ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΓΙΑ ΣΠΟΤΑΚΙ

Το 1985, η προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ, στηρίχθηκε στο χαμογελαστό μουτράκι ενός μικρού κοριτσιού.

Η καμπάνια ήταν επιτυχημένη. Εκτοτε, στις αφίσες και τα σποτάκια, έκαναν την εμφάνισή τους, χαμογελαστοί φοιτητές, εργάτες, αγρότες και συνταξιούχοι..Ολοι αυτοί έχουν χάσει το χαμόγελό τους πια. Φαντάζομαι πως μάταια έψαχνε το κυβερνών κόμμα να βρει, αισιόδοξους κι χαμογελαστούς ανθρώπους, έστω και επί πληρωμή, για να μπορέσει να στήσει ένα σποτάκι, για τους 20 μήνες της διακυβέρνησις.Ποιο εύκολο θα ήταν να ψάξει για νερό στη Σαχάρα.
Ετσι λοιπόν αρκέστηκαν σε μια μινιμαλιστική παράθεση αριθμών και πεπραγμένων, ντυμένη με μια μουσική, λες από δραματική, χολιγουντιανή, επική ταινία.
Τόσο μινιμαλιστική που απουσιάζει οποιαδήποτε εικόνα Με γραφήματα όπως αυτά των πινακίδων που πληροφορούν χωρίς λέξεις και χρώματα μπάσταρδα (κάτι σαν πράσινο, περίπου μπλε, ξεθωριασμένο κόκκινο)
Τόσο μινιμαλιστική, που ενώ μιλάει για τις μειώσεις που πέτυχαν στα ελλείμματα, στις δαπάνες, στα έξοδα των νοσοκομείων και σε ότι άλλο γέννησε η τρομερή φαντασία του δημιουργού, ξεχνά να μιλήσει για τις μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις. Προφανώς αυτό δεν υπάρχει.
Οπως δεν υπάρχουν η ύφεση, η ανεργία, η ατιμωρησία, το κουκούλωμα, η Siemens και το Βατοπέδιο, τα κεκλιμένα υποβρύχια και οι μίζες.
Οπως δεν υπάρχει η πραγματικότητα. Αυτή που ζούμε όλοι εμείς, οι άλλοι. Γιατί τελικά αυτό θέλει να πετύχει το σποτάκι. Να αντιστρέψει την πραγματικότητα, να παραμυθιάσει. Κι αν αυτό λίγο καιρό πριν φάνταζε εύκολο και μέχρι ενός σημείου αποδεκτό από κάποιους (Λεφτά υπάρχουν), σημερα αποτελεί Υβρη με την αρχαία σημασία του όρου.
Φαντάζομαι κανείς δεν θα τολμούσε να το προβάλει σε γιγαντοοθόνη στο Σύνταγμα, ούτε καν σαν πολιτική διαφήμιση από την τηλεόραση. Εκτός αν ήθελε να τονώσει την αγορά των συσκευών τηλεοράσεων.

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως κάποιοι ζουν σ' ένα παράλληλο σύμπαν, στην δική τους διάσταση. Αυτό ή είναι απλώς προπαγανδιστές του χειρίστου είδους