Μια
ζωή το Ελληνικό κράτος ζούσε με δανεικά. Δανειζόταν για να πληρώσει
μισθούς και συντάξεις, να διατηρεί ένα υποτυπώδες κράτος πρόνοιας, να
εξοπλίζεται σαν αστακός, αγοράζοντας όπλα απ΄τους συμμάχους, για να
προστατευθεί από μια σύμμαχο χώρα, ακόμα και για να διοργανώνει
Ολυμπιακούς αγώνες, για την δόξα και την μίζα.
Το πάρτι καλά κρατούσε όσο βρίσκονταν πρόθυμοι να δανείζουν. Μετά έσκασε η φούσκα των ακινήτων στην Αμερική, η Lehman χρεοκόπησε και οι κώλοι σφίξανε. Δεν υπάρχουν πια πρόθυμοι να δανείσουν και απαιτούν την επιστροφή των δανεικών. Ξέρουν ότι πιέζοντας πειστικά τον Ευρωπαϊκό Νότο και κυρίως τον πιο αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα, στην ουσία, απαιτούν τα δανεικά από τον πλούσιο Βορρά, κυρίως από την Γερμανία. Το ντόμινο λοιπόν στήθηκε και το πρώτο κομμάτι ήταν η Ελλάδα.
Στην αρχή της κρίσης λοιπόν κάποιοι ζητούσαν να μην πληρώσουμε το σύνολο των δανεικών και κυρίως τα πανωτόκια που είχαν συσσωρευθεί. Το ζητούσαν αυτό, χωρίς να σκέφτονται ότι ακόμα και το μισό χρέος να χαριζόταν πάλι έπρεπε να πληρωθεί το άλλο μισό. Και αυτό θα έπρεπε να πληρωθεί από τους Ελληνες και κυρίως από τους συνήθεις υπόπτους, τους μισθωτούς και συνταξιούχους.
Αυτό τώρα συμβαίνει. Αποφασίζεται κούρεμα του Ελληνικού χρέους πάνω από το 50%. Και όσοι είχαν κάνει αυτή την πρόταση δεν βλέπω να πανηγυρίζουν . Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό το κούρεμα σημαίνει:
Πρώτον ότι το υπόλοιπο του χρέους πρέπει να το πληρώσουμε και δεύτερον όταν και άμα γίνει αυτό, από εκεί και πέρα πρέπει να ζήσουμε χωρίς δανεικά. Για να συμβούν λοιπόν αυτά, κυρίως το πρώτο, πρέπει να συμβεί πρώτα μια εσωτερική βίαιη υποτίμηση. Υποτίμηση των μισθών και των συντάξεων. Υποτίμηση μιας κοινωνίας που ήδη μετρά 400.000 απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και τους ανέργους να ζυγώνουν το ένα εκατομμύριο. Η κοινωνία των δύο τρίτων ίσως είναι πια ουτοπία.
Και όλα αυτά με ένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα βαθιά διαπλεκόμενο, χρεοκοπημένο και υπεύθυνο, για όλη αυτή την κατάσταση άρα αδύνατον όχι μόνο να δώσει λύσεις, αλλά ούτε καν να διαχειριστεί την κρίση.
Και κατά την γνώμη μου, αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Γιατί αυτό αφαιρεί κάθε ελπίδα. Γιατί η προοπτική ενός σαρώματος των πάντων σαν αφετηρία μιας νέας αρχής, εκτός από φοβερά επώδυνη, μπορεί να αποδειχτεί και αναποτελεσματική. Γιατί τα νέα υλικά με τα οποία θα κτίσουμε, δεν είναι ακόμα ορατά κι αν υπάρχουν σίγουρα είναι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό.
Τελικά όμως ίσως αυτό να συμβεί είτε το θέλουμε είτε όχι. Ας έχουμε το νου μας τουλάχιστον να μη ξανακάνουμε τα ίδια λάθη.
Το πάρτι καλά κρατούσε όσο βρίσκονταν πρόθυμοι να δανείζουν. Μετά έσκασε η φούσκα των ακινήτων στην Αμερική, η Lehman χρεοκόπησε και οι κώλοι σφίξανε. Δεν υπάρχουν πια πρόθυμοι να δανείσουν και απαιτούν την επιστροφή των δανεικών. Ξέρουν ότι πιέζοντας πειστικά τον Ευρωπαϊκό Νότο και κυρίως τον πιο αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα, στην ουσία, απαιτούν τα δανεικά από τον πλούσιο Βορρά, κυρίως από την Γερμανία. Το ντόμινο λοιπόν στήθηκε και το πρώτο κομμάτι ήταν η Ελλάδα.
Στην αρχή της κρίσης λοιπόν κάποιοι ζητούσαν να μην πληρώσουμε το σύνολο των δανεικών και κυρίως τα πανωτόκια που είχαν συσσωρευθεί. Το ζητούσαν αυτό, χωρίς να σκέφτονται ότι ακόμα και το μισό χρέος να χαριζόταν πάλι έπρεπε να πληρωθεί το άλλο μισό. Και αυτό θα έπρεπε να πληρωθεί από τους Ελληνες και κυρίως από τους συνήθεις υπόπτους, τους μισθωτούς και συνταξιούχους.
Αυτό τώρα συμβαίνει. Αποφασίζεται κούρεμα του Ελληνικού χρέους πάνω από το 50%. Και όσοι είχαν κάνει αυτή την πρόταση δεν βλέπω να πανηγυρίζουν . Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό το κούρεμα σημαίνει:
Πρώτον ότι το υπόλοιπο του χρέους πρέπει να το πληρώσουμε και δεύτερον όταν και άμα γίνει αυτό, από εκεί και πέρα πρέπει να ζήσουμε χωρίς δανεικά. Για να συμβούν λοιπόν αυτά, κυρίως το πρώτο, πρέπει να συμβεί πρώτα μια εσωτερική βίαιη υποτίμηση. Υποτίμηση των μισθών και των συντάξεων. Υποτίμηση μιας κοινωνίας που ήδη μετρά 400.000 απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και τους ανέργους να ζυγώνουν το ένα εκατομμύριο. Η κοινωνία των δύο τρίτων ίσως είναι πια ουτοπία.
Και όλα αυτά με ένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα βαθιά διαπλεκόμενο, χρεοκοπημένο και υπεύθυνο, για όλη αυτή την κατάσταση άρα αδύνατον όχι μόνο να δώσει λύσεις, αλλά ούτε καν να διαχειριστεί την κρίση.
Και κατά την γνώμη μου, αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Γιατί αυτό αφαιρεί κάθε ελπίδα. Γιατί η προοπτική ενός σαρώματος των πάντων σαν αφετηρία μιας νέας αρχής, εκτός από φοβερά επώδυνη, μπορεί να αποδειχτεί και αναποτελεσματική. Γιατί τα νέα υλικά με τα οποία θα κτίσουμε, δεν είναι ακόμα ορατά κι αν υπάρχουν σίγουρα είναι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό.
Τελικά όμως ίσως αυτό να συμβεί είτε το θέλουμε είτε όχι. Ας έχουμε το νου μας τουλάχιστον να μη ξανακάνουμε τα ίδια λάθη.
No comments:
Post a Comment