Ο ΠΑΠΑΛΑΓΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΤΕΜΠΕΛΙΑ

Μετά από τρεις εβδομάδες υποχρεωτικής άδειας, την Δευτέρα δουλεύω. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι αυτό το γεγονός, θα μου προκαλούσε χαρά. Από τότε που φοιτητής, είχα διαβάσει το βιβλιαράκι του Πωλ Λαφάργκ, «Το Δικαίωμα στη Τεμπελιά» και είχα βρει ένα ισχυρό φιλοσοφικό άλλοθι, για την απέχθειά μου σε κάθε μορφής μισθωμένης ή όχι δουλειάς, ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι θα ξημερώσει ημέρα που θα πίεζα εργοδότη, να με βάλει να δουλέψω και ότι θα το απολάμβανα κιόλας. Ας όψεται η κρίση.

Ο Λαφάργκ βρίσκεται, με ένα τρόπο, στον αντίποδα του πεθερού του, Καρλ Μαρξ, υποστηρίζοντας ότι η επανάσταση, θα πρέπει, να διεκδικήσει το ιερό δικαίωμα στη τεμπελιά και όχι στην εργασία. Στο βιβλιαράκι που εκδόθηκε το 1880, θεωρεί την εργασία υπεύθυνη για τον για τον εκφυλισμό του ανθρώπου, σε πνευματικό αλλά και σωματικό επίπεδο. Γράφει χαρακτηριστικά:

«Η δουλειά είναι το αίτιο κάθε λογικής διανοητικού εκφυλισμού και κάθε λογής οργανικής παραμόρφωσης. Συγκρίνετε το καθαρόαιμο άλογο των στάβλων του Ρότσιλντ, που το φροντίζουν ένα κοπάδι δίποδοι υπηρέτες, με το ψωράλογο των νορμανδικών αγροκτημάτων, που οργώνει τη γη, κουβαλάει την κοπριά και μεταφέρει τη σοδειά. Δέστε τον ευγενικό άγριο που οι ιεραπόστολοι του εμπορίου κι οι έμποροι της θρησκείας δεν τον έχουν ακόμη διαφθείρει με το χριστιανισμό, τη σύφιλη και το δόγμα της δουλειάς και δέστε έπειτα τους δικούς μας θλιβερούς δούλους των μηχανών.»

Και βέβαια, η ιδανική κοινωνία για τον Λαφάργκ δεν είναι η Αρχαία Αθήνα όπου δούλοι δούλευαν, για να φιλοσοφούν στην Αγορά οι Πολίτες αλλά τα νησιά στη Πολυνησία όπου οι τύποι αράζουν κάτω από τους κοκοφοίνικες, τρώγοντας καν’ά ψαράκι.

«Οταν θα πάψουν να υπάρχουν υπηρέτες και στρατηγοί που θα φορούν γαλόνια, όταν θα πάψουν να υπάρχουν ελεύθερες ή παντρεμένες πόρνες που θα στολίζονται με δαντέλες, όταν θα πάψουν να υπάρχουν κανόνια για φτιάξιμο και παλάτια για χτίσιμο, θα χρειαστεί να επιβάλουμε, με νόμους αυστηρούς, στις εργάτριες και στους εργάτες της δαντέλας, των σιδηρουργείων και των οικοδομών να κάνουν ασκήσεις κωπηλασίας και ρυθμικής προκειμένου ν’ αποκαταστήσουν την υγεία τους και να τελειοποιήσουν τη ράτσα. Απ’ τη στιγμή που τα ευρωπαϊκά προϊόντα θα καταναλώνονται επιτόπου και δεν θα μεταφέρονται στου διαόλου τη μάνα, θα χρειαστεί οι ναύτες, οι χαμάληδες κι οι καροτσιέρηδες να την αράξουν και να μάθουν να γλεντούν. Οι τρισευτυχισμένοι Πολυνήσιοι θα μπορούνε τότε να ριχτούν στον ελεύθερο έρωτα δίχως φόβο για τις κλωτσιές της πολιτισμένης Αφροδίτης και για τα κηρύγματα της ευρωπαϊκής ηθικής.»

Πως εγώ λοιπόν κατάντησα να απαρνηθώ τις διδαχές του Δασκάλου;
Πως ξέχασα το μότο του Λέσινγκ «Ας είμαστε τεμπέληδες σε όλα, εκτός από τον έρωτα το πιοτό και την τεμπελιά»;

Σ’ αυτά τα χρόνια της Χολέρας που ζούμε, ένιωσα πολλές φορές ντροπή όταν έπρεπε να απαντήσω καταφατικά στην ερώτηση, αν δουλεύω. Κι ακόμα χειρότερα, αν την ερώτηση μου την έκανε κάποιος φίλος, χρόνια πια στην ανεργία.


Και στο νέο που δεν καταγράφεται σε καμία λίστα του ΟΑΕΔ, θα ήταν φρόνιμο να του δώσω να διαβάσει το ξεχειλωμένο βιβλιαράκι; Φαντάζομαι, θα με πλάκωνε στο ξύλο, υποθέτοντας ότι τον κοροϊδεύω.

Και γιατί άραγε, αυτές τις τρεις εβδομάδες, ένιωσα να με αγγίζει κατάθλιψη;

Ενιωσα να μετανιώνω για τις λίγες ημέρες ξεγνοιασιάς στη Κέρκυρα;

Απέφυγα να γράψω στο blog, τι στιγμή που πάντα καταριόμουν αυτούς που μου στερούν το χρόνο, για να το κάνω;

Την απάντηση την γνωρίζετε. Ο φόβος για το αύριο, για τ’ ότι δεν θα μπορείς να σταθείς για το παιδί σου, ότι θα χάσεις και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας, τρώει τα σωθικά.

Και γιατί παλιόφιλε Πωλ, τα καταφέραμε. Γίναμε μια τέλεια κοινωνία Παπαλάγκι που ένας άγριος Πολυνήσιος δεν έχει καμία τύχη μέσα σ’ αυτή.  Αλλά αυτό βέβαια είναι ένα άλλο βιβλίο.