Για να την συναντήσω έπρεπε να κατεβώ στο κέντρο, μια εποχή
που αυτό έμοιαζε σαν μια μικρή εκδρομή. Επρεπε να στριμωχτώ σε ένα ματρακά που
κατ΄ ευφημισμό το ονόμαζαν λεωφορείο και μετά από σχεδόν μια ώρα να φτάσω
Ομόνοια.
Επρεπε να είχα κάνει αιματηρές οικονομίες στο χαρτζιλίκι μου
για να μπορέσω να έχω τα χρήματα που απαιτούσε. Και ήταν ακριβή, τότε πολύ
ακριβή. Ετσι λοιπόν αυτό το ταξιδάκι μπορούσα να το κάνω, το πολύ μια φορά το μήνα.
Το δράμα ήταν όταν άκουγα νέα της, λίγο μετά αφου είχα καταθέσει τον οβολό μου
σ’ ένα από τους Ναούς της.
Τα μέρη που σύχναζε ήταν συγκεκριμένα. Το υπόγειο στη γωνία
Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους, ψηλά στη Σκουφά ή στην αρχή της Σόλωνος. Υπήρχαν
και οι ώριμες και μεταχειρισμένες στη στοά στο Μοναστηράκι αλλά όπως και να το
κάνεις η νέα έχει ένα μυστήριο που σε προκαλεί να ανακαλύψεις.
Με τους ιδιοκτήτες είχαμε γίνει φίλοι πια. Επρεπε να εξετάσω
εξονυχίστηκα το νέο εμπόρευμα, να τους ζητήσω πληροφορίες και υλικό, για να σιγουρευτώ ότι δεν θα
απογοητευτώ μαζί της όταν θα αρχίσει να μου δείχνει τα κάλλη της. Κάποιες φορές
μάλιστα, έδειχναν κατανόηση αν μου έλειπαν κάτι λίγα ψιλά, γιατί ήταν
συνηθισμένο να υπερβαίνω τον προϋπολογισμό μου, άσε που κάθε τρεις και λίγο ανέβαιναν
οι τιμές.
Η βόλτα δεν τελείωνε εκεί. Παρέα πια , έπρεπε να περάσω και
από την Πρωτοπορία, για τα το καινούργιο Παραπέντε και για κανένα βιβλίο. Και
μετά για καφέ στη πλατεία στα Εξάρχεια, όπου άρχιζε και η πρώτη γνωριμία, για
να σπάσει ο πάγος.
Η πρώτη επαφή μαζί της ήταν αγχωτική και ανυπόμονη, σχεδόν
άτσαλη. Στα όρθια. Επρεπε να σιγουρευτώ ότι δεν πήγαν χαμένα χρόνος και
χρήμα. Μετά ερχόταν η πραγματική απόλαυση. Με τα φώτα χαμηλά κι ένα ποτήρι ουίσκι
άφηνα το μπράτσο να κατέβει απαλά και το ακροδάχτυλο να διατρέξει κάθε σπιθαμή
και κάθε καμπύλη του κορμιού της που ήταν ντυμένο με μαύρο βινύλιο. Κι αυτή με
αντάμειβε με ήχους και λόγια εξαίσια. Γεμιζα κασσέτες και τις δώριζα, δώρα
καρδιάς, για φίλους και αγαπημένες και λέγανε λόγια που δεν μπορούσα να πω,
ιδέες που ήταν και δικές μου και αισθήματα που δυσκολευόμουν να εκδηλώσω.
Και κάποτε η Μουσική άλλαξε ένδυμα, κυκλοφόρησε σε λαμέ
δισκάκια. Τα εξώφυλλα, έργα τέχνης κάποτε, συρρικνώθηκαν, ώσπου χάθηκαν και
τώρα κυκλοφορεί δωρεάν στο διαδίκτυο, ελεύθερη. Αμέτρητες μουσικές γεμίζουν gigabytes σε μικροσκοπικές συσκευές. Σε
ποιότητα που τότε έπρεπε να διαθέτης επαγγελματικό στούντιο για να την γευτείς.
Hi Fidelity.
Κι όμως ακόμα κάποιες βραδιές γεμίζω το ποτήρι, ξαπλώνω στη
πολυθρόνα, με τα τερατώδη ακουστικά στα αυτιά και αφήνω το μπράτσο του Technics να
διατρέξει για μια ακόμα φορά ένα βινύλιο, για να ακούσω θεικές μουσικές παρέα
με αυτό το χρατς που υπάρχει πια στα καινούργια τραγούδια μόνο σαν εφέ
