Η διαδρομή καναπές Σύνταγμα είναι μεγάλη και για κάποιους επώδυνη. Το να αποφασίσεις να ξεκουνήσεις για να διανύσεις αυτή την τεράστια απόσταση την ώρα του prime time στην TV, είναι μεγάλη δουλειά. Είναι σίγουρο ότι κάτι συγκλονιστικό έχει συμβεί. Το θέμα είναι ότι κανείς δεν το ‘βρε και δεν τ’ είπε ακόμη.
Η εύκολη απάντηση στο τι είναι αυτό που οδήγησε το κόσμο στην πλατεία είναι η αγανάκτηση, εξ ου και η επωνυμία του κινήματος. Οκ κατανοητό. Υπάρχουν χίλιοι και ένας λόγος για να νιώθει κάποιος αγανακτισμένος στην Ελλάδα της δεύτερης χιλιετηρίδας. Από τ’ ότι είναι νέος άνεργος και χωρίς μέλλον, μέχρι τ’ ότι η απόδοση δικαιοσύνης είναι είδος εν ανεπαρκεία. Και η αγανάκτηση είναι καλό πράγμα, αρκετές φορές. Δίνεις στον άλλον να καταλάβει ότι έχεις φτάσει στα όριά σου και λίγο θέλεις για να ξεφύγεις. Ομως αυτό δεν φτάνει. Δεν φτάνει να περιγράφεις τι σε κάνει να αγανακτείς, πρέπει να μπορείς να οραματιστείς τι μπορεί να αντικαταστήσει κάθε τι που θέλεις να πετάξεις.
Οτι στο Σύνταγμα δεν υπάρχει ιδεολογικό υπόβαθρο είναι φανερό. Υπάρχει τέτοιος ζήλος να κρατηθεί μακρυά κάθε κομματικό καπέλωμα που την ίδια στιγμή εμποδίζεται η πολιτική και η ιδεολογία να κάνουν την εμφάνισή τους.
Ας πούμε το πελατειακό κράτος το φτιάξαμε όλοι μαζί και δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν κάποιοι της πλατείας, έχουν την διάθεση να βοηθήσουν στην κατεδάφισή του.
Η λέξη Ανατροπή έχει σκαλώσει και δεν μπορεί να βγει, γιατί απλώς είναι το Κράκεν που θα στείλει τους περισσότερους πίσω στο καναπέ, αν δεν τους φέρει απέναντι.
Την ίδια στιγμή οι Ελληνικές σημαίες πληθαίνουν. Ενας ιδιότυπος νεοπατριωτισμός κάνει την εμφάνισή του σαν μασκαρεμένος Εθνικισμός και μια Αριστερά σε αφασία ξεσκονίζει τα λυσάρια του προηγούμενου αιώνα για να μπορέσει να ερμηνεύσει τα σημεία των καιρών.
Κάποτε αυτοί που ξεκινούσαν την Επανάσταση είχαν να χάσουν μόνο τις αλυσίδες τους. Τώρα όταν πας τα ρέστα σου πρέπει να βάλεις ένα ρετιρέ εκατό τετραγωνικών, ένα υβριδικό SUV, μια 3D τηλεόραση με το ανάλογο home theater και το αυθαίρετο στο Ζούμπερι
Ετσι λοιπόν η συγκέντρωση στο Σύνταγμα ίσως πάρει λίγο καιρό να γίνει η απαρχή της επανάστασης. Μέχρι τότε θα θυμίζει συγκέντρωση αδιόριστων επιτυχόντων του ΑΣΕΠ, πρωτότυπο happening απολίτικων χρηστών του internet, δυναμική παρουσία απόστρατων μελών των ειδικών δυνάμεων ή όλα αυτά μαζί.
Η εύκολη απάντηση στο τι είναι αυτό που οδήγησε το κόσμο στην πλατεία είναι η αγανάκτηση, εξ ου και η επωνυμία του κινήματος. Οκ κατανοητό. Υπάρχουν χίλιοι και ένας λόγος για να νιώθει κάποιος αγανακτισμένος στην Ελλάδα της δεύτερης χιλιετηρίδας. Από τ’ ότι είναι νέος άνεργος και χωρίς μέλλον, μέχρι τ’ ότι η απόδοση δικαιοσύνης είναι είδος εν ανεπαρκεία. Και η αγανάκτηση είναι καλό πράγμα, αρκετές φορές. Δίνεις στον άλλον να καταλάβει ότι έχεις φτάσει στα όριά σου και λίγο θέλεις για να ξεφύγεις. Ομως αυτό δεν φτάνει. Δεν φτάνει να περιγράφεις τι σε κάνει να αγανακτείς, πρέπει να μπορείς να οραματιστείς τι μπορεί να αντικαταστήσει κάθε τι που θέλεις να πετάξεις.
Οτι στο Σύνταγμα δεν υπάρχει ιδεολογικό υπόβαθρο είναι φανερό. Υπάρχει τέτοιος ζήλος να κρατηθεί μακρυά κάθε κομματικό καπέλωμα που την ίδια στιγμή εμποδίζεται η πολιτική και η ιδεολογία να κάνουν την εμφάνισή τους.
Ας πούμε το πελατειακό κράτος το φτιάξαμε όλοι μαζί και δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν κάποιοι της πλατείας, έχουν την διάθεση να βοηθήσουν στην κατεδάφισή του.
Η λέξη Ανατροπή έχει σκαλώσει και δεν μπορεί να βγει, γιατί απλώς είναι το Κράκεν που θα στείλει τους περισσότερους πίσω στο καναπέ, αν δεν τους φέρει απέναντι.
Την ίδια στιγμή οι Ελληνικές σημαίες πληθαίνουν. Ενας ιδιότυπος νεοπατριωτισμός κάνει την εμφάνισή του σαν μασκαρεμένος Εθνικισμός και μια Αριστερά σε αφασία ξεσκονίζει τα λυσάρια του προηγούμενου αιώνα για να μπορέσει να ερμηνεύσει τα σημεία των καιρών.
Κάποτε αυτοί που ξεκινούσαν την Επανάσταση είχαν να χάσουν μόνο τις αλυσίδες τους. Τώρα όταν πας τα ρέστα σου πρέπει να βάλεις ένα ρετιρέ εκατό τετραγωνικών, ένα υβριδικό SUV, μια 3D τηλεόραση με το ανάλογο home theater και το αυθαίρετο στο Ζούμπερι
Ετσι λοιπόν η συγκέντρωση στο Σύνταγμα ίσως πάρει λίγο καιρό να γίνει η απαρχή της επανάστασης. Μέχρι τότε θα θυμίζει συγκέντρωση αδιόριστων επιτυχόντων του ΑΣΕΠ, πρωτότυπο happening απολίτικων χρηστών του internet, δυναμική παρουσία απόστρατων μελών των ειδικών δυνάμεων ή όλα αυτά μαζί.
2 comments:
Σεβαστή και κατανοητή η ανάλυση σου σύντροφε.Πάρα ταύτα αμελούμε ένα σημαντικό κομμάτι που η Αριστερά και κάθε προοδευτικός πολίτης που ευελπιστεί στη κοινωνική αλλαγή.
Αυτό είναι πως η Αριστερά οφείλει να είναι να είναι το εργαλείο στα χέρια του λαικού κινήματος αυτό που θα βγάζει τον λαό απο το τέλμα και όχι να μεταφέρει την εσωστρέφεια και τις αγκιλώσεις της στο κόσμο.
Κάτω απο αυτό το πρίσμα η Αριστερά δεν έχει την δυνατότητα η αν θές καλύτερα την πολυτέλεια να κοιτάει υπεροπτικά και με μεγαλοεπαναστατικό ψευτοιδεαλισμό κινήματα που έστω και άμορφα αποτελούν μια ευθεία αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας.Σύμφωνοι,όλοι αυτοί που διαδηλώνουν θυμίζουν εμποροπανήγυρη και λαικές εκδηλώσεις εκτόνωσης αλλά αν δεν είναι η Αριστερά και ο κάθε προοδευτικός πολίτης αυτός που θα δώσει τις κατευθυντήριες γραμμές στο κίνημα αυτό τοτε ποιό είναι?
'''Αυτό είναι πως η Αριστερά οφείλει να είναι να είναι το εργαλείο στα χέρια του λαικού κινήματος αυτό που θα βγάζει τον λαό απο το τέλμα και όχι να μεταφέρει την εσωστρέφεια και τις αγκιλώσεις της στο κόσμο.'''
Tί ακριβως εννοεις???Εγω το αντιθετο παρατηρω... Πολλοι οταν εμαθαν για τις διαδηλωσεις χαρηκαν μεν αλλα οταν ειδαν Συριζαιους και ΚΚΕδες να ειναι μπροσταρηδες σπαστηκαν και δεν ξαναπηγαν....
Post a Comment