Ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

Η οικονομική κρίση έχει ανοίξει ένα φαύλο κύκλο. Από την μια, εδώ και μια δεκαετία και πλέον, έχουμε μια συνεχώς επιδεινούμενη κρίση αξιών και θεσμών. Με συνευθήνη σχεδόν όλων μας, αν και όχι στον ίδιο βαθμό, θεσμοί όπως το κοινοβούλιο, η δικαιοσύνη, η δημοσιογραφία, ο συνδικαλισμός, η ίδια η Δημοκρατία δηλαδή, βρίσκονται σε αμφισβήτηση. 
 Την ίδια στιγμή που ο ατομικισμός θριαμβεύει ενάντια στην κοινωνική αλληλεγγύη, ο εύκολος πλουτισμός με αθέμιτα μέσα αποθεώνεται, και το βόλεμα η Γη της Επαγγελίας. Μπορεί όλα αυτά να μην είναι ο κυριότερος λόγος για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα, όμως έχουν συμβάλει τα μέγιστα, στο να μη μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. 

Ταυτόχρονα, η κρίση, τροφοδοτεί αυτό το ίδιο σκηνικό. 

Το να καεί η Βουλή, από υπερβολικό σύνθημα, κάποια στιγμή επιχειρήθηκε να γίνει πράξη. 
Αμφισβητούμε οποιαδήποτε πράξη δικαιοσύνης, προσπαθώντας να βρούμε τι κρύβεται από πίσω, γιατί δεν εμπιστευόμαστε κανέναν πια δικαστή. 
Η μέχρι τώρα αναξιόπιστη δημοσιογραφία, έχει πιάσει πάτο στα μάτια μας, πληρώνοντας αμαρτίες, κάποιων έστω πολλών. 
Οι απεργίες αντιμετωπίζονται με δυσπιστία σαν “αγωνιστικά” γυμνάσια, ακόμα και σήμερα, θεωρώντας ότι έτσι εκτονώνουν την οργή του κόσμου. 
Εύλογα πια στη σχολή Ευελπίδων και όχι μόνο, ήδη νοσταλγούν την Δικτατορία που για ακόμα φορά την βαφτίζουν Επανάσταση.  

Την ίδια στιγμή ο κοινωνικός ιστός έχει γίνει σπαράλια. Ολοι ενάντιον όλων και ο καθένας για τον εαυτό του. Ο σώζων ευατόν σωθήτω.
Η Κοινωνία ενάντια στα κλειστά προστατευόμενα επαγγέλματα. Κακοπληρωμένοι και μια ζωή στην ανασφάλεια ιδιωτικοί, ενάντια σε καλοπληρωμένους, υπεράριθμους και αντιπαραγωγικούς δημόσιους.

Το βασικό ένστικτο της επιβίωσης κυριαρχεί και  αυτό είναι τελικά που έχει αποτρέψει την έκρηξη, μέχρι τώρα. Ο καθένας πιστεύει ότι θα την γλυτώσει τελικά, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια, να περιορίσει τις απώλειες. Και οι περισσότεροι το βρίσκουν θεμιτό να θυσιαστεί το ένα τρίτο της κοινωνίας, για να σωθούν οι υπόλοιποι, αρκεί να είναι οι ίδιοι, στους δεύτερους.
Είναι φανερό ότι χρειάζεται να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος άμεσα Να σαρωθούν όχι οι θεσμοί αλλά τα πρόσωπα που τους κατάντησαν έτσι. 
Να σαρωθούν οι αντιλήψεις που μας έφεραν μέχρι εδώ και να ανακαλύψουμε ξανά,  ατομικά αλλά και σαν κοινωνία, ηθικές αξίες όπως  συλλογικότητα, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια, καθήκον που τις χάσαμε κάπου στην πορεία. 

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να την βγάλουμε καθαρή όλοι, μα όλοι και κυρίως με αξιοπρέπεια.

ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ ΜΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ

Τελικά φαίνεται είναι κανόνας. Κάθε επαναστατημένη γενιά, κάποια στιγμή, μεταμορφώνεται σ’ αυτό που κάποτε πολέμησε. 
Οι hippies του καλοκαιριού της αγάπης, μεγάλωσαν και όσοι δεν έκαψαν τότε τον εγκέφαλό τους, έγιναν yuppies, στελέχη επιχειρήσεων που φόραγαν μεν τζινς αλλά έκαναν την ίδια δουλειά με τους κουστουμάτους που κάποτε χλεύαζαν. 

Τα παιδιά του Μάη του ‘68, μπορεί να μην έφεραν την φαντασία στην εξουσία, κάποιοι, κάποια στιγμή, έγιναν εξουσία. Και μιας μάλιστα που το Παρίσι ήταν πάντα αγαπημένος προορισμός των βλασταριών των εγχώριων μεγαλοαστικών οικογενειών, έχουμε σαν αντιπρόεδρο σήμερα, έναν εκπρόσωπο αυτής της γενιάς.

Στην Ελλάδα που πάντα λειτουργούμε με διαφορά φάσης, τον δικό μας Μάη, τον ζήσαμε μερικά χρόνια μετά το ‘68, μήνα Νοέμβρη.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου με την θυσία της, έριξε μια χούντα. Κατάφερε, 30 και χρόνια μετά την ήττα της Αριστεράς στον εμφύλιο, να πάρει μια ρεβάνς. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης  που ακολούθησαν, η ακροδεξιά σταδιακά περιθωριοποιήθηκε. Ακροδεξιός, Εθνικιστής, αυτές οι  λέξεις ηχούσαν σαν βρισιές. 
Η Γενιά του Πολυτεχνείου ήρθε στην εξουσία. Κουβαλώντας την αίγλη εκείνης της εξέγερσης, γέννησε ελπίδες ότι κάτι θα αλλάξει. Κοντά σαράντα χρόνια μετά, παραμονές της επετείου, κάποιοι επιφανείς εκπρόσωποι της που νωρίς εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους εκείνες τις ημέρες, βρίσκονται στα υπουργικά έδρανα παρέα με τον Μπουμπουκο και την παρέα του. Σ΄ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να σωθεί από την ολική κατάρρευση, η συμμετοχή της Ακροδεξιάς σαν ισότιμου παίκτη, μοιάζει σαν το τελευταίο σωσίβιο. 
Και έτσι, μοιάζει σαν μια τεράστια φάρσα που μόνο η Ιστορία μπορεί να στήσει, αυτές τις μέρες να είναι εξουσία και να συνεργάζονται, αυτοί που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, με αυτούς που ήταν απ’ έξω. Οι χθεσινοί εχθροί σημερινοί φίλοι, με μοναδική συγκολλητική ουσία, την Καρέκλα. 
Και ποια προσχήματα μπορεί να σώσει ο Καστανίδης και ο κάθε Καστανίδης, όταν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης με αστερίσκο? Ολίγον έγκυος ποτέ δεν υπήρξε.

Ετσι λοιπόν και για να μην αδικηθούν όλοι αυτοί που ήταν εκεί τότε, αλλά ποτέ δεν το έπαιξαν με το ζόρι “σωτήρες” του Εθνους, εξαργυρώνοντας επιταγές,  δικαιώνεται για άλλη μια φορά ο Neil Young που τραγούδησε κάποτε
It’s better to burn out  
than to fade away

ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΧΟΝΤΡΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΟΛΟΤΟΥΜΠΕΣ

Το ότι στην πολιτική ακούγονται πάντα μισές αλήθειες, χοντρά ψέμματα και γίνονται κολοτούμπες, είναι γνωστό. Τις τελευταίες ημέρες όμως αυτά, έχουν γίνει μόνιμή κατάσταση στην πολιτική μας σκηνή. Μια πολιτική σκηνή υπό κατάρρευση και ακριβώς γιαυτό το λόγο, έχει ενταθεί το φαινόμενο.
Η αρχή στο γαϊτανάκι των τελευταίων ημερών, άρχισε με την την αναχώρηση της τρόικας από την Αθήνα μετά από την μπλόφα Βενιζέλου. Την ίδια στιγμή διαισθανόμενοι ότι έγινε πατάτα, είπαν το πρώτο χοντρό ψέμα. Η αναχώρηση ήταν προγραμματισμένη, είπαν.
Στριμωγμένοι από παντού, είχαν την δεύτερη φαεινή ιδέα. Δημοψήφισμα για την νέα δανειακή σύμβαση. Δημοψήφισμα που δεν έγινε ούτε όταν μπήκαμε στην τότε ΕΟΚ, ούτε όταν η δραχμή έγινε ευρώ, ούτε καν αν θέλαμε το πρώτο μνημόνιο. Ακολούθησε η ξεφτίλα στις Κάννες και το δημοψήφισμα  εξαφανίστηκε. Κανείς δεν μπήκε στο κόπο να εξηγήσει γιατί και πως. Μισόλογα. Και όπως πάντα κανείς δεν ήταν υπεύθυνος.  
Ο πρωθυπουργός παραιτείται για χάρη της συναίνεσης και όχι γιατί έφταιξε σε κάτι. Μάλιστα ποτέ δεν λέει την λέξη παραιτούμαι, ούτε καν την στιγμή που αναχωρεί για το προεδρικό Μέγαρο, όπου θα υποδείκνυε τον αντικαταστάτη του.
Την ίδια στιγμή ο Σαμαράς έχει υποστείλει την αντιμνημονιακή σημαία, δικαιώνοντας αυτούς που πίστευαν ότι αυτή ήταν απλώς μια σημαία ευκαιρίας. Συναινεί να ψηφίσει τα πάντα όλα,  αρκεί να είναι οποιοσδήποτε άλλος πρωθυπουργός, ακόμα κι ο Πετσάλνικος, ένας από τους εμπνευστές του δημοψηφίσματος  και κάποια στιγμή ενώ τα πάντα θα έχουν αποφασιστεί και δρομολογηθεί, να γίνουν εκλογές, να γίνει κι αυτός επιτέλους πρωθυπουργός
Εβδομήντα δύο ώρες τώρα ζήσαμε ένα ρεσιτάλ ίντριγκας. Το τι ψέμα υπόθεικε σαν διαρροές από το επιτελείο του πρώην πια πρωθυπουργού δεν λέγεται. Ο Παπαδήμος δεν θέλει τον Βενιζέλο, θέλει δικό του επιτελείο, θέλει παραπάνω χρόνο. Προφανώς για να καεί σαν υποψήφιος.
Και στο τέλος και καλά, νίκησε πάλι ο κυρίαρχος Λαός. Εχουμε τον πρωθυπουργό που απαιτούσε, όπως φρόντισαν να παπαγαλίσουν όλα τα μέσα. Τα ίδια που παπαγάλισαν ότι ο Λαός απαιτούσε κυβέρνηση συνεργασίας και συναίνεση. Λες και τον ρώτησαν.
Οι ίδιοι που επαναλάμβαναν κουραστικά τι άξιος και καλός και πόσο σεβασμό τρέφουν οι Αγορές για τον νέο πρωθυπουργό. Ενα μόνο ξέχασαν οι περισσότεροι να αναφέρουν από το βιογραφικό του. Οτι ήταν το δεξί χέρι του Σημίτη και ο κύριος εκφραστής της δημιουργικής λογιστικής που μας έβαλε στο Ευρώ.  Αυτό και το ότι είναι τραπεζίτης και δεν είναι εκλεγμένος από τον κυρίαρχό Λαό που όμως δέχτηκε με ανακούφιση την απόφαση να αναλάβει, με την ίδια ανακούφιση που τον δέχτηκαν οι Αγορές και οι Ευρωπαίοι ηγέτες και μπλα μπλα μπλα.

Τώρα πόσο κυρίαρχος είναι αυτός ο Λαός μέσα σ’ αυτό το σύννεφο ψεμμάτων και εκβιασμών δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι είναι σίγουρα οργισμένος. Και σε έξη ημέρες το ημερολόγιο θα δείχνει 17 Νοεμβρίου.

Ο ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ

Πάντα ήθελε να βγει να το πει ανοιχτά. Ηξερε όμως ότι είχε μια αποστολή να εκτελέσει. Τότε εκείνο το κρύο βράδυ στο Dada, είχε χαϊδέψει την πυκνή γενειάδα του και είχε δώσει μια υπόσχεση στους συντρόφους. Κάποια ημέρα είχε πει, θα ανατρέψω το πολιτικό σύστημα, θα υψώσω την κοκκινόμαυρη σημαία στην βουλή. Το συγκαταβατικό βλέμμα που είδε στα μάτια τους, τον είχε πληγώσει αλλά και πεισμώσει.
Από τότε είχε τάξει τον εαυτό του σ’ αυτό το σκοπό. Είχε απαρνηθεί την μέχρι τότε ζωή του. Τις βόλτες στους δρόμους γύρω από την Πλατεία. Τα σουβλάκια στον  Κάβουρα, τις  “επισκέψεις” στο βιβλιοπωλείο του Αδωνι, όχι για να αγοράσουν βιβλία, τα ποτά τα τσιγάρα και τις συζητήσεις στην Ιντριγκα και τα άλλα στέκια.

Αρχησε σιγά σιγά να αλλάζει ζωή. Απαρνήθηκε το αμπέχονο, έκρυψε τις αφίσες του Τσε και τα βιβλία του Μπακούνιν. Υιοθέτησε ένα πιο συμβατικό στυλ και κάποια στιγμή τα κατάφερε. Βοήθησε σίγουρα η οικογενειακή επιχείρηση που ξεκίνησε ο παππούς που είχε το όνομά του. Και βέβαια η μητέρα του, η μόνη που ήξερε και πίστευε σ’ αυτόν. Αυτή που εκμεταλλευόταν κάθε μπαγαποντιά του μακαρίτη για να σπρώξει το υιό λίγο πιο πάνω στην ιεραρχία. Γιατί αν περίμεναν απ’ αυτόν...

Και κάποια στιγμή τα κατάφερε. Σ΄αντίθεση με ότι πίστευαν σχεδόν όλοι τα κατάφερε. Εφτασε στο ύπατο αξίωμα. Τώρα θα μπορούσε να εκπληρώσει την υπόσχεση προς τους συντρόφους. Να διαλύσει το σύστημα από τα μέσα. Η εξαγγελία του δημοψηφίσματος ήταν το πρώτο κτύπημα.
Δεν άντεξε όμως. Αρχησε να ακούει ότι πρέπει να παραιτηθεί γιατί τα έκανε μπάχαλο. Στις Κάννες μπορεί να στάθηκε όρθιος από το ‘ξύλο” που έφαγε από τους εκπρόσωπους της παγκόσμιας πλουτοκρατίας, αλλά στο εσωτερικό έπρεπε όλοι να έχουν καταλάβει και να τον στηρίξουν. Το “είσαι γαντζωμένος στην καρέκλα” που έλεγαν πολλοί ήταν η σταγόνα.

Δεν άντεξε λοιπόν και το ξεστόμισε στην Βουλή. “Είμαι ένας Αντιεξουσιαστής στη Εξουσία και θα συνεχίσω να είμαι. Μπορεί πια να αποκαλύφθηκε, μπορεί να τίναξε το σχέδιο στον αέρα, ένιωθε μια ανακούφιση και μια λύτρωση.

Δεν έβλεπε την ώρα να ξανασυναντήσει τους παλιούς συντρόφους στην Πλατεία. Που είχε βάλει η Αντα το παλιό αμπέχονο?

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ Η΄ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ

Παρακολουθώ τις εξελίξεις από την στιγμή που ο Πρωθυπουργός εξήγγειλε το δημοψήφισμα για την έγκριση της ταμειακής σύμβασης από τον Λαό.
Μέχρι αυτή την στιγμή αργά το βράδυ τις Πέμπτης έχω την εντύπωση πως αν όλα αυτά δεν ήταν μια τραγική πραγματικότητα θα μπορούσε άνετα να είναι ένα σατυρικό εγγλέζικο σίριαλ. Το Μάλιστα κύριε Υπουργέ, ας πούμε. Εκεί που ο αξιότιμος κύριος υπουργός μαζί με τους δύο δυο συμβούλους του τον αφελή και καλών προθέσεων και τον έτερο μηχανορράφο αριβίστα, πολιτεύονται με ένα και μόνο στόχο Κάνοντας πάντα το μίνιμουμ να διατηρήσει την θέση του στην κυβέρνηση. Μέσα από σουρεαλιστικές καταστάσεις πάντα καταφέρνει όχι μόνο να μένει πάντα στον αφρό αλλά να γίνει και κάποια στιγμή Πρωθυπουργός.
Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του ΓΑΠ, το σενάριο επαναλαμβάνεται, τόσο πανομοιότυπα συχνά που αν υπήρχε σεναριογράφος θα είχε απολυθεί προ πολλού, λόγω έλλειψης έμπνευσης. Από εκείνη την βραδιά που είπε ότι παραιτείται από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, κάνοντας τον Βενιζέλο να τρέχει να δηλώνει έτοιμος να αναλάβει στα σκαλιά του Ζαππείου και λίγο μετά να λέει ότι παρραιτήθεικε άλλα όχι εντελώς, η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται.
Κάτι ανάλογο έγινε τπο περασμένο καλοκαίρι. Τηλεφωνεί στον Σαμαρά, του λέει ότι είναι πρόθυμος να παραιτηθεί και πριν περάσουν μερικές ώρες εμφανίζεται να λέει άλλα αντ΄άλλων.
Σήμερα μια από τα ίδια εις διπλούν. Μετά το ξύλο που τρώει στις Κάνες από τους G20 και το κακό συναπάντημα, στο υπουργικό συμβούλιο δέχεται την πρόταση Σαμαρά για μεταβατική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τρίτο πρόσωπο κοινής αποδοχής, στην ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα κάνει την πάπια και δεν αναφέρει τίποτα και το μισοθυμάται ξανά στην ομιλία του στην βουλή. Οι δημοσιογράφοι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Τι να γράψουν και τι να πουν? Παραιτήθηκε ή όχι? Κατάλαβε κανείς? Το σίγουρο είναι ότι ακόμα κι αν τον δούμε όλοι να υποβάλει την παραίτησή του στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα έχουμε αμφιβολίες, αν τελικά είναι αλήθεια.

Το σίγουρο είναι ότι κάτι συμβαίνει στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο φάσεις τις παραίτησης και της μη παραίτησης. Οικογενειακός δάκτυλος λένε κάποιοι κακοήθεις. Κάτι τον ποτίζουν λένε άλλοι. Οτι και να είναι πάντως, σίγουρα είναι δραστικότατο.  Οπως και σίγουρο είναι πως για να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε όλοι εμείς αυτό το σίριαλ ήδη χρειαζόμαστε ενέσεις.

ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ?

Αποδείχτηκε περίτρανα είμαστε αχάριστος λαός. Δεν μας αξίζουν ηγέτες σαν τον ΓΑΠ.  
Χθες, σαν γνήσιος Λαϊκός ηγέτης ταγμένος στο Σοσιαλιστικό όραμα έκανε μια μεγαλοφυή κίνηση. Από την μια αφουγκραζόμενος το λαϊκό αίσθημα και σαν βαθιά δημοκράτης εξαγγέλλει δημοψήφισμα. Και από την άλλη, προκαλεί σεισμό στις μητροπόλεις του καπιταλισμού .

Το ερώτημα που θα τεθεί, το έκανε λιανά ο αντιπρόεδρος. Σ’ αυτό το δημοψήφισμα αποφασίζει ο κυρίαρχος Λαός, αν θέλει Ευρό ή Δραχμή, το χρέος στο 120% του ΑΕΠ ή στο 220, αν χρεοκοπήσουμε ή όχι, αν μείνουμε στην Ε.Ε. ή όχι. Πείτε ρε πότε σας δόθηκε η ευκαιρία να δώσετε μια απάντηση σε τόσα πολλά και καίρια ερωτήματα, με μία και μοναδική ψήφο?

Κι αντί να δοξάζεται την μεγαλοψυχία και την διορατικότητα, εσείς αντιδράτε και ζητάτε εκλογές.
Αχάριστοι. Πειθήνια όργανα των Τραπεζών και των επιχειρηματικών συμφερόντων που παρέα με τα Μέσα Μαζικής Τύφλωσης, βυσσοδομούν κατά της Σοσιαλιστικής κυβέρνησης και της προσπάθειας που κάνει για την Σοσιαλιστική ολοκλήρωση και το όραμα. 
Γιατί τι άλλο παρά ένα αποφασιστικό κτύπημα στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος, είναι αυτή η κίνηση? 
Είδατε την βουτιά στα Ευρωπαϊκά χρηματιστήρια? 
Οι Γαλλικές τράπεζες στα πρόθυρα να βάλουν λουκέτο. Ο Σαρκοζί τραβάει τα μαλλιά του. 
Ο Μπερλουσκόνι ματαίωσε προγραμματισμένο όργιο στη βίλα του, για να αντιμετωπίσει την κρίση. 
Ο Σόιμπλερ μελετάει το Κεφάλαιο από το πρωτότυπο μήπως και προβλέψει που θα κτυπήσει μετά ο Μεγάλος Τιμονιέρης.

Στο εσωτερικό η Αριστερά είναι σε σύγχυση. 
Η ΓΓ του ΚΚΕ σκέπτεται μήπως πρέπει να ετοιμάζει την ομαλή διαδοχή της μαζί με την αυτοκριτική της. 
Ο Τσίπρας, φήμες λένε ότι επισκέφθηκε την Τ.Ο ΠΑΣΟΚ της περιοχής του και έκανε αίτηση, ελπίζοντας πως θα γίνει μέλος σύντομα, έτσι ώστε να μην χάσει την ευκαιρία να είναι παρών στις ιστορικές αυτές στιγμές.  
Στα Εξάρχεια αναψε η συζήτηση, αν πρέπει να στηρίξουν δυναμικά τον βαλόμενο από το εσωτερικό του κόμματός του, Ηγέτη.

Ενα είναι σίγουρο. Μετά από αυτή την εξέλιξη, η Σοσιαλιστική Ευρώπη των Λαών είναι πιο κοντά παρά παρά ποτέ. Η κατάρρευση του καπιταλισμού είναι θέμα χρόνου. Το όνειρο γενεών, επιτέλους, βρίσκει εκφραστή. Η πτώση της Βαστίλης είναι κοντά. Με μπροστάρη τον Μεγάλο Ηγέτη η νίκη είναι δεδομένη. Κανείς δεν πρέπει να λείψει από αυτό το προσκλητήριο.
,
Την ίδια στιγμή η Πανάθα παίζει μπάλα και φιλοδωρεί τρία τεμάχια τον ΜΠΑΟΚ.

Πες μου λοιπόν Γιατρέ μου μήπως τρελαίνομαι?

ΠΙΚΡΟΣ ΦΡΑΠΕ 'Η ΓΚΑΟΥΛΑΙΤΕΡ?

Τα ψέμματα τελείωσαν. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Το πανό που αναρτήθηκε στο ΟΑΚΑ που ψευδέστατα αποκαλούσε τους πολιτικούς λαμόγια, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι φιλότιμες προσπάθειες του διαιτητή να κατέβει το πανό, διακόπτοντας το παιχνίδι, έπεσαν στο κενό. Ακόμα και ότι κρατήθηκαν τα στοιχεία του κατόχου, για να μπορέσουν οι θιγέντες πολιτικοί να υποβάλουν μήνυση, ήταν παρηγοριά στον άρρωστο. Το τέλειο θα ήταν, να κρατηθούν τα στοιχεία όλων αυτών που βρέθηκαν στο γήπεδο, εκείνο το Σάββατο.
Ομως πότε το κράτος ήταν αποτελεσματικό για να είναι και τώρα που θίγεται η τιμή και η υπόληψη των Πατέρων του Εθνους?

Ηταν ολοφάνερο πια ότι οποιαδήποτε “χημικό” επιχείρημα, δεν μπορούσε να πείσει τους ξεροκέφαλους να δεχτούν την σωτηρία τους, χωρίς πολλά, πολλά. Χρειαζόταν λοιπόν, το απόλυτο όπλο που θα έπειθε τους πάντες για την αναγκαιότητα τον μεσοπρόθεσμων και όποιων άλλων επιμηκυνμένων  μέτρων, θα ακολουθήσουν την εν χρω κουρά που θα υποβληθούμε από την Φράου.
Τον ρόλο του Enola Gay  δέχτηκε να τον παίξει ο Ρόβλιας. Την βόμβα την εξαπέλυσε, Δευτέρα στον Χατζηνικολάου. Αν χρεοκοπήσουμε δεν θα έχετε ζάχαρη να βάλετε στον φραπέ.
Ο χειρότερος εφιάλτης άρχισε να πλανιέται πάνω από την χώρα. Πικρό φραπέ θα πίνει ο Ελληνας αν διανοηθεί να ακολουθήσει την πρόταση - ανάλυση του οικονομολόγου Δημήτρη Καζάκη, για επιστροφή στην δραχμή άρνηση πληρωμής του χρέους, επειδή είναι απεχθές και στραγγαλίζει τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα του λαού και ανάπτυξη των εγχώριων μέσων ώστε να μπορέσουμε να είμαστε αυτάρκης και ανεξάρτητοι.

Ανεξάρτητοι. Σημαντική κουβέντα. Η Φράου το είπε σήμερα όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται. Το κούρεμα εν χρω δεν αφορά μόνο το χρέος. Αφορά και την Εθνική μας ανεξαρτησία. Τίποτα δεν δίνεται χωρίς κόστος. Ξεχάστε την τριμηνιαία επίσκεψη της τρόικας για καφεδάκι και τράβηγμα των αυτιών. Οι γκαουλαιτερ θα εγκατασταθούν μόνιμα. Τέρμα οι πονηριές του στυλ ανοίγουμε επαγγέλματα, κρατώντας τα κλειστά. Οι αποφάσεις, των και καλά υπουργών, θα περνούν καθημερινά από την έγκρισή τους.

Να το λοιπόν, πρέπει να διαλέξουμε πικρό φραπέ ή γκαουλάιτερ. Ακόμα κι αν βρούμε την άκρη και ξανανοίξουμε τα τρία εργοστάσια ζάχαρης που είχαμε και τα κλείσαμε με οδηγία της ΕΕ, ώστε να απολαμβάνουμε γλυκιά και ανεξάρτητη φραπεδιά, η κυβέρνηση μπορεί να το πάει στο επόμενο επίπεδο. Ο φραπέ είναι εισαγόμενος άρα...

Ε τότε μια είναι η λύση. Τσάβες αδελφέ, σώσε μας

ΝΑ ΚΑΕΙ ?

Το σύνθημα πιασιάρικο. Συμπυκνώνει την οργή του κόσμου. Οργή για τα δεινά εκπορεύονται από τα μεσοπρόθεσμα και τα πολυνομοσχέδια που ψηφίζονται. Οργή και για αυτούς που μπήκαν στην βουλή και βγήκαν κατά πολύ πλουσιότεροι. Εύκολα λοιπόν κάποιος μπορεί να απαντήσει καταφατικά. Να καεί.
Αμέσως μετά όμως μπαίνουν δύο ερωτήματα.

Ποιος δικαιούται να την κάψει?

Και τι θα έλθει στη θέση της?

Στο πρώτο ερώτημα μη βιαστείτε να απαντήσετε ο κυρίαρχος Λαός, γιατί δημιούργημα του κυρίαρχου Λαού είναι αυτό το αποκρουστικό που ζητάμε να καεί. Κανείς εκεί μέσα δεν βρίσκεται μόνο γιατί εξαπάτησε, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια. Σίγουρο είναι ότι πολλοί ήθελαν να “εξαπατηθούν” και όχι φυσικά για λόγους παραμυθίας. Χρειάζονται πάντα δύο παρτενέρ για το ταγκό κι ας μην είναι ισότιμοι.
Ξεχνάμε συνέχεια ότι από την μεταπολίτευση και μετά, ΝΔ ΠΑΣΟΚ ψηφίζονται σε ποσοστό 80%. Στις τελευταίες εκλογές 3 εκατομμύρια συμπολίτες μας  ψήφισαν ΠΑΣΟΚ.  Χλωμό το βλέπω, ο κυρίαρχος Λαός να θέλει να καεί. Και καμιά ομαδούλα των 200 300 άντε χιλίων ατόμων, δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει ΚΑΙ να να μιλήσει εξ όνατός του.
Μέχρι λοιπόν να αποδειχτεί το αντίθετο και ασφαλέστερος τρόπος , τι ειρωνεία, είναι η κάλπη, οποιοδήποτε ντου στη Βουλή, μόνο σαν χουλιγκάνικη πράξη μπορεί να θεωρηθεί και φυσικά μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει.
Ακριβώς όπως κακό προκαλεί, το συνηθισμένο και προγραμματισμένο μπάχαλο ειδικά τώρα που διαφαίνεται μια ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου. Αν λοιπόν κάποιος πρέπει να προστατεύσει το δικαίωμα του κυρίαρχου Λαού να διαδηλώνει και να διαμαρτύρεται, χωρίς να τρομοκρατείται και να πνίγεται από τα χημικά και τα γκλομπς, με “κόστος” την προστασία του κοινοβουλίου, ας το κάνει.
Κι αν αυτός ο κάποιος δεν διαθέτει ταυτότητα που γράφει ξεκάθαρα ότι πιστεύει στον κοινοβουλευτισμό, ελπίζω να το θυμηθεί την επόμενη φορά που οι συνθήκες θα είναι πραγματικά ώριμες για μια επέλαση στα χειμερινά ανάκτορα του Οθωνα.

Και μέχρι τότε θα έχει απαντηθεί και η δεύτερη ερώτηση.

Και τότε ναι. Να καεί...

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ - ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ;

Ο Ζάρκο ήταν δάσκαλος στην μετακουμμουνιστική Βουλγαρία. Μια Βουλγαρία που πέρασε από το καθεστώς του κρατισμού στην ελεύθερη αγορά, για να δει υποτίθεται ένα καλύτερο μέλλον. Το παλιό καθεστώς διεφθαρμένο και ανήμπορο να διαχειριστεί την εξουσία, κατέρρευσε “βελούδινα”, μαζί με όλα τα ανάλογα καθεστώτα της Ευρώπης.
Μερικά χρόνια μετά, ο Ζάρκο ξύπνησε ένα πρωί και ο μισθός του έφτανε για ένα καφέ και τρία χύμα τσιγάρα. Ο Ζάρκο ήρθε στην Ελλάδα, βρήκε δουλειά σαν εργάτης σε μια μικρή βιοτεχνία, ανασφάλιστος στην αρχή, με μισθό  κάτω από τον βασικό. Οι οικογένειά του πίσω στην Βουλγαρία - γονείς, αδελφή - ζούσε με τα λιγοστά που τους έστελνε. Σαν τον Ζάρκο υπάρχουν πολλοί. Γυναίκες που καθαρίζουν σπίτια και φροντίζουν ηλικιωμένους, δουλεύουν στα χωράφια και γενικά κάνουν δουλειές που σνομπάρουν οι Ελληνες.

Την ίδια στιγμή η Βουλγαρία που εδώ και λίγα χρόνια είναι στο προθάλαμο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Δημοκρατία δυναμώνει. Πρωθυπουργός είναι ένας πρώην (:) μαφιόζος, άνθρωπος της νύχτας. Η μαφία ελέγχει κάθε οικονομική δραστηριότητα στην χώρα, οι μισθοί είναι γύρω στα 130 ευρώ, για να προσελκύσουν επενδύσεις, το Λέβα ανταλλάσσεται με ισοτιμία δύο προς ένα και τα χρήματα από την ΕΕ πηγαίνουν σε τρύπες στο κέντρο της Σόφιας που τα βαφτίζουν Μετρό (σας θυμίζει κάτι αυτό:).
Το κέντρο της Σόφιας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το κέντρο κάθε άλλης Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Στα πάμπολλα mall υπάρχουν όλες οι μεγάλες πολυεθνικές φίρμες. Τα κτίρια είναι σύγχρονα και ανακαινισμένα και οι βίλες στην πλαγιά της Βίτοσα φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, στις πολυόροφες πανομοιότυπες κομμουνιστικές πολυκατοικίες, ζει ένας άλλος κόσμος, ο περισσότερος Ανεργοι ή απασχολούμενοι στο μικροεμπόριο ρούχων και ειδών οικιακής χρήσης, ζώντας στην πραγματικότητα από τα εμβάσματα των μεταναστών, σαν τον Ζάρκο.
Το περίεργο είναι ότι οι Βούλγαροι που είναι καλύτερα ενημερωμένοι για το τι συμβαίνει στις άλλες χώρες απ’ ότι στην δική τους, ίσως γιατί τα βάσανα του γείτονα απαλύνουν τα δικά τους, δεν αντιδρούν. Οχι μόνο δεν αντιδρούν αλλά απορούν με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις που βλέπουν στην τηλεόρασή τους. Είναι καλά “εκπαιδευμένοι” φαίνεται, από το προηγούμενο καθεστώς, για το οποίο δεν θέλουν να θυμούνται. Οι μόνες διαδηλώσεις στη Σόφια είναι των Εθνικιστών, ειρωνεία μεγάλη, εναντίον των Βουλγάρων Roma, Μουσουλμάνων Τούρκων και μαρτύρων του Ιεχωβά.

Ο Ζάρκο λοιπόν μου εξομολογήθηκε ότι αυτά που συμβαίνουν τώρα στην Ελλάδα, έχει την εντύπωση ότι κατ’ αναλογία, τα έχει ξαναζήσει. Εχει την εντύπωση ότι απ΄ότι καταλαβαίνει, καταφέραμε και στήσαμε ένα ανάλογο καθεστώς με αυτό που υπήρχε στην κομμουνιστική Βουλγαρία που τώρα πνέει τα λοίσθια. Και αν θέλουμε να δούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, καλά θα κάνουμε να δούμε τι συμβαίνει τώρα στη Βουλγαρία.

Εχω την εντύπωση ότι δεν απέχει αυτό από την αλήθεια. Και καλά ο Ζάρκο ήταν τυχερός και ήταν κοντά του η Ελλάδα, η Αυστραλία γαμώτο πέφτει πολύ μακρυά.

ΚΟΥΡΕΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΙΛΗ

Μια ζωή το Ελληνικό κράτος ζούσε με δανεικά. Δανειζόταν για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, να διατηρεί ένα υποτυπώδες κράτος πρόνοιας, να εξοπλίζεται σαν αστακός, αγοράζοντας όπλα απ΄τους συμμάχους, για να προστατευθεί από μια σύμμαχο χώρα, ακόμα και για να διοργανώνει Ολυμπιακούς αγώνες, για την δόξα και την μίζα.
Το πάρτι καλά κρατούσε όσο βρίσκονταν πρόθυμοι να δανείζουν. Μετά έσκασε η φούσκα των ακινήτων στην Αμερική, η Lehman χρεοκόπησε και οι κώλοι σφίξανε. Δεν υπάρχουν πια πρόθυμοι να δανείσουν και απαιτούν την επιστροφή των δανεικών. Ξέρουν ότι πιέζοντας πειστικά τον Ευρωπαϊκό Νότο και κυρίως τον πιο αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα, στην ουσία, απαιτούν τα δανεικά από τον πλούσιο Βορρά, κυρίως από την Γερμανία. Το ντόμινο λοιπόν στήθηκε και το πρώτο κομμάτι ήταν η Ελλάδα.

Στην αρχή της κρίσης λοιπόν κάποιοι ζητούσαν να μην πληρώσουμε το σύνολο των δανεικών και κυρίως τα πανωτόκια που είχαν συσσωρευθεί. Το ζητούσαν αυτό, χωρίς να σκέφτονται ότι ακόμα και το μισό χρέος να χαριζόταν πάλι έπρεπε να πληρωθεί το άλλο μισό. Και αυτό θα έπρεπε να πληρωθεί από τους Ελληνες και κυρίως από τους συνήθεις υπόπτους, τους μισθωτούς και συνταξιούχους.

Αυτό τώρα συμβαίνει. Αποφασίζεται κούρεμα του Ελληνικού χρέους πάνω από το 50%. Και όσοι είχαν κάνει αυτή την πρόταση δεν βλέπω να πανηγυρίζουν . Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό το κούρεμα σημαίνει:
Πρώτον ότι το υπόλοιπο του χρέους πρέπει να το πληρώσουμε και δεύτερον όταν και άμα γίνει αυτό, από εκεί και πέρα πρέπει να ζήσουμε χωρίς δανεικά. Για να συμβούν λοιπόν αυτά, κυρίως το πρώτο, πρέπει να συμβεί πρώτα μια εσωτερική βίαιη υποτίμηση. Υποτίμηση των μισθών και των συντάξεων. Υποτίμηση μιας κοινωνίας που ήδη μετρά 400.000 απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και τους ανέργους να ζυγώνουν το ένα εκατομμύριο. Η κοινωνία των δύο τρίτων  ίσως είναι πια ουτοπία.
Και όλα αυτά με ένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα βαθιά διαπλεκόμενο, χρεοκοπημένο και υπεύθυνο, για όλη αυτή την κατάσταση άρα αδύνατον όχι μόνο να δώσει λύσεις, αλλά ούτε καν να διαχειριστεί την κρίση.
Και κατά την γνώμη μου, αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Γιατί αυτό αφαιρεί κάθε ελπίδα. Γιατί η προοπτική ενός σαρώματος των πάντων σαν αφετηρία μιας νέας αρχής, εκτός από φοβερά επώδυνη, μπορεί να αποδειχτεί και αναποτελεσματική. Γιατί τα νέα υλικά με τα οποία θα κτίσουμε, δεν είναι ακόμα ορατά κι αν υπάρχουν σίγουρα είναι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό.
 
Τελικά όμως ίσως αυτό να συμβεί είτε το θέλουμε είτε όχι. Ας έχουμε το νου μας τουλάχιστον να μη ξανακάνουμε τα ίδια λάθη.

ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑΣ ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΠΑΝΙΚΟ ΣΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Από τον Ιούλιο που ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο, ζούμε το θέατρο του παραλόγου. Από την μια έχουμε μια κυβέρνηση και ένα κόμμα που προσπαθεί να διαχειριστεί μια κρίση, τρομοκρατώντας αλλεπάλληλα την κοινωνία. Κάθε τρεις και λίγο, σαν τον βοσκόπουλο που φώναζε Λύκος στο μαντρί, προκαλεί πανικό, επισείοντας τον κίνδυνο της χρεωκοπίας. Για κάθε δόση που πλησιάζει να εισπράξουμε, η κινδυνολογική ρητορική κλιμακώνεται, με σκοπό να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο φόβο στο κόσμο. Από την χρεωκοπία στην επιστροφή στην δραχμή και από το εξορία από την Ευρωζώνη στην Αργεντινοποίηση της χώρας, ο μπαμπούλας όλο και γίνεται πιο φοβερός, με σκοπό αυτός ο φόβος να αδρανοποιήσει τα αντανακλαστικά της κοινωνίας.  

Την ίδια στιγμή που οι υπουργοί σχεδόν κλαίγοντας, παραπονιούνται ότι μάχονται για την σωτηρία μας, μόνοι. Και κάθε τόσο μας σώζουν με νέα μέτρα, πιο επώδυνα από τα προηγούμενα, σε σημείο που μια χώρα να ικετεύει: Oχι άλλο σώσιμο λυπηθείτε μας.
Το παράλογο δε, φτάνει σε ακραία κατάσταση, αν αναλογιστείτε ότι κανείς δεν εξηγεί πως γίνεται μετά την ψήφηση των μέτρων, να σωζόμαστε μόνο μέχρι την επόμενη δόση. Με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ τα βάζουν με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ τα βγάζουν τι έχουν τα έρμα και ψοφούν?

Και από την άλλη μια κοινωνία εξουθενωμένη και σε κατάσταση πανικού, αδύναμη να αντιδράσει. Μια κοινωνία που μια ζωή χωρισμένη σε ομάδες, συντεχνίες, κλειστά προστατευμένα επαγγέλματα, με υπέρτατο όνειρο κάθε οικογένειας ένα διορισμό στο δημόσιο, εξέθρεψε αυτό το κράτος. Ενα κράτος υπερτροφικό που για να δικαιολογήσει το μέγεθος του είναι και γραφειοκρατικό. Και σαν τέτοιο δυναστεύει και τον ιδιωτικό τομέα κάνοντας το λάδωμα κανόνα. Ενα ιδιωτικό τομέα που φυσικά και έχει αφεθεί ασύδοτος να αισχροκερδεί, τώρα πια και με την πρόφαση της επιβίωσής του.

Μια κοινωνία που η μόνη λύση που θα δεχόταν θα ήταν μια μηχανή του χρόνου που θα μας γύριζε με ένα μαγικό τρόπο κάπου στις αρχές της χιλιετίας, ώστε να κάνει τα ίδια.
Και τώρα πια τι?
Εναντίον ποιών να στραφούν όλοι αυτοί ?
Οι ίδιοι δεν είναι που τους εξέθρεψαν? Αυτούς που κυβερνούν και τους άλλους που υποτίθεται ότι αποτελούν την εναλλακτική?

Η αλήθεια είναι μία. Η κυβέρνηση δεν θέλει και δεν μπορεί να μπει στο πυρήνα του προβλήματος. Γιατί αν το κάνει, θα πρέπει να θίξει αυτούς που την στηρίζουν. Τρανή απόδειξη, ακόμα και φέτος, ακόμα και τώρα 24000 νέες προσλήψεις γίνανε. Ακόμα και σήμερα, εξαγγέλλουν νέους οργανισμούς που θα προέρχονται από την συγχώνευση καμιά δεκαριά άλλων και θα απασχολούν πολλαπλάσιους υπαλλήλους, από το σύνολο των απασχολουμένων, στους υπό συγχώνευση οργανισμoυς. Αν αυτό δεν είναι θαύμα, ανάλογο αυτού που χόρτασαν χιλιάδες, με πέντε ψάρια και τρία ψωμιά, τότε ποιο είναι?

Και επειδή κανείς σοβαρός δεν πιστεύει σε εκλογές που θα αλλάξουν τα πράγματα ή σε κυβερνήσεις σωτηρίας, οικουμενικές ή όπως αλλιώς θέλουν να τις ονομάζουν, για όλους εμάς που που δεν είμαστε και δεν νιώθουμε υπεύθυνοι για την κατάσταση (ούτε καν για την ψήφο που ρίξαμε), η ελπίδα σβήνει και κυρίως η οργή μεγαλώνει. Και το μείγμα αυτό, πολλές φορές είναι εκρηκτικό.

ΤΙ ΩΡΑΙΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ!

Η νουβέλα “Τι ωραίο πλιάτσικο” κυκλοφόρησε στην Αγγλία το 1994 και στην Ελλάδα, το 1997 με σχετική επιτυχία. Ο συγγραφέας Jonathan Coe, μέσα από τις ιστορίες των πολυπληθών μελών μιας αριστοκρατικής οικογένειας, μας δίνει ανάγλυφη την εικόνα της Βρετανίας της Θάτσερ, της δεκαετίας του ογδόντα.
Μέλη της οικογένειας είναι, μια υποκρίτρια δημοσιογράφος, σε σκανδαλοθηρικό ταμπλόιντ, ένας αδίστακτος πολιτικός, ένας επενδυτής, μία κάτοχος μονάδας εκτροφής πουλερικών και χοίρων, ένας έμπορος έργων τέχνης και ένας έμπορος όπλων. Με χιουμοριστικό τρόπο, αναδεικνύει τα αιτία των κοινωνικών εξεγέρσεων, εκείνης της δεκαετίας που συμβαίνουν, κυρίως στο Νότιο Λονδίνο.  Από το διατροφικό σκάνδαλο των τρελών αγελάδων, τον ρόλο των μέσων μαζικής πληροφόρησης στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης, μέχρι τις μπίζνες εμπόρων και επενδυτών, στον πόλεμο του Κόλπου.
Περιγράφει δηλαδή, πως η αστική τάξη λεηλάτησε τα πάντα, ξηλώνοντας το κοινωνικό κράτος, ξεπουλώντας κάθε κρατική επιχείρηση, κάνοντας πλιάτσικο στο κρατικό ταμείο. Περιττό να γράψω ότι οι ήρωες του βιβλίου αλλά και στην πραγματικότητα, δεν υφίστανται καμιά “τιμωρία”, πότε και για τίποτα. Ασε που, η Θεία Δίκη είναι για τους αφελής.

Δύο δεκαετίες μετά, το Νότιο Λονδίνο καίγεται πάλι. Και η ειρωνεία είναι ότι οι ομοιότητες, δεν είναι μόνο στις αιτίες, αλλά και στην αφορμή. Ο σημερινός πρωθυπουργός Κάμερον, ελάχιστα διαφέρει από την Θάτσερ. Θα έλεγα ότι είναι η αρσενική, μοντέρνα εκδοχή της, αλλά για κανένα από τα δύο δεν είμαι βέβαιος. Η ίδια άγρια φιλελεύθερη πολιτική, προσπαθεί να κατεβάσει την κοινωνία των δύο τρίτων σε μεγαλύτερο κλάσμα.

Σε ποιον φαίνεται αφύσικο λοιπόν, το ξέσπασμα όλων αυτών που σπρώχνονται ακόμα περισσότερο στο περιθώριο?
Και πόσο υποκριτικά ακούγονται τα μοιρολόγια για τα καμμένα αυτοκίνητα, τις σπασμένες βιτρίνες και τα κατεστραμμένα  περιπολικά?

Τις κατεστραμμένες ζωές ποιος και πότε θα τις θρηνήσει?

Το πλιάτσικο που έγινε στα καταστήματα, όλοι και σωστά, το καταδικάζουν. Και φυσικά οι συλληφθέντες θα τιμωρηθούν και μάλιστα κάποιοι, παραδειγματικά
Το πλιάτσικο στο κράτος, πότε θα το καταδικάσουν ?
Kαι πότε οι υπεύθυνοι θα τιμωρηθούν?.

Μέχρι τότε το δίλημμα που έβαλε ο  Simonon, γέννημα θρέμμα του Brixton, παραμένει:

When they kick out your front door
How you gonna come?
With your hands on your head
Or on the trigger of your gun
                         Guns of Brixton The Clash

Και μη πεταχθεί κανείς και πει ότι όλα αυτά δεν μας αφορούν, επειδή συμβαίνουν σε μια παρηκμασμένη μακρινή αυτοκρατορία, γιατί οι ομοιότητες είναι παραπάνω από φανερές. Κι αν δεν υπάρχει σύγκριση με τα δικά μας Δεκεμβριανά, σίγουρα δεν θέλει πολύ να βρεθεί μια αφορμή, μια σπίθα. Ζούμε σε εύφλεκτες εποχές.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...

Καλοκαίρι...
Η πλατεία μετά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου άρχισε να κάνει σχέδια για διακοπές. Η τελική απόφαση, με αμεσοδημοκρατικές πάντοτε διαδικασίες, πάρθηκε, λίγο πριν οι Ευρωπαίοι σώσουν τις Ελληνικές Τράπεζες. Η μια πλευρά της πλατείας Σαντορίνη και Μύκονο και η άλλη Ικαρία ή Ψαχνά για τους πιο ψαγμένους.

Καλοκαίρι...
Οι Ευρωπαίοι έσωσαν τις Τράπεζες, όχι όμως και τους ανθρώπους. Κάποια άλλη φορά ίσως.  Μην είμαστε και πλεονέκτες, μη τα θέλουμε και όλα δικά μας.

Καλοκαίρι...
Οι καταθέτες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι πια. Δεν θα αργήσουν και οι φιλέλληνες Ελληνες να επαναπατρίσουν τα ευρώ τους από Ελβετία και Κύπρο (ο καθείς και όπου μπορεί. Μέχρι και Βουλγαρία ανοίξαμε λογαριασμούς). Τα ποντίκια που φάγανε τις οικονομίες του τύπου που έκανε θυρίδα στο τοίχο του, δεν είναι καθόλου ευχαριστημένα από την εξέλιξη. Τέλος πάντων σειρά έχουν φάνε, τα δίποδα ποντίκια τώρα.

Καλοκαίρι...
Η Φυσική είναι η επιστήμη που βασίζεται στην παρατήρηση. Κάπως έτσι, ο Νεύτωνας διατύπωσε την θεωρία ότι η βαρύτητα είναι μεγαλύτερη στις παραλίες. Παρατηρούσε φαίνεται, όπως και ο καθένας, τους κώλους να έχουν πάρει την κατηφόρα την μεγάλη.

Καλοκαίρι...
Και πολιτικοκοινωνικά συμπεράσματα μπορείς να βγάλεις με την παρατήρηση. Ας πούμε αν βλέπατε μια οικογένεια με συμπεθέρια ταπεράκια και κεφτέδες. Μπρατσάκια και βατραχοπέδιλα. Και όλα αυτά σε σακούλες που γράφουν με έντονα γράμματα Επιλέγουμε Ελληνικά προϊόντα, καταστήματα, ντύσιμο, τουρισμό. Δεν μπορεί Ελληναράδες είναι. Ελα μου όμως που ο πάτερ φαμίλιας ανοίγει φαρδιά πλατιά μια εφημερίδα τίγκα στο Κυριλλικό αλφάβητο. Αλαλα τα χείλη των ασεβών.

Καλοκαίρι...
Πρώτη είδηση μετά το σοκ, οι ταξιτζήδες Και το ερώτημα αμείλικτο. Πως μπορεί να ανοίξει ένα κλειστό επάγγελμα χωρίς να δοθούν άδειες? Φήμες λένε ότι ο Ρέππας έχει κάνει ήδη αίτηση για να πατεντάρει την ιδέα.
Λέτε η κίτρινη φυλή να μας κάνει δώρο, την διάσπαση του ΠΑΣΟΚ?

Καλοκαίρι...
Το σοκ και η φρίκη, πρώτη είδηση μόνο το Σαββατοκύριακο. Εκεί στην Σκανδιναβία μπορεί να έχουν φτιάξει κοινωνίες ανοικτές και ανεκτικές στην διαφορετικότητα και να θεωρείτε φυσιολογικό, ένας πρωθυπουργός να πηγαίνει και να επιστρέφει από τον κινηματογράφο με τα πόδια, με μόνη παρέα την σύντροφό του, αλλά λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Τον Πάλμε τον δολοφόνησε άγνωστος. Τα δεκαπεντάχρονα γνωστός. Και οι δύο είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό Τον φανατισμό. Αυτόν που καλλιεργούν συνήθως υπηρέτες ενός φιλεύσπλαχνου Θεού. Που στο όνομά του, το οποιοδήποτε όνομά του, γίνονταν και θα γίνονται τα πιο φρικτά εγκλήματα. Στο όνομα του Θεού και της Πατρίδας. Τελικά ο ήλιος του Μεσονυκτίου και η ισόμνια δεν αρκεί για να σαλέψει το μυαλό. Χρειάζονται πολλά περισσότερα.

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ

Για άλλη μια φορά οι "έγκριτοι" άρχισαν να μιλάνε για χρεωκοπία, αυτή τη φορά για επιλεκτική. Και αυτή την φορά, η επιλεκτική χρεωκοπία είναι "καλή" χρεωκοπία, όχι σαν την προηγούμενη που σαν μπαμπούλας λίγες ημέρες πριν "αναγκασε τους πατέρες του Εθνους να ψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο με πόνο ψυχής, βεβαίως βεβαίως.
Μπερδευτήκατε:
Μα είναι απλό. Εχουμε "χρεοκοπήσει" εδώ και χρόνια σε όλα τα επίπεδα. Κυρίως ηθικά. Αυτή η χρεωκοπία είναι και η γενεσιουργός αιτία της άλλης, της οικονομικής. Οσο πίσω χρονικά να πάει κανείς, για να βρει την αφετηρία αυτής της κατρακύλας, ακόμη κι αν φτάσει στα χρόνια της Επανάστασης και στην ίδρυση του Ελληνικού κράτους, δεν θα έχει άδικο. Πόλεμοι, Εθνικές καταστροφές, εμφύλιοι, δικτατορίες, οικονομικά σκάνδαλα, χρεοκοπίες. Κοντά διακόσια χρόνια οι ηγέτες αυτού του κράτους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αποδείχθηκαν μικροί, με ένα Λαό συνήθως στο περιθώριο.
Μετά από την τελευταία εθνική τραγωδία της Κύπρου και την Μεταπολίτευση φάνηκε να γεννιέται κάτι νέο και ελπιδοφόρο. Η γενιά του Πολυτεχνείου, οποία ειρωνεία,  έγινε σιγά σιγά εξουσία. Υποτίθεται ότι το '81 ήρθε ο Σοσιαλισμός. Δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβει ο καθένας ότι αυτός ο σοσιαλισμός διέφερε απο την (Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει) Δεξιά, μόνο στη φρασεολογία και στην αισθητική. H Σακελλαρίου και ο Μητροπάνος έγιναν cult και την Κυβέρνηση σύσσωμη, την έβρισκες στη συναυλία των Rolling Stones.
Το (βρώμικο) '89 ο Κοσκωτάς ήταν το καμπανάκι. Κανείς όμως δεν ήθελε να ακούσει. Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ (αδίκως:) νιώσανε   συνένοχοι, το όλο θέμα ξεχάστηκε και λίγα χρόνια μετά μας προέκυψαν οι Εκσυγχρονιστές, σαν σημείο αναφοράς, για το πότε τα πράγματα στράβωσαν (Από τότε που εκείνος ο κρετίνος ο Perry Como τραγούδησε την Glendora).
Ακολούθησαν εικόνες απείρου κάλους, με Siemens και Βατοπέδια τον σοσιαλιστή Ακη να αποκτά σπίτι φάτσα στην Ακρόπολη και τον Παυλίδη, επική φιγούρα, να κουνάει το δάχτυλο στη Βουλή. Γιατί ήξερε όπως όλοι, ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, απλώς ανάπηρη.
Και πάντα το ίδιο ερώτημα.
Ποιος τους ψήφιζε όλους αυτούς:
Γιατί τα δύο μεγάλα κόμματα έπαιρναν γύρω στο 80% των ψήφων:
Ηταν όλοι αφελής, πεπλανημένοι από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τους πληρωμένους υπαλλήλους τους, δημοσιογράφους:
Πόσοι είναι τελικά όλοι αυτοί που τσίμπησαν από την εξουσία, από ένα διορισμό (μετά επιδόματος παρουσίας), μέχρι μια εργολαβία για τον εορτασμό της Ημέρας της Φώκιας Πεθεράς.
Βάλτε τώρα και μια δόση εργατοπατέρων τύπου Φωτόπουλου που τύπωναν τις αφίσες που καλούσαν σε απεργία, με τα λεφτά της εργοδοσίας (νόμιμα έτσι: ), λίγο πριν πάνε διακοπές στη Μόσχα με τα ρέστα και έχετε μια πλήρη εικόνα.
Και επειδή όλα καθρέπτης είναι, μήπως είναι οι ίδιοι που πανηγυρίζουν τα πέτσινα πρωταθλήματα και χαίρονται που έχουν τον μάγκα πρόεδρο που στήνει τα παιχνίδια:

Μήπως τελικά το ψάρι δεν είναι σάπιο μόνο στο κεφάλι:

Τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε αποθεώσει τον ατομικισμό. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάρτης. Ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε παρέα. Ξεχάσαμε ότι φίλους έχουμε, για άλλους λόγους και όχι για να βολευτούμε. Αν θέλουμε λοιπόν κάποια στιγμή να βγούμε από αυτό το λούκι, πρέπει να έχουμε αυτά στο μυαλό μας.

Οι παρέες μπορούν να γράψουν Ιστορία, με διαφορετικό τρόπο.

Τα όνειρά μας δεν μπορούν να τα ψεκάσουν

ΡΕ, ΜΗ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ ΚΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ

Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου από αυτούς που είπαν ΝΑΙ αλλά και από τους υπόλοιπους που ενώ ήθελαν να πουν ΝΑΙ, είπαν ΟΧΙ, γιατί ήταν σίγουροι για το αποτέλεσμα και ότι μετά ακολουθείσαι, αποκάλυψε, με τον πιο σαφή τρόπο, την απόλυτη ηθική κρίση που βιώνει αυτός ο τόπος, δεκαετίες τώρα.
Αν και μοιάζει οξύμωρο, έχω την γνώμη ότι την οικονομική κρίση είναι πιο εύκολο να την ξεπεράσουμε, απ' ότι την ηθική. Ασε που η δεύτερη προφανώς είναι μια από τις κύριες αιτίες της πρώτης.

Τα απροσχημάτιστα αποκαλυπτήρια, σαν το χαλάζι την προηγούμενη εβδομάδα.

Μάταια μέσα στη Βουλή επιχειρηματολογούσαν για να πείσουν τους έξω. Πρέπει να ανεβούν επίπεδο οι έξω για να καταλάβουν τα επιχειρήματα των μέσα. Και μέχρι να συμβεί αυτό, καλά είναι τα χημικά όπως σαρκάζει ο Ιωάννου στο χθεσινό σκίτσο του.

Ομως, αν η ρουτίνα που παρουσίασε η επίλεκτη κυβερνητική ομάδα του ανσαμπλ, την Τετάρτη μέσα στην αίθουσα της Βουλής, ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη, οι δηλώσεις και οι εμφανίσεις κάποιων μετά, ήταν προκλητικές. Οι περισσότεροι δεν ακολούθησαν το παράδειγμα του Ρομπόπουλου - δεν μασάω γιαυτό το καταπίνω αμάσητο - που εξαφανίστηκε αμέσως μετά.

Ο ένας γύρισε όλα τα κανάλια για να μας πει ότι πείστηκε από την ομιλία του πρωθυπουργού, ενώ έπαιζε και ξανάπαιζε το βίντεο από την δροσιστική βόλτα που έκανε στην Βουκουρεστίου. Αλλο ένα χτύπημα κύριοι, στην Δημοκρατία. Ενώ βέβαια η δική του πολιτική κολοτούμπα ήταν μια ένεση τσιμέντου στα θεμέλια της.

Ο άλλος, βουλευτής από την Λαμία, είπε από το βήμα της Βουλής ότι ο κόσμος που διαμαρτύρεται και ιδιαίτερα ο φίλος του ο Δημητράκης, είναι τσάμπα μάγκες, γιατί στην ουσία ήθελαν να ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο και αυτός ανέλαβε να πραγματοποιήσει αυτήν τους την επιθυμία.
Φαίνεται τελικά ότι η Βουλή έχει άριστη ηχομόνωση και είναι αεροστεγώς κλεισμένη γιατί ούτε τις κρότου - λάμψης άκουσε ούτε από τα χημικά πήρε μυρουδιά, εκείνη την ημέρα. Λίγες ημέρες αργότερα, στην πλατεία της Λαμίας και πάλι, ο Δημητράκης και οι υπόλοιποι τσάμπα μάγκες, του έκαναν μια νέα προσπάθεια να του δώσουν να καταλάβει ότι το εννοούν όταν λένε ΟΧΙ στο μεσοπρόθεσμο. Και επειδή φαίνεται και ο καλός γιατρός δεν έχει το επίπεδο να καταλάβει τα επιχειρήματά τους, προσέθεσαν ολίγα γιαούρτια, ελπίζω όχι ληγμένα, σαν τα χημικά του Παπουτσή, για να γίνουν πιο πειστικοί.

Η όμορφη Καϊλη αγανάκτησε  κάπως ετεροχρονισμένα και αφού ήδη είχε ψηφίσει. Δεν πρέπει όμως, να της κρατάει κανένας κακία, με δεδομένο ότι το ίδιο θα έκανε οποιαδήποτε γνήσια Ξανθιά, προκαλώντας μόνο την συμπάθεια.

Και αν όλοι τούτοι και άλλοι τόσοι, μοιάζουν γραφικοί, ήρθε και η παραπομπή του σοσιαληστή (προσοχή στην ορθογραφία) Ακη για να μας θυμίσει μια χειρότερη ομάδα πατέρων του Εθνους.

Το έχουν γράψει και το έχουν πει πολλοί. Το έχω γράψει κι εγώ. Ολους αυτούς τους έχουν ψηφίσει κάποιοι. Κάποιοι πολλοί. Ομως και κάποιοι άλλοι, λίγοι σίγουρα, όχι μόνο δεν τους ψήφισαν αλλά ούτε έφαγαν, λίγο ή πολύ, παρέα με τον Πάγκαλο.
Και όλοι αυτοί ούτε συνυπεύθυνοι νιώθουν ούτε πολύ περισσότερο μπορούν να ανεχτούν να τους δουλεύουν κι από πάνω.

ΟΙ ΝΥΚΟΚΥΡΑΙΟΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΝΙΚΗΣΑΝ

Τον όρο νοικοκυραίοι τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο συχωρεμένος ο Αβέρωφ. Ειχε πει στις ευρωεκλογές του 84 ότι οι εμάς μας ψηφίζουν οι νοικοκυραίοι. Αυτούς που εννοούσε ο Αβέρωφ έκτοτε, τα κόμματα εξουσίας και αυτά που φιλοδοξούσαν και φιλοδοξούν να γίνουν τέτοια, φρόντιζαν να τους χαϊδεύουν. Γιατί ήξεραν ότι αυτοί δίνουν εξουσία. Και από την άλλη, κάθε φορά που το σύστημα βρισκόταν σε απειλή, οι νοικοκυραίοι φρόντιζαν να  επαναφέρουν τις ισορροπίες, συνήθως με την ψήφο τους στις εκλογές. Αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία έφτασε μέχρι το 2004 νικήτρια, τροπαιούχα και καναπεδάτη. Το απόγειο όλου αυτού που ονομάζουμε πελατειακό Κράτος. Την αποθέωση της ρεμούλας και της λαμογιάς.

Λίγους μήνες μετά τους Ολυμπιακούς, το μπαλόνι  άρχισε να ξεφουσκώνει. Το πάρτι άρχισε να χαλάει. Οι νοικοκυραίοι, εκπαιδευμένοι άριστα, έκλειναν τα αυτιά  στα καμπανάκια. Ακόμα και όταν αυτά έγιναν καμπάνες εκκωφαντικές, αυτοί άκουγαν, μόνο αυτά που τους ήταν αρεστά.
Την μέγιστη μπαρούφα, "Λεφτά υπάρχουν", κατά βάθος κανείς δεν την πίστευε. Κι όμως, πες από συνήθεια, πες από μαζοχισμό, πες από ωχαδερφισμό, πες από εξάρτηση στο παραμύθι, το τυράκι έκανε την δουλεία του.

Και μετά λες και ξύπνησαν από ένα τεράστιο hangover. Αρχισαν να καταλαβαίνουν ότι κάτι συμβαίνει εδώ, μα ακόμα δεν ξέρουν τι ακριβώς (Do you Mister Jones?).
Σηκώθηκαν παραζαλισμένοι λοιπόν, από τον καναπέ και έκανα την διαδρομή μέχρι την Πλατεία. Από την πλατεία απέκλεισαν τα κόμματα, όλα τα κόμματα, μην τυχόν και κακοκαρδίσουν κανέναν. Και μαζί την ιδεολογία. Κομματικές σημαίες και ταυτότητες δεν έφεραν μαζί τους. Φυσικό είναι. Ολοι νιώθανε προδομένοι και κοψοχέρηδες.
Ξέχασαν όμως να αφήσουν και τα παλιά μυαλά σπίτι τους γιατί η ψυχή βγαίνει, μα το το χούι όχι.
Ετσι λοιπόν, όταν τα πράγματα έφτασαν στο αμήν και έπρεπε να αποφασίσουν τι ακριβώς ήθελαν, χρειάστηκαν μια μικρή βοήθεια.

Ο καράφλας στο Σκάι, όπως και κάθε τέτοιος από μέσα και απ' έξω που υπάρχει σε κάθε κανάλι, ανέβασε στροφές. Ξέρετε κύριοι τι ακριβώς σημαίνει χρεοκοπία? Ξέρετε τι θέλετε? Μαλλον όχι. Γιαυτό σκάστε και αφήστε μας ήσυχους. Εχουμε μια πατρίδα να σώσουμε.

Ο Πάγκαλος το πήγε ένα επίπεδο πιο πάνω. Τα τανκς και τα κανόνια στην υπηρεσία του τραπεζικού συστήματος. Γιατί εκπλήσσεστε, έτσι δεν ήταν πάντα?

Αντε δώσανε κι ένα χεράκι οι πιστωτές εξωτερικού που ήθελαν να διασφαλίσουν την επένδυσή τους. 

Το χαρούμενο event έλαβε τέλος. Οι περισσότεροι έφυγαν ανακουφισμένοι με τα πρώτα χημικά που έπεσαν. Κάποιους τους άκουσα να ψιθυρίζουν: Ευτυχώς πέρασε. Οι περισσότεροι δεν μπήκαν στον κόπο να πάνε ούτε στην πορεία, αυτή την συντεταγμένη και αποδεκτή. Αρκετά είχαν εκτονωθεί όλες αυτές τις ημέρες, καιρός να μπούνε στους παλιούς ρυθμούς, η ζωή συνεχίζεται.

Ακούγομαι πικρόχολος? Είμαι
Ακούγομαι απογοητευμένος? Είμαι

Εχω βαρεθεί μια ζωή να βλέπω του νοικοκυραίους να νικάνε. Και αυτή την φορά να έχουν πάρει και τα εύσημα του μαχητή παρά λίγο, επαναστάτη.

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΚΡΑΧ

Οσο πλησιάζει η ημέρα για να ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο, τόσο έχω την αίσθηση ότι κάποιοι μας βάζουν με το ζόρι, σε μια μηχανή του χρόνου και προσπαθούν να εκτοξεύσουν στο παρελθόν. Φαντάζομαι  ότι προορισμός είναι το 1984. Την χρονιά που ο περίεργος Orwell πίστευε ότι οι λέξεις θα έχουν αντίστροφη έννοια, η τηλεόραση θα μας παρακολουθεί και όχι θα την παρακολουθούμε και το ακατάπαυστο μπλα μπλα και οι ατελείωτες παπαριές, θα λοβοτομούν τους πολίτες.
Εχουν ένα σχέδιο που συνεχώς κλιμακώνεται. Πρώτα μας είπαν πως λεφτά υπάρχουν και μας εξαπάτησαν. Μετά άρχισαν να μας εκβιάζουν. Θα έρθει πίσω η δραχμή, θα χρεοκοπήσουμε, δεν θα έχετε βενζίνη να βάλετε, χαρτί τουαλέτας, ούτε γάλα, ούτε ψωμί να κάνετε παπάρες.
Τελευταία εφεδρεία ο Πάγκαλος. Αφού πρώτα κάποιος ανθύπατος θυμήθηκε τα Ιουλιανά, είναι φυσικό να ακολουθήσουν τα τανκς.
Τώρα,  για να προστατεύσουν τις Τράπεζες?  Την Δημοκρατία? Δεν θυμάμαι.
Μάλλον δεν έχει σημασία. Στο μυαλό του, οι έννοιες πιθανόν να είναι ταυτόσημες.

Και ο κόσμος παραζαλισμένος από την ατελείωτη φάπα που έπεφτε, αντέδρασε. Στην αρχή με τα κλασσικά. Απεργίες κάθε εκάστην με ολίγη από πορεία και μια τζούρα χημικά για επιδόρπιο.
Οταν κατάλαβαν ότι αυτές οι συνταγές είναι ξεπερασμένες, αποφάσισαν οι πιο ριζοσπάστες, να κάνουν invite την παλιοπαρέα, για υπαίθριο camping στο Σύνταγμα.
Το event στην αρχή είχε επιτυχία. Κατάφερε να ανακυκλώσει μια Κυβέρνηση και να αναγκάσει τον Γιωργάκη να ανεβάσει ξανά την παράσταση "Παραιτούμαι Μένοντας" που είχε πρωτοπαρουσιάσει πριν χρόνια. Απαγορεύσανε και τους Λιανοφλωρίδηδες σε ήρωες της παραίτησης και για λίγες ώρες μπόρεσαν να πανηγυρίσουν.

Νικήσαμε(?)

Κάποιοι νόμισαν μάλιστα ότι είδαν το ελικόπτερο που θα φυγάδευε τον Γιωργάκη και τους υπόλοιπους και άνοιξαν σαμπάνιες.

Είναι φανερό ότι όλα αυτά είναι αναποτελεσματικά. Πρέπει πια να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Να απαντήσουμε με φαντασία στις προκλήσεις της Κυβέρνησης. Να πάμε ακόμα πιο πίσω στο χρόνο και να βάλουμε επιτέλους την φαντασία στην εξουσία.

Προτείνω λοιπόν για αρχή την ίδρυση ενός νέου κινήματος.
Το Κοινωνικό Ρεύμα για την Αναγκαστική Χρεωκοπία. (ΚΡΑΧ).

Η απάντηση στο εκβιαστικό δίλημμα, χαράτσι διαρκείας ή χρεοκοπία. Το κίνημα θα θέσει το μόνο ρεαλιστικό στόχο που εξυπηρετεί όλους εμάς που χρωστάμε ένα στεγαστικό, δύο ή τρία καταναλωτικά και έχουμε φορτώσει καμιά δεκαπενταριά κάρτες.
Την άμεση χρεωκοπία της χώρας. Σκεφτείτε έχουμε να χάσουμε μόνο τα χρέη μας. Ολα τα άλλα  που με αυτά μας τρομοκρατούν είναι απλώς το bonus.
 Δεν θα έχουμε βενζίνη λένε. Τίποτα πιο οικολογικό. Επιτέλους θα γίνουμε πρωτοπόροι στην πράσινη ανάπτυξη και στις εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Ασε που προστατεύουμε και την Δημοκρατία. Τα τανκς θα ξεμείνουν κι αυτά από βενζίνη, στα στρατόπεδα.

Δεύτερο βήμα θα είναι το κίνημα για την υιοθέτηση του τρόπου ζωής των Αμις. Των Λιθουριανών αρνητών του μοντέρνου τρόπου ζωής. Μια χαρά ζουν καλλιεργώντας την γη, χωρίς μηχανικά μέσα, χωρίς ηλεκτρικό, αυτοκίνητα. Και κυρίως χωρίς τηλεόραση. Χωρίς δηλαδή, Καψή (Εγώ πάντως δεν καταλαβαίνω) και Πρετεντέρη (τελεία παύλα παράγραφος) και την Ολγα που Τρέμει
.
Ετσι λοιπόν αφού μηδενίσουμε, και βρούμε σιγά σιγά τον βηματισμό μας, θα μπορέσουμε να φτιάξουμε από την αρχή κοινοβούλιο που θα φτιάξει οργανισμούς και υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας που θα της επανδρώνουμε με τον παραδοσιακό αξιοκρατικό τρόπο, για να μπορέσουμε να διορίσουμε τα παιδιά μας που θα έχουν πτυχίο Ανωτάτης Ζαμπονοκοπτικής, με αντάλλαγμα την οικογενειακή ψήφο, συμπεριλαμβανομένης της γειτόνισσας με την γεροντική ανία.
Και βέβαια Τράπεζες που θα μας δίνουν δάνεια  και κάρτες που θα χρεώνουμε.

Ε τι λέτε? Δεν θα την βγάλουμε για καμιά εκατοστή Χρόνια?      

ΞΟΡΚΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΦΟΒΟ

Η Παρασκευή στο εργοστάσιο, από τότε που η κατάσταση έγινε σκατά και δεν δουλεύουμε το Σάββατο, είναι μια ξεχωριστή ημέρα. Ο Γιάννης, εθιμοτυπικά πια, μόλις κτυπήσει το κουδούνι, φωνάζει την ίδια φράση:
"Παιδάκια σήμερα είναι Παρασκευή, πάμε χαλαρά. Εχουμε μπροστά μας ένα Σαββατοκύριακο".
Και ακολουθούν πειράγματα και γέλια για το τι  θα μπορούσε να κάνει ο καθένας μας, αν του περίσσευαν τα λεφτά. Για συναγρίδες και ούζα δίπλα στην θάλασσα και τριήμερες εκδρομές σ’ εξωτικά μέρη.
Το ίδιο έκανε και την προηγούμενη Παρασκευή. Μόνο που η ατμόσφαιρα είχε γίνει πια, πολύ βαριά και κανείς δεν είχε την διάθεση να αστειευτεί.
Από τα Χριστούγεννα και μετά συνέχεια λιγοστεύουμε. Συνάδελφοι ο ένας μετά τον άλλο μας αποχαιρετούν και μπαίνουν στην μακρυά λίστα των ανέργων. Οσοι μένουμε πίσω, ντρεπόμαστε και νιώθουμε άσχημα γιατί η αίσθηση ότι κάτι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτούς που απολύονται αλλά δεν μπορούμε είναι αφόρητη. Γιατί το δίλημμα, κρατάμε ανοικτό το εργοστάσιο μένοντας όλο και πιο λίγοι, με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν ή βγαίνουμε στο πεζοδρόμιο και το κλείνουμε μια ώρα αρχύτερα, κανείς δεν μπορεί να πάρει την ευθύνη και να το απαντήσει.
Επειτα, μεταξύ μας, οργιζόμαστε και αναλύουμε την οικονομική κατάσταση και βρίζουμε και αγανακτούμε. Και δίνουμε ραντεβού στην επόμενη απεργία και κάθε επόμενη φορά, φωνάζουμε πιο δυνατά συνθήματα, όλο και περισσότερο απελπισμένα.
Εχουμε καταντήσει όταν μιλάμε με κάποιο γνωστό η δεύτερη ερώτηση μετά το τι κάνεις, να είναι πως πάει η δουλειά. Κι αυτό το δόξα σοι ο Θεός υπάρχει που δίνουμε σαν απάντηση, να μου σπάει τα νεύρα. Εχουμε καταντήσει, το να έχεις δουλειά να είναι θεϊκό δώρο, κατόπιν γονυπετούς παράκλησης και ανάμματος κεριού στην εκκλησία.
Ετσι λοιπόν, κανείς δεν είχε διάθεση να συμμεριστεί το κέφι του Γιάννη την προηγούμενη Παρασκευή. Πες από προαίσθημα, πες γιατί στραβοκοιμήθηκα, του φώναξα να το κόψει. Σχεδόν παρεξηγήθηκε. Λίγες ώρες μετά ο Ιάκωβος μας αποχαιρέτησε και λίγο μετά, σχεδόν όλο το εργοστάσιο, έβγαινε σε υποχρεωτική κανονική άδεια.
Η Παρασκευή αυτή λοιπόν, πράγματι, δεν  ήταν σαν όλες τις άλλες. Για άλλη μια φορά ο φόβος για το μέλλον έκανε την εμφάνισή του. Φόβο που δεν είχα νιώσει ποτέ άλλοτε κι ας έχω απολυθεί ή παραιτηθεί αρκετές φορές. Η σιγουριά ότι πάντα θα υπάρχει μια θέση για μένα και μάλιστα καλύτερη από την προηγούμενη, δεν υπάρχει πλέον. Η νέα τάξη πραγμάτων έβγαλε πόρισμα ότι οι εργαζόμενοι στην ηλικία μου είναι ακριβοί. Η εμπειρία και κυρίως η προϋπηρεσία μου, απαιτούν μεγαλύτερο μισθό που κανείς δεν είναι διατεθειμένος, να πληρώσει σήμερα. Και η σύνταξη απέχει τουλάχιστον 15 χρόνια.
Τώρα γράφοντας αυτές τις γραμμές προσπαθώ να ξορκίσω αυτό το φόβο. Να τον εκθέσω τον άτιμο, στους διαδικτυακούς τόπους. Και λίγες ώρες μετά στην πορεία, παρέα μ’ όλους να τον ξεφτιλίσω και να τον εξαφανίσω.
Τα λέμε εκεί.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΓΙΑ ΣΠΟΤΑΚΙ

Το 1985, η προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ, στηρίχθηκε στο χαμογελαστό μουτράκι ενός μικρού κοριτσιού.

Η καμπάνια ήταν επιτυχημένη. Εκτοτε, στις αφίσες και τα σποτάκια, έκαναν την εμφάνισή τους, χαμογελαστοί φοιτητές, εργάτες, αγρότες και συνταξιούχοι..Ολοι αυτοί έχουν χάσει το χαμόγελό τους πια. Φαντάζομαι πως μάταια έψαχνε το κυβερνών κόμμα να βρει, αισιόδοξους κι χαμογελαστούς ανθρώπους, έστω και επί πληρωμή, για να μπορέσει να στήσει ένα σποτάκι, για τους 20 μήνες της διακυβέρνησις.Ποιο εύκολο θα ήταν να ψάξει για νερό στη Σαχάρα.
Ετσι λοιπόν αρκέστηκαν σε μια μινιμαλιστική παράθεση αριθμών και πεπραγμένων, ντυμένη με μια μουσική, λες από δραματική, χολιγουντιανή, επική ταινία.
Τόσο μινιμαλιστική που απουσιάζει οποιαδήποτε εικόνα Με γραφήματα όπως αυτά των πινακίδων που πληροφορούν χωρίς λέξεις και χρώματα μπάσταρδα (κάτι σαν πράσινο, περίπου μπλε, ξεθωριασμένο κόκκινο)
Τόσο μινιμαλιστική, που ενώ μιλάει για τις μειώσεις που πέτυχαν στα ελλείμματα, στις δαπάνες, στα έξοδα των νοσοκομείων και σε ότι άλλο γέννησε η τρομερή φαντασία του δημιουργού, ξεχνά να μιλήσει για τις μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις. Προφανώς αυτό δεν υπάρχει.
Οπως δεν υπάρχουν η ύφεση, η ανεργία, η ατιμωρησία, το κουκούλωμα, η Siemens και το Βατοπέδιο, τα κεκλιμένα υποβρύχια και οι μίζες.
Οπως δεν υπάρχει η πραγματικότητα. Αυτή που ζούμε όλοι εμείς, οι άλλοι. Γιατί τελικά αυτό θέλει να πετύχει το σποτάκι. Να αντιστρέψει την πραγματικότητα, να παραμυθιάσει. Κι αν αυτό λίγο καιρό πριν φάνταζε εύκολο και μέχρι ενός σημείου αποδεκτό από κάποιους (Λεφτά υπάρχουν), σημερα αποτελεί Υβρη με την αρχαία σημασία του όρου.
Φαντάζομαι κανείς δεν θα τολμούσε να το προβάλει σε γιγαντοοθόνη στο Σύνταγμα, ούτε καν σαν πολιτική διαφήμιση από την τηλεόραση. Εκτός αν ήθελε να τονώσει την αγορά των συσκευών τηλεοράσεων.

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως κάποιοι ζουν σ' ένα παράλληλο σύμπαν, στην δική τους διάσταση. Αυτό ή είναι απλώς προπαγανδιστές του χειρίστου είδους 

ΚΑΝΑΠΕΣ - ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Η διαδρομή καναπές Σύνταγμα είναι μεγάλη και για κάποιους επώδυνη. Το να αποφασίσεις να ξεκουνήσεις για να διανύσεις αυτή την τεράστια απόσταση την ώρα του prime time στην TV, είναι μεγάλη δουλειά. Είναι σίγουρο ότι κάτι συγκλονιστικό έχει συμβεί. Το θέμα είναι ότι κανείς δεν το ‘βρε και δεν τ’ είπε ακόμη.

Η εύκολη απάντηση στο τι είναι αυτό που οδήγησε το κόσμο στην πλατεία είναι η αγανάκτηση, εξ ου και η επωνυμία του κινήματος. Οκ κατανοητό. Υπάρχουν χίλιοι και ένας λόγος για να νιώθει κάποιος αγανακτισμένος στην Ελλάδα της δεύτερης χιλιετηρίδας. Από τ’ ότι είναι νέος άνεργος και χωρίς μέλλον, μέχρι τ’ ότι η απόδοση δικαιοσύνης είναι είδος εν ανεπαρκεία. Και η αγανάκτηση είναι καλό πράγμα, αρκετές φορές. Δίνεις στον άλλον να καταλάβει ότι έχεις φτάσει στα όριά σου και λίγο θέλεις για να ξεφύγεις. Ομως αυτό δεν φτάνει. Δεν φτάνει να περιγράφεις τι σε κάνει να αγανακτείς, πρέπει να μπορείς να οραματιστείς τι μπορεί να αντικαταστήσει κάθε τι που θέλεις να πετάξεις.

Οτι στο Σύνταγμα δεν υπάρχει ιδεολογικό υπόβαθρο είναι φανερό. Υπάρχει τέτοιος ζήλος να κρατηθεί μακρυά κάθε κομματικό καπέλωμα που την ίδια στιγμή εμποδίζεται η πολιτική και η ιδεολογία να κάνουν την εμφάνισή τους.
Ας πούμε το πελατειακό κράτος το φτιάξαμε όλοι μαζί και δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν κάποιοι της πλατείας, έχουν την διάθεση να βοηθήσουν στην κατεδάφισή του.
Η λέξη Ανατροπή έχει σκαλώσει και δεν μπορεί να βγει, γιατί απλώς είναι το Κράκεν που θα στείλει τους περισσότερους πίσω στο καναπέ, αν δεν τους φέρει απέναντι.

Την ίδια στιγμή οι Ελληνικές σημαίες πληθαίνουν. Ενας ιδιότυπος νεοπατριωτισμός κάνει την εμφάνισή του σαν μασκαρεμένος Εθνικισμός και μια Αριστερά σε αφασία ξεσκονίζει τα λυσάρια του προηγούμενου αιώνα για να μπορέσει να ερμηνεύσει τα σημεία των καιρών.

Κάποτε αυτοί που ξεκινούσαν την Επανάσταση είχαν να χάσουν μόνο τις αλυσίδες τους. Τώρα όταν πας τα ρέστα σου πρέπει να βάλεις ένα ρετιρέ εκατό τετραγωνικών, ένα υβριδικό SUV, μια 3D τηλεόραση με το ανάλογο home theater και το αυθαίρετο στο Ζούμπερι
Ετσι λοιπόν η συγκέντρωση στο Σύνταγμα ίσως πάρει λίγο καιρό να γίνει η απαρχή της επανάστασης. Μέχρι τότε θα θυμίζει συγκέντρωση αδιόριστων επιτυχόντων του ΑΣΕΠ, πρωτότυπο happening απολίτικων χρηστών του internet, δυναμική παρουσία απόστρατων μελών των ειδικών δυνάμεων ή όλα αυτά μαζί.