Ο ΦΟΒΟΣ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ

Εχω γράψει ότι η προηγούμενη Κυβέρνηση συνειδητά είχε επιλέξει την τρομοκρατία για να μπορέσει να επιβάλει τα μέτρα που απαιτούν οι δανειστές μας. Για το σκοπό αυτό επιστράτευσε τόνους χημικών, σε σημείο που να δικαιώνει όσους πιστεύουν ότι «λεφτά υπάρχουν» για τέτοιους σκοπούς και βέβαια τα Μέσα Μαζικής Επιβολής.

Η σημερινή κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός που μας προέκυψε ταχυδακτυλουργικά, αν όχι πραξικοπηματικά, παρέα με τον πρώην αλλά και τον εν δυνάμει μελλοντικό πρωθυπουργό,  αυτή την συνταγή την πήγαν στο επόμενο επίπεδο. Με τρεις ταυτόσημες ομιλίες, έκαναν το βιντεάκι του ΡάδιοΑρβύλα να φαντάζει ερασιτεχνικό. Οι Επτά πληγές του Φαραώ μοιάζουν βόλτα στο πάρκο.

Ο σκοπός διπλός. Από την μια να ψηφιστεί το νέο μνημόνιο με τις μικρότερες δυνατές απώλειες και από την άλλη να καμφθεί οποιαδήποτε μελλοντική αντίδραση. Γιατί κανείς από τους λαλίστατους κατά τ’ άλλα δεν τόλμησε να ισχυριστεί ότι αυτό είναι το τέλος. Οτι από εδώ και πέρα μπορούμε να ελπίζουμε. Οι πιο κυνικοί παραδέχτηκαν ότι απλώς κερδίζεται χρόνος και σε ένα τρίμηνο το πιθανότερο είναι να βρεθούμε στο ίδιο σημείο, αν όχι σε χειρότερο. Αν προσθέσετε την προβολή που ακολούθησε, των λεηλασιών και των καταστροφών στα νεοκλασικά του Κέντρου,  έχετε πλήρη την εικόνα.

Εχουμε  λοιπόν, τους ανέργους να ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο, το ποσοστό εργαζόμενων στα όρια της φτώχειας να αυξάνεται, λόγω ενός απίστευτου χαρατσώματος αλλά και λόγω της διάλυσης των εργατικών δικαιωμάτων που επέβαλλε η Αγορά, πολύ πριν θεσπιστεί αυτό με Νόμους. Την συρρίκνωση, μέχρι εξαφάνισης, του Κράτους Πρόνοιας. Την γενική εσωτερική υποτίμηση σε μισθούς, συντάξεις, με πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα, ως προς ποιους άραγε, την ίδια στιγμή που οι τιμές των προϊόντων αυξάνονται.

Κι όλο αυτό το μείγμα, χωρίς προοπτική, χωρίς ελπίδα ότι το μέλλον θα είναι φωτεινότερο. Είναι φυσικό ο φόβος να τρώει τα σωθικά και να μας αναγκάζει, όλο και περισσότερο να πιστεύουμε ότι όποιος θα σώσει τον εαυτό του, θα σωθεί. Με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και θυσιάζοντας το ένα τρίτο του πληθυσμού, για χάρη των υπολοίπων. Χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι τους πρώτους που θυσιάζουμε είναι τους Νέους. Τα παιδιά μας, το μέλλον μας. 

Θα μου πείτε το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Είναι η ίδια νοοτροπία που βοήθησε κι αυτή, να φτάσουμε έως εδώ. Και μη σας ξεγελούν οι φιλανθρωπίες με σπόνσορα. Αλλοθι για κάποιους Γραμματείς και Φαρισαίους, υποκριτές και για εμάς που στριμωχτήκαμε αλλά ακόμα δεν περάσαμε στην άλλη πλευρά, έχοντας ακόμα την πολυτέλεια να φιλοσοφούμε, γράφοντας και σχολιάζοντας στο διαδίκτυο, βλέποντας το βιντεάκι συμπαράστασης του Γιαννάκη που περπατάει.

Και είναι τον φόβο που πρέπει να νικήσουμε πρώτα, για να μπορούμε να ελπίζουμε. Τον φόβο που μας κρατάει στον καναπέ ακόμα, τον φόβο που μας κρατάει στην Ομόνοια, μακριά από την Πλατεία, τον φόβο που θα μας κάνει να ψηφίσουμε Σαμαρά, στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν.

Κι αν γίνει αυτό, ίσως τότε να έχουμε Ελπίδα. Ολοι.

ΤΕΤΑΡΤΟ ΡΑΙΧ

Το όραμα των Γερμανών για  Ηγεμονία στην Ευρώπη, ξεκινά μετά την Βιομηχανική Επανάσταση, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ο μονοπωλιακός έλεγχος των αγορών και ο ανταγωνισμός γι’ αυτό με την Αγγλία, κυρίως, οδήγησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενα καταστροφικό πόλεμο που τερματίστηκε, όταν πια οι στρατιώτες σταμάτησαν να πολεμούν.

Οι απεχθής όροι των Αγγλογάλλων νικητών, είχαν σαν αποτέλεσμα την εξαθλίωση των Γερμανών, στην διάρκεια του Μεσοπολέμου που αυτό οδήγησε, στην άνοδο του Χίτλερ και του Ναζισμού στην εξουσία. Το Τρίτο Ράιχ με την συναίνεση, αν όχι την καθολική συμμετοχή όλου του Γερμανικού Λαού, αιματοκύλισε για άλλη μια φορά την Ευρώπη.  Ο στόχος, πέρα από την εκδίκηση για την προηγούμενη ήττα, ήταν ο ίδιος: Η Ηγεμονία στην Ευρώπη, και ο έλεγχος των Αγορών.  

Οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, αυτή την φορά αποφάσισαν διαφορετική συνταγή. Το σχέδιο Μάρσαλ ανοικοδόμησε την Γερμανία. Αλλωστε τώρα πια ο εχθρός ήταν διαφορετικός. Η συμβολή της Σοβιετικής Ρωσίας, στην νίκη των συμμάχων, ήταν πολύ μεγάλη για να αγνοηθεί, αλλά αυτό που αντιπροσώπευε, ακόμα πιο απειλητικό, για τον παγκόσμιο Καπιταλισμό. Η Γερμανία λοιπόν, ήταν τώρα πια από εχθρός, πολύτιμος σύμμαχος. Πόσο μάλλον, από την στιγμή που διαιρέθηκε στα δύο.

  Στη Γερμανία ποτέ δεν επήλθε πραγματική κάθαρση από τον Ναζισμό. Πώς να γίνει αυτό, άλλωστε, όταν από την μια η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, σαν τέτοια, δεν δεχόταν ότι οι κάτοικοι της είχαν σχέση με το Ναζισμό, ενώ οι Δυτικοί πήραν την ίδια Αφεση, μιας και τώρα ήταν σύμμαχοι ενάντια στον κοινό εχθρό, τον Κομμουνισμό.

Παρέα με τα κεφάλαια των Νικητών, η Γερμανία, δέχτηκε και τα φθηνά εργατικά χέρια του καταστρεμμένου Νότου.  Οι νικητές δούλευαν στα εργοστάσια και τα ορυχεία της ηττημένης Γερμανίας, τονώνοντας μαζί με την οικονομία και το τραυματισμένο εθνικοιμπεριαλιστικό αίσθημα τους.

Στο Μόναχο στην καρδιά της Βαυαρίας, υπάρχει ένα μνημείο, κάτι σαν τον δικό μας Αγνωστο Στρατιώτη που κτίστηκε μετά τον Πόλεμο και φέρει μια ανατριχιαστική επιγραφή: Θα ξανασηκωθούμε.

Ενα αιώνα σχεδόν μετά οι Γερμανοί τα κατάφεραν. Το Τέταρτο Ράιχ είναι γεγονός. Αυτή την φορά δεν χρειάστηκαν όπλα, για να  καταφέρουν να Κατέχουν σχεδόν όλη την Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ενωση μοιάζει να είναι τώρα πια, κάτι σαν αυτό που οραματίστηκαν οι ηγέτες τους, στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Μια Κοινή Αγορά και ένα κοινό Νόμισμα που στην ουσία είναι το Εθνικό νόμισμα της Γερμανίας. Με τις Εθνικές οικονομίες του Ευρωπαϊκού Νότου, λεηλατημένες από τα δάνεια που έπαιρναν για να εισάγουν τα προϊόντα του Βορρά και να φτιάξουν υποδομές και καλά, απαραίτητες για την ανάπτυξή τους. Υποδομές που κατασκεύαζαν και εκμεταλλεύονται Γερμανικές εταιρίες, μοιράζοντας τις απαραίτητες μίζες. Μέχρι και Ολυμπιακούς Αγώνες είχαν την τιμή να φιλοξενήσουν, τονώνοντας το Εθνικό Αίσθημα, με τίμημα μερικά δισεκατομμύρια Ευρώ.  

 Τι απομένει; Μα ο διορισμός τοπικών Επιτρόπων (Γκαουλάιντερ) για να ολοκληρωθεί η Γερμανική Κατοχή. Αυτό ή ο διορισμός κυβερνήσεων στυλ Βισύ. Ενιαία Ευρωπαϊκή πολιτική το λένε ευγενικά. Σε αυτό το σκηνικό, επόμενο είναι να τρέχουν να συντάσσονται σαν δορυφόροι της Γερμανίας, χώρες σαν την Ολλανδία, την Δανία και την Φιλανδία. Μαζί με μια Γαλλία που τρέχει ασθμαίνοντας από πίσω και μια Αγγλία αποστασιοποιημένη από την εποχή της Θάτσερ.  

Το όραμα μιας Ευρώπης χωρίς σύνορα, μιας ενιαίας και αλληλέγγυας, με κοινή αγορά και νόμισμα, διαλύθηκε όταν βρέθηκε μπροστά στην εγγενή παθογένεια του Καπιταλισμού: Την Απληστία και το αδελφάκι της, τον Εθνικισμό. Η Οικονομική κρίση ήταν απλώς το φυτίλι.

Και βέβαια, η  οικονομική εξαθλίωση των Λαών του Νότου εμπεριέχει ένα ακόμα κίνδυνο. Να επαναληφθεί η Ιστορία της Γερμανίας του Μεσοπολέμου, στο Νότο αυτή την φορά. Τα αυγά του Φιδιού έχουν τοποθετηθεί. Η εκκόλαψη τους,  μπορεί να είναι θέμα χρόνου.