγκαστική Χρεωκοπία. (ΚΡΑΧ).

Η απάντηση στο εκβιαστικό δίλημμα, χαράτσι διαρκείας ή χρεοκοπία. Το κίνημα θα θέσει το μόνο ρεαλιστικό στόχο που εξυπηρετεί όλους εμάς που χρωστάμε ένα στεγαστικό, δύο ή τρία καταναλωτικά και έχουμε φορτώσει καμιά δεκαπενταριά κάρτες.
Την άμεση χρεωκοπία της χώρας. Σκεφτείτε έχουμε να χάσουμε μόνο τα χρέη μας. Ολα τα άλλα  που με αυτά μας τρομοκρατούν είναι απλώς το bonus.
 Δεν θα έχουμε βενζίνη λένε. Τίποτα πιο οικολογικό. Επιτέλους θα γίνουμε πρωτοπόροι στην πράσινη ανάπτυξη και στις εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Ασε που προστατεύουμε και την Δημοκρατία. Τα τανκς θα ξεμείνουν κι αυτά από βενζίνη, στα στρατόπεδα.

Δεύτερο βήμα θα είναι το κίνημα για την υιοθέτηση του τρόπου ζωής των Αμις. Των Λιθουριανών αρνητών του μοντέρνου τρόπου ζωής. Μια χαρά ζουν καλλιεργώντας την γη, χωρίς μηχανικά μέσα, χωρίς ηλεκτρικό, αυτοκίνητα. Και κυρίως χωρίς τηλεόραση. Χωρίς δηλαδή, Καψή (Εγώ πάντως δεν καταλαβαίνω) και Πρετεντέρη (τελεία παύλα παράγραφος) και την Ολγα που Τρέμει
.
Ετσι λοιπόν αφού μηδενίσουμε, και βρούμε σιγά σιγά τον βηματισμό μας, θα μπορέσουμε να φτιάξουμε από την αρχή κοινοβούλιο που θα φτιάξει οργανισμούς και υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας που θα της επανδρώνουμε με τον παραδοσιακό αξιοκρατικό τρόπο, για να μπορέσουμε να διορίσουμε τα παιδιά μας που θα έχουν πτυχίο Ανωτάτης Ζαμπονοκοπτικής, με αντάλλαγμα την οικογενειακή ψήφο, συμπεριλαμβανομένης της γειτόνισσας με την γεροντική ανία.
Και βέβαια Τράπεζες που θα μας δίνουν δάνεια  και κάρτες που θα χρεώνουμε.

Ε τι λέτε? Δεν θα την βγάλουμε για καμιά εκατοστή Χρόνια?      

ΞΟΡΚΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΦΟΒΟ

Η Παρασκευή στο εργοστάσιο, από τότε που η κατάσταση έγινε σκατά και δεν δουλεύουμε το Σάββατο, είναι μια ξεχωριστή ημέρα. Ο Γιάννης, εθιμοτυπικά πια, μόλις κτυπήσει το κουδούνι, φωνάζει την ίδια φράση:
"Παιδάκια σήμερα είναι Παρασκευή, πάμε χαλαρά. Εχουμε μπροστά μας ένα Σαββατοκύριακο".
Και ακολουθούν πειράγματα και γέλια για το τι  θα μπορούσε να κάνει ο καθένας μας, αν του περίσσευαν τα λεφτά. Για συναγρίδες και ούζα δίπλα στην θάλασσα και τριήμερες εκδρομές σ’ εξωτικά μέρη.
Το ίδιο έκανε και την προηγούμενη Παρασκευή. Μόνο που η ατμόσφαιρα είχε γίνει πια, πολύ βαριά και κανείς δεν είχε την διάθεση να αστειευτεί.
Από τα Χριστούγεννα και μετά συνέχεια λιγοστεύουμε. Συνάδελφοι ο ένας μετά τον άλλο μας αποχαιρετούν και μπαίνουν στην μακρυά λίστα των ανέργων. Οσοι μένουμε πίσω, ντρεπόμαστε και νιώθουμε άσχημα γιατί η αίσθηση ότι κάτι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτούς που απολύονται αλλά δεν μπορούμε είναι αφόρητη. Γιατί το δίλημμα, κρατάμε ανοικτό το εργοστάσιο μένοντας όλο και πιο λίγοι, με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν ή βγαίνουμε στο πεζοδρόμιο και το κλείνουμε μια ώρα αρχύτερα, κανείς δεν μπορεί να πάρει την ευθύνη και να το απαντήσει.
Επειτα, μεταξύ μας, οργιζόμαστε και αναλύουμε την οικονομική κατάσταση και βρίζουμε και αγανακτούμε. Και δίνουμε ραντεβού στην επόμενη απεργία και κάθε επόμενη φορά, φωνάζουμε πιο δυνατά συνθήματα, όλο και περισσότερο απελπισμένα.
Εχουμε καταντήσει όταν μιλάμε με κάποιο γνωστό η δεύτερη ερώτηση μετά το τι κάνεις, να είναι πως πάει η δουλειά. Κι αυτό το δόξα σοι ο Θεός υπάρχει που δίνουμε σαν απάντηση, να μου σπάει τα νεύρα. Εχουμε καταντήσει, το να έχεις δουλειά να είναι θεϊκό δώρο, κατόπιν γονυπετούς παράκλησης και ανάμματος κεριού στην εκκλησία.
Ετσι λοιπόν, κανείς δεν είχε διάθεση να συμμεριστεί το κέφι του Γιάννη την προηγούμενη Παρασκευή. Πες από προαίσθημα, πες γιατί στραβοκοιμήθηκα, του φώναξα να το κόψει. Σχεδόν παρεξηγήθηκε. Λίγες ώρες μετά ο Ιάκωβος μας αποχαιρέτησε και λίγο μετά, σχεδόν όλο το εργοστάσιο, έβγαινε σε υποχρεωτική κανονική άδεια.
Η Παρασκευή αυτή λοιπόν, πράγματι, δεν  ήταν σαν όλες τις άλλες. Για άλλη μια φορά ο φόβος για το μέλλον έκανε την εμφάνισή του. Φόβο που δεν είχα νιώσει ποτέ άλλοτε κι ας έχω απολυθεί ή παραιτηθεί αρκετές φορές. Η σιγουριά ότι πάντα θα υπάρχει μια θέση για μένα και μάλιστα καλύτερη από την προηγούμενη, δεν υπάρχει πλέον. Η νέα τάξη πραγμάτων έβγαλε πόρισμα ότι οι εργαζόμενοι στην ηλικία μου είναι ακριβοί. Η εμπειρία και κυρίως η προϋπηρεσία μου, απαιτούν μεγαλύτερο μισθό που κανείς δεν είναι διατεθειμένος, να πληρώσει σήμερα. Και η σύνταξη απέχει τουλάχιστον 15 χρόνια.
Τώρα γράφοντας αυτές τις γραμμές προσπαθώ να ξορκίσω αυτό το φόβο. Να τον εκθέσω τον άτιμο, στους διαδικτυακούς τόπους. Και λίγες ώρες μετά στην πορεία, παρέα μ’ όλους να τον ξεφτιλίσω και να τον εξαφανίσω.
Τα λέμε εκεί.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΓΙΑ ΣΠΟΤΑΚΙ

Το 1985, η προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ, στηρίχθηκε στο χαμογελαστό μουτράκι ενός μικρού κοριτσιού.

Η καμπάνια ήταν επιτυχημένη. Εκτοτε, στις αφίσες και τα σποτάκια, έκαναν την εμφάνισή τους, χαμογελαστοί φοιτητές, εργάτες, αγρότες και συνταξιούχοι..Ολοι αυτοί έχουν χάσει το χαμόγελό τους πια. Φαντάζομαι πως μάταια έψαχνε το κυβερνών κόμμα να βρει, αισιόδοξους κι χαμογελαστούς ανθρώπους, έστω και επί πληρωμή, για να μπορέσει να στήσει ένα σποτάκι, για τους 20 μήνες της διακυβέρνησις.Ποιο εύκολο θα ήταν να ψάξει για νερό στη Σαχάρα.
Ετσι λοιπόν αρκέστηκαν σε μια μινιμαλιστική παράθεση αριθμών και πεπραγμένων, ντυμένη με μια μουσική, λες από δραματική, χολιγουντιανή, επική ταινία.
Τόσο μινιμαλιστική που απουσιάζει οποιαδήποτε εικόνα Με γραφήματα όπως αυτά των πινακίδων που πληροφορούν χωρίς λέξεις και χρώματα μπάσταρδα (κάτι σαν πράσινο, περίπου μπλε, ξεθωριασμένο κόκκινο)
Τόσο μινιμαλιστική, που ενώ μιλάει για τις μειώσεις που πέτυχαν στα ελλείμματα, στις δαπάνες, στα έξοδα των νοσοκομείων και σε ότι άλλο γέννησε η τρομερή φαντασία του δημιουργού, ξεχνά να μιλήσει για τις μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις. Προφανώς αυτό δεν υπάρχει.
Οπως δεν υπάρχουν η ύφεση, η ανεργία, η ατιμωρησία, το κουκούλωμα, η Siemens και το Βατοπέδιο, τα κεκλιμένα υποβρύχια και οι μίζες.
Οπως δεν υπάρχει η πραγματικότητα. Αυτή που ζούμε όλοι εμείς, οι άλλοι. Γιατί τελικά αυτό θέλει να πετύχει το σποτάκι. Να αντιστρέψει την πραγματικότητα, να παραμυθιάσει. Κι αν αυτό λίγο καιρό πριν φάνταζε εύκολο και μέχρι ενός σημείου αποδεκτό από κάποιους (Λεφτά υπάρχουν), σημερα αποτελεί Υβρη με την αρχαία σημασία του όρου.
Φαντάζομαι κανείς δεν θα τολμούσε να το προβάλει σε γιγαντοοθόνη στο Σύνταγμα, ούτε καν σαν πολιτική διαφήμιση από την τηλεόραση. Εκτός αν ήθελε να τονώσει την αγορά των συσκευών τηλεοράσεων.

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως κάποιοι ζουν σ' ένα παράλληλο σύμπαν, στην δική τους διάσταση. Αυτό ή είναι απλώς προπαγανδιστές του χειρίστου είδους 

ΚΑΝΑΠΕΣ - ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Η διαδρομή καναπές Σύνταγμα είναι μεγάλη και για κάποιους επώδυνη. Το να αποφασίσεις να ξεκουνήσεις για να διανύσεις αυτή την τεράστια απόσταση την ώρα του prime time στην TV, είναι μεγάλη δουλειά. Είναι σίγουρο ότι κάτι συγκλονιστικό έχει συμβεί. Το θέμα είναι ότι κανείς δεν το ‘βρε και δεν τ’ είπε ακόμη.

Η εύκολη απάντηση στο τι είναι αυτό που οδήγησε το κόσμο στην πλατεία είναι η αγανάκτηση, εξ ου και η επωνυμία του κινήματος. Οκ κατανοητό. Υπάρχουν χίλιοι και ένας λόγος για να νιώθει κάποιος αγανακτισμένος στην Ελλάδα της δεύτερης χιλιετηρίδας. Από τ’ ότι είναι νέος άνεργος και χωρίς μέλλον, μέχρι τ’ ότι η απόδοση δικαιοσύνης είναι είδος εν ανεπαρκεία. Και η αγανάκτηση είναι καλό πράγμα, αρκετές φορές. Δίνεις στον άλλον να καταλάβει ότι έχεις φτάσει στα όριά σου και λίγο θέλεις για να ξεφύγεις. Ομως αυτό δεν φτάνει. Δεν φτάνει να περιγράφεις τι σε κάνει να αγανακτείς, πρέπει να μπορείς να οραματιστείς τι μπορεί να αντικαταστήσει κάθε τι που θέλεις να πετάξεις.

Οτι στο Σύνταγμα δεν υπάρχει ιδεολογικό υπόβαθρο είναι φανερό. Υπάρχει τέτοιος ζήλος να κρατηθεί μακρυά κάθε κομματικό καπέλωμα που την ίδια στιγμή εμποδίζεται η πολιτική και η ιδεολογία να κάνουν την εμφάνισή τους.
Ας πούμε το πελατειακό κράτος το φτιάξαμε όλοι μαζί και δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν κάποιοι της πλατείας, έχουν την διάθεση να βοηθήσουν στην κατεδάφισή του.
Η λέξη Ανατροπή έχει σκαλώσει και δεν μπορεί να βγει, γιατί απλώς είναι το Κράκεν που θα στείλει τους περισσότερους πίσω στο καναπέ, αν δεν τους φέρει απέναντι.

Την ίδια στιγμή οι Ελληνικές σημαίες πληθαίνουν. Ενας ιδιότυπος νεοπατριωτισμός κάνει την εμφάνισή του σαν μασκαρεμένος Εθνικισμός και μια Αριστερά σε αφασία ξεσκονίζει τα λυσάρια του προηγούμενου αιώνα για να μπορέσει να ερμηνεύσει τα σημεία των καιρών.

Κάποτε αυτοί που ξεκινούσαν την Επανάσταση είχαν να χάσουν μόνο τις αλυσίδες τους. Τώρα όταν πας τα ρέστα σου πρέπει να βάλεις ένα ρετιρέ εκατό τετραγωνικών, ένα υβριδικό SUV, μια 3D τηλεόραση με το ανάλογο home theater και το αυθαίρετο στο Ζούμπερι
Ετσι λοιπόν η συγκέντρωση στο Σύνταγμα ίσως πάρει λίγο καιρό να γίνει η απαρχή της επανάστασης. Μέχρι τότε θα θυμίζει συγκέντρωση αδιόριστων επιτυχόντων του ΑΣΕΠ, πρωτότυπο happening απολίτικων χρηστών του internet, δυναμική παρουσία απόστρατων μελών των ειδικών δυνάμεων ή όλα αυτά μαζί.