Παρακολουθώ τις εξελίξεις από την στιγμή που ο Πρωθυπουργός εξήγγειλε
το δημοψήφισμα για την έγκριση της ταμειακής σύμβασης από τον Λαό.
Μέχρι αυτή την στιγμή αργά το βράδυ τις Πέμπτης έχω την εντύπωση πως αν όλα αυτά δεν ήταν μια τραγική πραγματικότητα θα μπορούσε άνετα να είναι ένα σατυρικό εγγλέζικο σίριαλ. Το Μάλιστα κύριε Υπουργέ, ας πούμε. Εκεί που ο αξιότιμος κύριος υπουργός μαζί με τους δύο δυο συμβούλους του τον αφελή και καλών προθέσεων και τον έτερο μηχανορράφο αριβίστα, πολιτεύονται με ένα και μόνο στόχο Κάνοντας πάντα το μίνιμουμ να διατηρήσει την θέση του στην κυβέρνηση. Μέσα από σουρεαλιστικές καταστάσεις πάντα καταφέρνει όχι μόνο να μένει πάντα στον αφρό αλλά να γίνει και κάποια στιγμή Πρωθυπουργός.
Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του ΓΑΠ, το σενάριο επαναλαμβάνεται, τόσο πανομοιότυπα συχνά που αν υπήρχε σεναριογράφος θα είχε απολυθεί προ πολλού, λόγω έλλειψης έμπνευσης. Από εκείνη την βραδιά που είπε ότι παραιτείται από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, κάνοντας τον Βενιζέλο να τρέχει να δηλώνει έτοιμος να αναλάβει στα σκαλιά του Ζαππείου και λίγο μετά να λέει ότι παρραιτήθεικε άλλα όχι εντελώς, η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται.
Κάτι ανάλογο έγινε τπο περασμένο καλοκαίρι. Τηλεφωνεί στον Σαμαρά, του λέει ότι είναι πρόθυμος να παραιτηθεί και πριν περάσουν μερικές ώρες εμφανίζεται να λέει άλλα αντ΄άλλων.
Σήμερα μια από τα ίδια εις διπλούν. Μετά το ξύλο που τρώει στις Κάνες από τους G20 και το κακό συναπάντημα, στο υπουργικό συμβούλιο δέχεται την πρόταση Σαμαρά για μεταβατική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τρίτο πρόσωπο κοινής αποδοχής, στην ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα κάνει την πάπια και δεν αναφέρει τίποτα και το μισοθυμάται ξανά στην ομιλία του στην βουλή. Οι δημοσιογράφοι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Τι να γράψουν και τι να πουν? Παραιτήθηκε ή όχι? Κατάλαβε κανείς? Το σίγουρο είναι ότι ακόμα κι αν τον δούμε όλοι να υποβάλει την παραίτησή του στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα έχουμε αμφιβολίες, αν τελικά είναι αλήθεια.
Το σίγουρο είναι ότι κάτι συμβαίνει στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο φάσεις τις παραίτησης και της μη παραίτησης. Οικογενειακός δάκτυλος λένε κάποιοι κακοήθεις. Κάτι τον ποτίζουν λένε άλλοι. Οτι και να είναι πάντως, σίγουρα είναι δραστικότατο. Οπως και σίγουρο είναι πως για να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε όλοι εμείς αυτό το σίριαλ ήδη χρειαζόμαστε ενέσεις.
Μέχρι αυτή την στιγμή αργά το βράδυ τις Πέμπτης έχω την εντύπωση πως αν όλα αυτά δεν ήταν μια τραγική πραγματικότητα θα μπορούσε άνετα να είναι ένα σατυρικό εγγλέζικο σίριαλ. Το Μάλιστα κύριε Υπουργέ, ας πούμε. Εκεί που ο αξιότιμος κύριος υπουργός μαζί με τους δύο δυο συμβούλους του τον αφελή και καλών προθέσεων και τον έτερο μηχανορράφο αριβίστα, πολιτεύονται με ένα και μόνο στόχο Κάνοντας πάντα το μίνιμουμ να διατηρήσει την θέση του στην κυβέρνηση. Μέσα από σουρεαλιστικές καταστάσεις πάντα καταφέρνει όχι μόνο να μένει πάντα στον αφρό αλλά να γίνει και κάποια στιγμή Πρωθυπουργός.
Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του ΓΑΠ, το σενάριο επαναλαμβάνεται, τόσο πανομοιότυπα συχνά που αν υπήρχε σεναριογράφος θα είχε απολυθεί προ πολλού, λόγω έλλειψης έμπνευσης. Από εκείνη την βραδιά που είπε ότι παραιτείται από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, κάνοντας τον Βενιζέλο να τρέχει να δηλώνει έτοιμος να αναλάβει στα σκαλιά του Ζαππείου και λίγο μετά να λέει ότι παρραιτήθεικε άλλα όχι εντελώς, η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται.
Κάτι ανάλογο έγινε τπο περασμένο καλοκαίρι. Τηλεφωνεί στον Σαμαρά, του λέει ότι είναι πρόθυμος να παραιτηθεί και πριν περάσουν μερικές ώρες εμφανίζεται να λέει άλλα αντ΄άλλων.
Σήμερα μια από τα ίδια εις διπλούν. Μετά το ξύλο που τρώει στις Κάνες από τους G20 και το κακό συναπάντημα, στο υπουργικό συμβούλιο δέχεται την πρόταση Σαμαρά για μεταβατική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τρίτο πρόσωπο κοινής αποδοχής, στην ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα κάνει την πάπια και δεν αναφέρει τίποτα και το μισοθυμάται ξανά στην ομιλία του στην βουλή. Οι δημοσιογράφοι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Τι να γράψουν και τι να πουν? Παραιτήθηκε ή όχι? Κατάλαβε κανείς? Το σίγουρο είναι ότι ακόμα κι αν τον δούμε όλοι να υποβάλει την παραίτησή του στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα έχουμε αμφιβολίες, αν τελικά είναι αλήθεια.
Το σίγουρο είναι ότι κάτι συμβαίνει στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο φάσεις τις παραίτησης και της μη παραίτησης. Οικογενειακός δάκτυλος λένε κάποιοι κακοήθεις. Κάτι τον ποτίζουν λένε άλλοι. Οτι και να είναι πάντως, σίγουρα είναι δραστικότατο. Οπως και σίγουρο είναι πως για να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε όλοι εμείς αυτό το σίριαλ ήδη χρειαζόμαστε ενέσεις.
No comments:
Post a Comment