Για άλλη μια φορά οι "έγκριτοι" άρχισαν να μιλάνε για χρεωκοπία, αυτή τη φορά για επιλεκτική. Και αυτή την φορά, η επιλεκτική χρεωκοπία είναι "καλή" χρεωκοπία, όχι σαν την προηγούμενη που σαν μπαμπούλας λίγες ημέρες πριν "αναγκασε τους πατέρες του Εθνους να ψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο με πόνο ψυχής, βεβαίως βεβαίως.
Μπερδευτήκατε:
Μα είναι απλό. Εχουμε "χρεοκοπήσει" εδώ και χρόνια σε όλα τα επίπεδα. Κυρίως ηθικά. Αυτή η χρεωκοπία είναι και η γενεσιουργός αιτία της άλλης, της οικονομικής. Οσο πίσω χρονικά να πάει κανείς, για να βρει την αφετηρία αυτής της κατρακύλας, ακόμη κι αν φτάσει στα χρόνια της Επανάστασης και στην ίδρυση του Ελληνικού κράτους, δεν θα έχει άδικο. Πόλεμοι, Εθνικές καταστροφές, εμφύλιοι, δικτατορίες, οικονομικά σκάνδαλα, χρεοκοπίες. Κοντά διακόσια χρόνια οι ηγέτες αυτού του κράτους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αποδείχθηκαν μικροί, με ένα Λαό συνήθως στο περιθώριο.
Μετά από την τελευταία εθνική τραγωδία της Κύπρου και την Μεταπολίτευση φάνηκε να γεννιέται κάτι νέο και ελπιδοφόρο. Η γενιά του Πολυτεχνείου, οποία ειρωνεία, έγινε σιγά σιγά εξουσία. Υποτίθεται ότι το '81 ήρθε ο Σοσιαλισμός. Δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβει ο καθένας ότι αυτός ο σοσιαλισμός διέφερε απο την (Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει) Δεξιά, μόνο στη φρασεολογία και στην αισθητική. H Σακελλαρίου και ο Μητροπάνος έγιναν cult και την Κυβέρνηση σύσσωμη, την έβρισκες στη συναυλία των Rolling Stones.
Το (βρώμικο) '89 ο Κοσκωτάς ήταν το καμπανάκι. Κανείς όμως δεν ήθελε να ακούσει. Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ (αδίκως:) νιώσανε συνένοχοι, το όλο θέμα ξεχάστηκε και λίγα χρόνια μετά μας προέκυψαν οι Εκσυγχρονιστές, σαν σημείο αναφοράς, για το πότε τα πράγματα στράβωσαν (Από τότε που εκείνος ο κρετίνος ο Perry Como τραγούδησε την Glendora).
Ακολούθησαν εικόνες απείρου κάλους, με Siemens και Βατοπέδια τον σοσιαλιστή Ακη να αποκτά σπίτι φάτσα στην Ακρόπολη και τον Παυλίδη, επική φιγούρα, να κουνάει το δάχτυλο στη Βουλή. Γιατί ήξερε όπως όλοι, ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, απλώς ανάπηρη.
Και πάντα το ίδιο ερώτημα.
Ποιος τους ψήφιζε όλους αυτούς:
Γιατί τα δύο μεγάλα κόμματα έπαιρναν γύρω στο 80% των ψήφων:
Ηταν όλοι αφελής, πεπλανημένοι από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τους πληρωμένους υπαλλήλους τους, δημοσιογράφους:
Πόσοι είναι τελικά όλοι αυτοί που τσίμπησαν από την εξουσία, από ένα διορισμό (μετά επιδόματος παρουσίας), μέχρι μια εργολαβία για τον εορτασμό της Ημέρας της Φώκιας Πεθεράς.
Βάλτε τώρα και μια δόση εργατοπατέρων τύπου Φωτόπουλου που τύπωναν τις αφίσες που καλούσαν σε απεργία, με τα λεφτά της εργοδοσίας (νόμιμα έτσι: ), λίγο πριν πάνε διακοπές στη Μόσχα με τα ρέστα και έχετε μια πλήρη εικόνα.
Και επειδή όλα καθρέπτης είναι, μήπως είναι οι ίδιοι που πανηγυρίζουν τα πέτσινα πρωταθλήματα και χαίρονται που έχουν τον μάγκα πρόεδρο που στήνει τα παιχνίδια:
Μήπως τελικά το ψάρι δεν είναι σάπιο μόνο στο κεφάλι:
Τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε αποθεώσει τον ατομικισμό. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάρτης. Ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε παρέα. Ξεχάσαμε ότι φίλους έχουμε, για άλλους λόγους και όχι για να βολευτούμε. Αν θέλουμε λοιπόν κάποια στιγμή να βγούμε από αυτό το λούκι, πρέπει να έχουμε αυτά στο μυαλό μας.
Οι παρέες μπορούν να γράψουν Ιστορία, με διαφορετικό τρόπο.
Τα όνειρά μας δεν μπορούν να τα ψεκάσουν
No comments:
Post a Comment