ΦΡΑΠΕΔΟΜΑΧΗΤΗΣ

Μελαψός, κοντοπόδαρος, αθλητικό κορμί της κατηγορίας «τράβα τα βυζιά σου να δείξεις μπράτσα». Στρατιωτικό άρβυλο, παντελόνι παραλλαγής, μαύρο στενό μπλουζάκι που το άλλαζε μόνο Σαββατοκύριακο με αυτό της αγαπημένης του ομάδας. Διάφανο, πλαστικό του φραπέ, του μπουγατσατζίδικου οι Μερακλήδες, με μαύρο καλαμάκι, προέκταση του δεξιού βραχίονα.

Στο σχολείο δεν πάταγε συχνά και όποτε το έκανε, ήταν για να πλακώσει τον απουσιολόγο και τα άλλα σπασικλάκια της τάξης. Είχε δύο μεγάλες αγάπες που μπορούσε να δώσει και την ζωή του γι’ αυτές. Την ομάδα και το στρατό. Οτιδήποτε άλλο ήταν άχρηστο, αν όχι άλλο ένα μέσο, χειραγώγησης των αφελών, από την Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Και στα δύο πέτυχε, σχεδόν. Στην κερκίδα ήταν αναγνωρίσιμος, ο Κοντός με τ’ όνομα, στην πρώτη γραμμή κάθε φορά που γινόταν ντου. Αυτό του εξασφάλιζε διαρκείας, άσε που γνώρισε όλη την Ελλάδα, με τις τσάμπα εκδρομές. Είχε πάει και στο εξωτερικό. Από παντού είχε κασκόλ, τρόπαια από τις μάχες με τους οχτρούς. Αρχηγός όμως δεν έγινε ποτέ, εντολές πάντα εκτελούσε.

Ούτε καταδρομέας δεν έγινε ποτέ, έγινε όμως ΕΠΟΠ. Είχε καταφέρει μέχρι τότε, να τη γλυτώσει με λευκό μητρώο, βοήθησε και ένας φίλος, προσθέτοντας στο έντυπο, πέντε εκατοστά στο ύψος. Λαμπρό μέλλον μπροστά του, κάποτε θα γινόταν Αρχιλοχίας.

Στο στρατό έμαθε να αγαπάει την πατρίδα, σχεδόν το ίδιο με την ομάδα. Ονειρευόταν μάχες επικές, όπως αυτές που έδινε στις κερκίδες της αντίπαλης ομάδας, λίγοι εναντίον πολλών.

Δεν παντρεύτηκε ποτέ, πάντοτε με ανδροπαρέες, που και που κατέβαιναν στην γειτονιά με τα κόκκινα λαμπάκια αλλά και πάλι δεν πολυγούσταρε. Κάποτε είχε αναρωτηθεί γιατί αλλά γρήγορα έδιωξε την σκέψη.

Και τώρα τι; Εμαθε ότι πάνε να του κόψουν τον μισθό. Σε ποιον; Σ’ αυτόν που είναι της Ελλάδος φρουρός. Ξέρει όμως ποιοι φταίνε. Και επιτέλους, βρήκε άλλη μια ομάδα που μπορεί να προσφέρει για την πατρίδα.

Κι όταν με το καλό ξεμπερδέψουμε με όλους τους λαθραίους, θα πάρουν σειρά και κάποιοι άλλοι που έχει στο μυαλό του. Και είναι σίγουρος ότι η προσφορά του, αυτή τη φορά, θα αναγνωριστεί και που ξέρεις, ίσως, κάποια στιγμή γίνει κι αυτός βουλευτής.

Και τότε σίγουρα θα ζούμε στη Βαϊμάρη.

ΦΡΑΠΕΔΟΠΑΤΡΙΩΤΗΣ

Μελαψός, κοντοπόδαρος, αθλητική μπάκα που μετά βίας έκρυβε το άσπρο φανελάκι και το μπλε σορτσάκι. Απαραίτητο παντοφλέ πέδιλο, με μαύρη κάλτσα. Φλούο πράσινο, πλαστικό, σέικερ του φραπέ, με μωβ σπαστό καλαμάκι, προέκταση του δεξιού βραχίονα.

Στο σχολείο δεν καταλάβαινε πολλά, αλλά φταίνε οι Μαρξιστές καθηγητές που είχε. Βέβαια ούτε τον Μαρξισμό κατάλαβε αλλά ούτε γι’ αυτό, δεν φταίει ο ίδιος. Αυτό δεν τον εμπόδισε να βολευτεί. Σχεδόν αργόμισθος. Ας είναι καλά η οικογένεια. Αλλωστε στην μικρή κοινωνία που μεγάλωσε, όλοι μια οικογένεια είναι. Ανακάλυψε το ίντερνετ και τα επιστημονικά πατριωτικά μπλογκς και έπαθε ξερολίαση. Εμαθε σπουδαίες λέξεις και φράσεις (εκολάπτες, κρέμονται στα λεγόμενα) και έπαιζε τα πάντα στα δάκτυλα. Από το Κοράνι μέχρι την διεθνή συνωμοσία του Σόρος.

Παντρεύτηκε νωρίς, όχι καμιά Δανάη ή Νανά που δεν του έδιναν σημασία, μια και ήταν λεσβίες αλλά την Πόπη, σαν την γιαγιά της, την Καλλιόπη, παρθένα, μάνα κλώσα (Γιαννάααααακηηηηη μη πας στα βαθειά και έλα να φας τον κεφτέ σου) που του θύμιζε την μάνα του.

Ηρθε στη μεγάλη πόλη που ποτέ δεν αγάπησε, γι’ αυτό και βρώμιζε. Ξεριζωμένος από τον τόπο του, εσωτερικός μετανάστης, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Με τους γείτονες, σχέσεις τυπικές έως ανύπαρκτες, δεν μιλούν την ίδια «γλώσσα». Κάθε καλοκαίρι ένιωθε βασιλιάς όταν γύριζε στο τόπο του, προσκυνητής στο τοπικό πανηγύρι, με τα σουβλάκια στη λαδόκολλα και κλαρίνο, με το φοβερό έκο που δεκαπλασίαζε η ραχούλα, τηρώντας τις πανάρχαιες παραδόσεις.

Κι όλο αυτό πάει να καταρρεύσει. Τώρα που σχεδόν τελείωσε το αυθαίρετο στα καμένα, με τους κόπους και τις μικροκομπίνες μιας ζωής. Τώρα που το καμάρι του πέρασε στην Ζαμπονοκοπτική Κοζάνης.

Ποιος φταίει που φτάσαμε μέχρι εδώ;

Ποτέ δεν ήταν άνθρωπός των Ακρων. Κεντρώος μια ζωή που σαν το εκκρεμές πήγαινε μια λίγο Δεξιά, λίγο Αριστερά, ανάλογα τις υποσχέσεις. Τι ιδεολογίες και κουραφέξαλα; Δεν υπάρχουν αυτά. Το μόνο που υπάρχει είναι το Εθνος. Εθνος ανάδελφο που οι εχθροί βυσσοδομούν να το εξαφανίσουν. Αλλά, με την βοήθεια της Παναγίας, θα νικήσουμε γιατί είμαστε Ελληνες.

Ποιος είπε ότι ζούμε στην Βαϊμάρη?