Η
οικονομική κρίση έχει ανοίξει ένα φαύλο κύκλο. Από την μια, εδώ και μια
δεκαετία και πλέον, έχουμε μια συνεχώς επιδεινούμενη κρίση αξιών και
θεσμών. Με συνευθήνη σχεδόν όλων μας, αν και όχι στον ίδιο βαθμό, θεσμοί
όπως το κοινοβούλιο, η δικαιοσύνη, η δημοσιογραφία, ο συνδικαλισμός, η
ίδια η Δημοκρατία δηλαδή, βρίσκονται σε αμφισβήτηση.
Την ίδια στιγμή που ο ατομικισμός θριαμβεύει ενάντια στην κοινωνική αλληλεγγύη, ο εύκολος πλουτισμός με αθέμιτα μέσα αποθεώνεται, και το βόλεμα η Γη της Επαγγελίας. Μπορεί όλα αυτά να μην είναι ο κυριότερος λόγος για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα, όμως έχουν συμβάλει τα μέγιστα, στο να μη μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι.
Ταυτόχρονα, η κρίση, τροφοδοτεί αυτό το ίδιο σκηνικό.
Το να καεί η Βουλή, από υπερβολικό σύνθημα, κάποια στιγμή επιχειρήθηκε να γίνει πράξη.
Αμφισβητούμε οποιαδήποτε πράξη δικαιοσύνης, προσπαθώντας να βρούμε τι κρύβεται από πίσω, γιατί δεν εμπιστευόμαστε κανέναν πια δικαστή.
Η μέχρι τώρα αναξιόπιστη δημοσιογραφία, έχει πιάσει πάτο στα μάτια μας, πληρώνοντας αμαρτίες, κάποιων έστω πολλών.
Οι απεργίες αντιμετωπίζονται με δυσπιστία σαν “αγωνιστικά” γυμνάσια, ακόμα και σήμερα, θεωρώντας ότι έτσι εκτονώνουν την οργή του κόσμου.
Εύλογα πια στη σχολή Ευελπίδων και όχι μόνο, ήδη νοσταλγούν την Δικτατορία που για ακόμα φορά την βαφτίζουν Επανάσταση.
Την ίδια στιγμή ο κοινωνικός ιστός έχει γίνει σπαράλια. Ολοι ενάντιον όλων και ο καθένας για τον εαυτό του. Ο σώζων ευατόν σωθήτω.
Η Κοινωνία ενάντια στα κλειστά προστατευόμενα επαγγέλματα. Κακοπληρωμένοι και μια ζωή στην ανασφάλεια ιδιωτικοί, ενάντια σε καλοπληρωμένους, υπεράριθμους και αντιπαραγωγικούς δημόσιους.
Το βασικό ένστικτο της επιβίωσης κυριαρχεί και αυτό είναι τελικά που έχει αποτρέψει την έκρηξη, μέχρι τώρα. Ο καθένας πιστεύει ότι θα την γλυτώσει τελικά, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια, να περιορίσει τις απώλειες. Και οι περισσότεροι το βρίσκουν θεμιτό να θυσιαστεί το ένα τρίτο της κοινωνίας, για να σωθούν οι υπόλοιποι, αρκεί να είναι οι ίδιοι, στους δεύτερους.
Είναι φανερό ότι χρειάζεται να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος άμεσα Να σαρωθούν όχι οι θεσμοί αλλά τα πρόσωπα που τους κατάντησαν έτσι.
Να σαρωθούν οι αντιλήψεις που μας έφεραν μέχρι εδώ και να ανακαλύψουμε ξανά, ατομικά αλλά και σαν κοινωνία, ηθικές αξίες όπως συλλογικότητα, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια, καθήκον που τις χάσαμε κάπου στην πορεία.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να την βγάλουμε καθαρή όλοι, μα όλοι και κυρίως με αξιοπρέπεια.
Την ίδια στιγμή που ο ατομικισμός θριαμβεύει ενάντια στην κοινωνική αλληλεγγύη, ο εύκολος πλουτισμός με αθέμιτα μέσα αποθεώνεται, και το βόλεμα η Γη της Επαγγελίας. Μπορεί όλα αυτά να μην είναι ο κυριότερος λόγος για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα, όμως έχουν συμβάλει τα μέγιστα, στο να μη μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι.
Ταυτόχρονα, η κρίση, τροφοδοτεί αυτό το ίδιο σκηνικό.
Το να καεί η Βουλή, από υπερβολικό σύνθημα, κάποια στιγμή επιχειρήθηκε να γίνει πράξη.
Αμφισβητούμε οποιαδήποτε πράξη δικαιοσύνης, προσπαθώντας να βρούμε τι κρύβεται από πίσω, γιατί δεν εμπιστευόμαστε κανέναν πια δικαστή.
Η μέχρι τώρα αναξιόπιστη δημοσιογραφία, έχει πιάσει πάτο στα μάτια μας, πληρώνοντας αμαρτίες, κάποιων έστω πολλών.
Οι απεργίες αντιμετωπίζονται με δυσπιστία σαν “αγωνιστικά” γυμνάσια, ακόμα και σήμερα, θεωρώντας ότι έτσι εκτονώνουν την οργή του κόσμου.
Εύλογα πια στη σχολή Ευελπίδων και όχι μόνο, ήδη νοσταλγούν την Δικτατορία που για ακόμα φορά την βαφτίζουν Επανάσταση.
Την ίδια στιγμή ο κοινωνικός ιστός έχει γίνει σπαράλια. Ολοι ενάντιον όλων και ο καθένας για τον εαυτό του. Ο σώζων ευατόν σωθήτω.
Η Κοινωνία ενάντια στα κλειστά προστατευόμενα επαγγέλματα. Κακοπληρωμένοι και μια ζωή στην ανασφάλεια ιδιωτικοί, ενάντια σε καλοπληρωμένους, υπεράριθμους και αντιπαραγωγικούς δημόσιους.
Το βασικό ένστικτο της επιβίωσης κυριαρχεί και αυτό είναι τελικά που έχει αποτρέψει την έκρηξη, μέχρι τώρα. Ο καθένας πιστεύει ότι θα την γλυτώσει τελικά, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια, να περιορίσει τις απώλειες. Και οι περισσότεροι το βρίσκουν θεμιτό να θυσιαστεί το ένα τρίτο της κοινωνίας, για να σωθούν οι υπόλοιποι, αρκεί να είναι οι ίδιοι, στους δεύτερους.
Είναι φανερό ότι χρειάζεται να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος άμεσα Να σαρωθούν όχι οι θεσμοί αλλά τα πρόσωπα που τους κατάντησαν έτσι.
Να σαρωθούν οι αντιλήψεις που μας έφεραν μέχρι εδώ και να ανακαλύψουμε ξανά, ατομικά αλλά και σαν κοινωνία, ηθικές αξίες όπως συλλογικότητα, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια, καθήκον που τις χάσαμε κάπου στην πορεία.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να την βγάλουμε καθαρή όλοι, μα όλοι και κυρίως με αξιοπρέπεια.
