ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ

Το πιο τετριμμένο κι από το "πόσο Μπογδάνος είσαι", είναι το "ζούμε Ιστορικές στιγμές", αυτό το καιρό. Ομως είναι αυτό ακριβώς που ζούμε κι όσο να σπάω το κεφάλι μου, δεν βρίσκω πως αλλιώς να το εκφράσω.

Από την ημέρα που ο ΓΑΠ αποφάσισε να αναδείξει τις ομορφιές του ακριτικού Καστελόριζου, λες και περάσαμε σε ένα χωρόχρονο όπου τα γεγονότα συμπιέζονται απίστευτα. Κάτι ανάλογο που είχε συμβεί το Νοέμβρη του 73. Κι αν αυτό ήταν το πρώιμο ορόσημο της Μεταπολίτευσης, η χθεσινή ημέρα σίγουρα πια αποτελεί το τελευταίο.

Προηγήθηκε η εβδομάδα των "Θαυμάτων", όπου παρέλασαν οι πρωταγωνιστές αυτής της εποχής, παρέα με τις σκιές που σέρνουν πάντα μαζί τους. Ο Σημίτης παρέα με τον Παπαντωνίου (ο Ακης δεν ήταν εύκαιρος δυστυχώς). Ο Λαλιώτης με τον Κοσκωτά και τον Σαλιαρέλη κι ο Μητσοτάκης με τον Χάρο. Μόνο ο Καραμανλής βγήκε μόνος του, μια που στο football manager δεν χρειάζεσαι παρτενέρ.
Ολοι αυτοί μίλησαν για το καλό μας. Πίστευαν ότι θα τους ακούσουμε από τις ουρές των ΑΤΜ των κλειστών Τραπεζών. Μόνο που πριν από αυτές τις ουρές υπήρχαν αυτές των συσσιτίων και του ΟΑΕΔ, για τις οποίες μόνος υπεύθυνος ήταν φυσικά ο Φούφουτος.

Αρωγός στην όλη προσπάθεια, τα ιδιωτικά κανάλια που μετά από φιλότιμες ομολογουμένως προσπάθειες κατάφεραν να πείσουν την πλειοψηφία ότι η μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά την τηλεόραση, είναι το κουμπί που την κλείνει.

Το μήνυμα της χθεσινής ημέρας είναι ένα και απλό. Το 61,3 δεν δέχεται ότι σαν κοινωνία πρέπει να θυσιάσουμε το 1/3 μήπως και επιβιώσουν οι υπόλοιποι. Ολοι και με όσο μας αναλογεί και στα εύκολα και στα δύσκολα.

Το 38,6 απλώς κοιτάει την πάρτι του.